.png?ph=89752c26b8)
Τζένη Κουτσοδημητροπούλου: «Στον πλανήτη Κόκκινο μια φορά»
Πάντα η λογοτεχνία με τη φαντασία των λειτουργών της, που δεν είναι άλλοι από τους συγγραφείς, ξεπερνά την πραγματικότητα και δημιουργεί τον δικό της κόσμο, όπως τον φαντάζονται και τον οριοθετούν οι συγγραφείς και με τον τρόπο αυτό ανοίγουν τον δρόμο στην επιστήμη, που με τη σειρά της θα προχωρήσει την έρευνα και θα ανακαλύψει τρόπους επαλήθευσης των οραμάτων του λογοτεχνικού κόσμου.
Η διαστημική επιστήμη, η αστροναυτική, παρά τις τεράστιες προόδους που έχουν κάνει οι επιστήμονες με τα διαπλανητικά ταξίδια, ακόμα –φανερά τουλάχιστον– δεν κατάφεραν να προσεδαφιστούν σε πλανήτη και να έρθουν σ’ επαφή, το πιθανότερο, σε σύγκρουση με τους υποτιθέμενους αστρικούς κατοίκους. Ούτε η ΝΑΣΑ δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει επανδρωμένη αποστολή στον Κόκκινο Πλανήτη.
Έλα όμως που σε μια αποφράδα μέρα, ώρα, στιγμή, λεπτά και δευτερόλεπτα σπάει ο διάβολος της αποτυχίας το ποδαράκι του και μια αποστολή από τον πλανήτη Γκρι φτάνει στον πλανήτη Κόκκινο, προσεδαφίζεται στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού, καλοκάθονται στο σπίτι που χτίζει μάνι μάνι για την πάρτη τους με τη φαντασία της η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου, αναστατώνουν και σκορπούν τον πανικό και τον τρόμο στους κατοίκους του πλανήτη Κόκκινου: «Στον πλανήτη Κόκκινο μια φορά, όλα κυλούσαν ήρεμα. Μέχρι που εγκαταστάθηκαν στην κορυφή του βουνού δυο πλάσματα από τον πλανήτη Γκρι…» και από εκείνη τη στιγμή έγινε το έλα να δεις! Αναστατώθηκε από άκρη σε άκρη το μικρό σύμπαν του πλανήτη Κόκκινου, οι κάτοικοι δεν ήξεραν τι να κάνουν για να αντιμετωπίσουν τους παρείσακτους.
Εδώ, κείμενο και εικόνα συμβαδίζουν. Σημαντικό ρόλο παίζουν οι έντονα καθαρές και ευανάγνωστες, κατακόκκινες –και είναι φυσικό, για πλανήτη Κόκκινο πρόκειται– ανθρώπινες φιγούρες, ενίοτε και το πλανητικό τοπίο.
Μέσα από μια φαινομενικά επικίνδυνη, απλή ωστόσο και διασκεδαστική στην ουσία ιστορία, που κινείται ανάμεσα στο παραδοσιακό και το σύγχρονο ρεαλιστικό παραμύθι, η συγγραφέας οργανώνει μια επιχείρηση προστασίας των ήσυχων κατοίκων από τους υποτιθέμενους εχθρούς, που εγκαταστάθηκαν στην κορφή του βουνού και ανάγκασαν τους κατοίκους του πλανήτη Κόκκινου να λάβουν τα μέτρα τους για να τους αντιμετωπίσουν. Με σύντομες και συντονισμένες ενέργειες αποφάσισαν έντρομοι να ορθώσουν κάστρα και να κλειστούν μέσα για να προλάβουν το κακό. Μέσα σε «τέσσερις μέρες, έξι ώρες και είκοσι δύο γήινα λεπτά ή δύο μέρες, τρεις ώρες και έντεκα κόκκινα λεπτά (γιατί ο χρόνος στον πλανήτη Κόκκινο περνούσε πιο αργά) τα τείχη είχαν σηκωθεί» και νόμισαν πως έκλεισαν έξω μια για πάντα τους κακούς εισβολείς.
Όμως, ο φόβος σερνόταν ύπουλα μέσα στο απόρθητο κάστρο. Έτσι, ο Λέο και η Λιλή, δυο τολμηρά και ριψοκίνδυνα παιδιά, πήραν στα χέρια τους την υπόθεση διαλεύκανσης του μυστηρίου που κρυβόταν στην κορυφή του βουνού και… σωτηρίας των κατοίκων! Κρυφά από τους γονείς τους, εφοδιασμένα με τα απαραίτητα και πολλή τόλμη, χωρίς να πάρουν είδηση οι κλεισμένοι στο κάστρο Κοκκινοπολίτες, οι μικροί ήρωες σκαρφάλωσαν στα τείχη και βγήκαν από το κάστρο, έφτασαν ίσαμε την κρυψώνα των εισβολέων από τον Γκρι πλανήτη. Αυτό που συνάντησαν εκεί ξεπέρασε και την τολμηρή φαντασία τους και τα έκανε να μείνουν με το στόμα ανοιχτό. Κι αντί για πόλεμο, να κλείσουν παντοτινή ειρήνη.
Η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου με την εικονογράφο παιδικών βιβλίων Σοφία Παπαδοπούλου συνεργάστηκαν για λογαριασμό των παιδιών που θέλουν να μάθουν τι συνέβη κάποτε στον πλανήτη Κόκκινο, να λύσουν το μυστήριο. Να απαντήσουν σε εύλογες ερωτήσεις των αναγνωστών, που ρωτούν να μάθουν πώς αντιμετώπισαν οι ειρηνικοί κάτοικοι του πλανήτη Κόκκινου δυο άγνωστους, παράξενους εισβολείς από τον πλανήτη Γκρι.
Συνήθως οι κριτικές αναφέρονται στα κείμενα, στους συγγραφείς των βιβλίων και λίγη σημασία δίνεται στην εικονογράφηση και τους εικονογράφους, ενώ χωρίς την εικονογράφηση ένα παιδικό βιβλίο δεν λειτουργεί σωστά. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως τα παιδιά δεν προσέχουν τις εικόνες, πως δεν τα ενδιαφέρει το εικαστικό μέρος των βιβλίων, η εικονογράφηση ελκύει το ενδιαφέρον τους. Το χρώμα, η εικόνα δίνει «πρόσωπο», οντότητα, ζωντανεύει το κείμενο στα μάτια των παιδιών – αλλά και σε όλους αρέσει μια όμορφη ζωγραφιά.
Εδώ, κείμενο και εικόνα συμβαδίζουν. Σημαντικό ρόλο παίζουν οι έντονα καθαρές και ευανάγνωστες, κατακόκκινες –και είναι φυσικό, για πλανήτη Κόκκινο πρόκειται– ανθρώπινες φιγούρες, ενίοτε και το πλανητικό τοπίο. Υπάρχουν 18 ολοσέλιδες εικόνες και 24 μισές εικονογραφημένες σελίδες που πλαισιώνουν το κείμενο και το διευρύνουν, δίνοντάς του μεγαλύτερες διαστάσεις, καθιστώντας το εντυπωσιακά ευχάριστο. Σε καμιά περίπτωση δεν μειώνεται το κείμενο. Απεναντίας, αναδεικνύεται –και με δυνατή μεγαλοπρέπεια, μάλιστα– και επιβάλλεται δυναμικά με την υπέροχη, ολόφλογη εικονογράφηση, που δίνει τον τόνο της ζωής στον ήσυχο πλανήτη Κόκκινο.
Στον πλανήτη Κόκκινο μια φορά
Τζένη Κουτσοδημητροπούλου
εικονογράφηση: Σοφία Παπαδοπούλου
Μεταίχμιο
56 σελ.
ISBN 978-618-03-1272-0
Τιμή €7,70
πηγή : diastixo.gr