Τι κάνει η “φιλοζωική”;
Καθημερινά το φως της δημοσιότητας βλέπουν άπειρες περιπτώσεις κακοποίησης και εγκατάλειψης ζώων. Και η μόνιμη επωδός όλων είναι φράσεις όπως : “που είναι η φιλοζωική*, τι κάνει η φιλοζωική, το πήγα στη φιλοζωική και δεν το δέχτηκαν, πήρα τη φιλοζωική και δεν ήρθαν, θα έπρεπε να ντρέπονται, κλπ.”.
Και ο καθένας φυσικά μιλάει με την βεβαιότητα ότι η φιλοζωική μπορεί να περισυλλέξει, να εμβολιάσει, να στειρώσει και να περιθάλψει το κάθε περιστατικό που προκύπτει.
Κανείς ωστόσο δεν αναρωτήθηκε αν, η φιλοζωική έχει τη δυνατότητα να κάνει κάτι από όλα αυτά. Και αυτό, γιατί μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, θεωρεί δεδομένο ότι η κάθε φιλοζωική έχει πληθώρα καλοπληρωμένων υπαλλήλων, απέραντα λιβάδια και τεράστιες κτιριακές εγκαταστάσεις. Και φυσικά πακτωλό χρημάτων, προερχόμενα από τους δήμους, το κράτος και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ωστόσο η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Οι φιλοζωικές αποτελούνται από μερικούς εθελοντές (εθελοντές και όχι υπαλλήλους), συνήθως 5-6 άτομα, που έχουν αναλάβει πολύ περισσότερα ζώα από όσα μπορούν. Τα σπίτια τους και καταφύγια που έχουν, αν έχουν, είναι περισσότερο από γεμάτα, συνήθως από ζώα που βρίσκονται εκεί χρόνια. Και οι εγκαταστάσεις τους είναι κάτι περισσότερο από τραγικές. Ζώα που ζουν κλεισμένα σε αυτοσχέδια και ετοιμόρροπα κλουβιά, ζώα δεμένα σε δέντρα, χωρίς βόλτες και με προβληματική περιποίηση, περίθαλψη και σίτιση. Καταφύγια που με τις πρώτες σταγόνες βροχής πλημμυρίζουν και το καλοκαίρι δεν μπορείς να σταθείς από τον ήλιο και τη ζέστη. Ενίοτε δε τους λείπει κάτι πολύ βασικό. Το νερό… (Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τρεις φιλοζωικές του Περάματος).
Και όσον αφορά τη χρηματοδότηση τους, αυτή προέρχεται ουσιαστικά από εισφορές των ίδιων των εθελοντών και απλών πολιτών. Είτε με τα παζάρια που διοργανώνουν, είτε με 5-10 ευρώ, είτε με ένα σακί τροφή και μερικά φάρμακα.
Οι δήμοι, που σύμφωνα με τη νομοθεσία έχουν την ευθύνη για την λειτουργία καταφυγίων είτε δηλώνουν αδυναμία, είτε κωφεύουν, είτε δημιουργούν κολαστήρια… Ο Βόλος είναι νωπός ακόμα τη μνήμη μας.
Ιδιαίτερη δε αναφορά πρέπει να γίνει, στις εκκλήσεις και στον τρόπο που αυτές γίνονται στις φιλοζωικές :
- έξω από το σπίτι μου είναι ένας σκύλος και η γυναίκα μου είναι έγκυος, ελάτε να τον μαζέψετε κινδυνεύουμε,
- στο σχολείο παράτησαν ένα κουτάβι, θα δαγκώσει τα παιδιά, πηγαίνετε πάρτε το,
- η σκύλα μου είναι ετοιμόγεννη μόλις τα γεννήσει που να φέρω τα κουτάβια
- είχα πάρει από σας ένα σκύλο πριν 5 χρόνια, να σας τον φέρω πίσω γιατί δεν μπορώ πλέον να τον κρατήσω
- ο σκύλος μου αρρώστησε να τον πάω στο γιατρό που διαθέτετε χωρίς να πληρώσω,
κλπ.
Αιτήματα κατά βάση παράλογα, που διατυπώνονται με αυθάδεια, έπαρση και εγωισμό, σε ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει τις αντοχές τους.
Και πριν προλάβει κάποιος να με ρωτήσει “και που τα ξέρεις εσύ, και από ποια θέση μιλάς”, θα απαντήσω πως όλα τα χρόνια που ασχολούμαι με ζώα, και σε φιλοζωικές πήγα, και κλουβιά καθάρισα, και ζώα έβγαλα βόλτα και διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε φιλοζωική.
Και όποιος έχει αμφιβολία για τα γραφόμενα μου, θα πρότεινα να κάνει μια βόλτα από τη φιλοζωική της περιοχής του. Να μπει μέσα, να δει τους χώρους και τα ζώα που φιλοξενούνται εκεί, να μιλήσει με τους εθελοντές και να αναρωτηθεί, όχι αν θα μπορούσε ο ίδιος να ανταποκριθεί σε μια τέτοια ζωή αλλά αν θα πήγαινε, έστω για βόλτα μια φορά στο τόσο εκεί.
Έτσι λοιπόν η φιλοζωική δεν είναι η λύση του προβλήματος. Και αφού το κράτος και οι δήμοι δεν μπορούν ή δε θέλουν, λύση είμαστε εμείς. Όλοι μας. Ο καθένας όπως και όσο μπορεί. Γιατί όπως ήδη εξήγησα, η φιλοζωική χρειάζεται χέρια, εγκαταστάσεις, φιλοξενίες, υιοθεσίες, χρήματα, τροφές, αντιπαρασιτικά, φάρμακα. Με μια λέξη, χρειάζεται βοήθεια.
Κάτι που από τη πλευρά μας απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας, ανάπτυξη φιλοζωικής συνείδησης και ανάληψη πρωτοβουλιών.
Την επόμενη λοιπόν φορά που κάποιος ξεστομίσει το “τι κάνει η φιλοζωική”, καλό είναι να του απαντήσουμε πως η φιλοζωική κάνει αυτό που μπορεί. Εσύ τι ακριβώς κάνεις και τι μπορείς να κάνεις, για τη φιλοζωική;
Γιώργης Ταξιδευτής