Βασίλειος Ευτ. Νικόπουλος: «Προσωπικές ενθυμήσεις από τη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. της δεκαετίας του ‘60» κριτική του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη

2016-07-21 08:51

Υπάρχουν βιβλία που σε κερδίζουν από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το βιβλίο του Βασίλειου Νικόπουλου. Είναι γραμμένο με αγάπη για τα χρόνια που πέρασαν. Με θάρρος φωτίζει την άγνωστη πλευρά της ζωής του και μας θυμίζει τα προβλήματα της γενιάς του. Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό, τον Πωγωνίσκο της επαρχίας Κόνιτσας του νομού Ιωαννίνων, αποφοίτησε από το γυμνάσιο Κόνιτσας με άριστα και εισήχθη στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ, επιτυχών πρώτος στις εισαγωγικές εξετάσεις. Πήρε το πτυχίο του με άριστα και αναγορεύθηκε διδάκτωρ του ίδιου πανεπιστημίου. Διήλθε επιτυχώς όλες τις βαθμίδες της δικαστικής ιεραρχίας και το 2007 επελέγη Πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Δημοσίευσε πολλές νομικές μελέτες σε διάφορα νομικά περιοδικά.

Η μαρτυρία επικεντρώνεται βέβαια στη λειτουργία της Νομικής Σχολής μέσα στον διαμορφούμενο τότε πανεπιστημιακό χώρο. Με ενδιαφέρον όμως παρακολουθεί και την καθημερινή ζωή, τις συνθήκες διαβίωσης των φοιτητών που σηματοδοτούν τη Θεσσαλονίκη της εποχής εκείνης.

Παράλληλα όμως με την επιστήμη και το υψηλό του λειτούργημα, ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία. Το τελευταίο του βιβλίο είναι μια προσωπική μαρτυρία για τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αναφέρεται σε μια περίοδο ομολογημένης ακμής της σχολής αυτής. Η αφήγηση, που χρονικά καλύπτει την διάρκεια των σπουδών του συγγραφέα (1966-1971), στηρίζεται κυρίως στα βιώματά του.

Η μαρτυρία επικεντρώνεται βέβαια στη λειτουργία της Νομικής Σχολής μέσα στον διαμορφούμενο τότε πανεπιστημιακό χώρο. Με ενδιαφέρον όμως παρακολουθεί και την καθημερινή ζωή, τις συνθήκες διαβίωσης των φοιτητών που σηματοδοτούν τη Θεσσαλονίκη της εποχής εκείνης.

«Τότε δεν υπήρχαν φοιτητικές εστίες», αφηγείται, «για τη στέγαση των φοιτητών, ούτε φοιτητικές λέσχες για τη σίτισή τους, αλλά οι φοιτητές ήταν υποχρεωμένοι να νοικιάσουν κάποιο σπίτι. Προτιμούσαν τη φοιτητική εστία της πόλης, τις Σαράντα Εκκλησίες, πού ήταν ένα βήμα σχεδόν από το Πανεπιστήμιο... γιατί τους βόλευε, αφού από εκεί θα μπορούσαν να πάνε στο Πανεπιστήμιο σε δέκα λεπτά με τα πόδια!».

«Οι περισσότεροι καθηγητές δεν είχαν δικά τους συγγράμματα και για αυτό ήμαστε υποχρεωμένοι να καταφεύγομε σε συγγράμματα άλλων καθηγητών, είτε παλαιοτέρων είτε νεότερων, από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, κυρίως , τα οποία τα υποδείκνυαν οι ίδιοι οι καθηγητές μας...». Ο συγγραφέας αναφέρει τα μαθήματα του Πανεπιστημίου όπως και τους καθηγητές που δίδασκαν. Σπουδαία ονόματα όπως ο Αριστόβουλος Μάνεσης, ο Νικόλαος Πανταζόπουλος, ο Δημήτριος Καρανίκας, ο Χαράλαμπος Φραγκίστας και ο Ηλίας Κυριακόπουλος. Οι ενθυμήσεις γίνονται με αγάπη προς τα πρόσωπα που αναφέρει και μοιάζει σαν να έχει ξεχάσει την αυστηρότητα της εποχής που έφτανε μερικές φορές και στα όρια της αυταρχικότητας. Η θέληση για μάθηση του συγγραφέα παραβλέπει τις δυσκολίες στις εξετάσεις, προφορικές ή γραπτές. Οι πολλές ώρες ανάγνωσης και προετοιμασίας αλλά και οι σημειώσεις που κρατούσε τον βοήθησαν στο Πανεπιστήμιο αλλά και αργότερα στην καριέρα του στο δικαστικό σώμα.

Σήμερα όλα αυτά που διηγείται ο Βασίλειος Νικόπουλος μπορεί να μοιάζουν με αφηγήσεις μια περασμένης εποχής , αλλά οι συγκρίσεις και οι αναφορές μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε εκείνη την εποχή. Μια περίοδο που η Ελλάδα αν και αντιμετώπιζε δυσκολίες, αφού είχαμε δικτατορία, αντιστεκόταν μέσα στα Πανεπιστήμια και έχτιζε το μέλλον της με τους άξιους φοιτητές της. Όλα αυτά είναι γραμμένα έτσι ώστε να προσφέρουν στους αναγνώστες ένα πολύτιμο βοήθημα που διαβάζεται με ευχαρίστηση.

Προσωπικές ενθυμήσεις από τη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. της δεκαετίας του ‘60
Βασίλειος Ευτ. Νικόπουλος
Κυριακίδη
160 σελ.
ISBN-13: 978-960-599-073-2
Τιμή: €13,90

 

Πηγή : diastixo.gr