.png?ph=89752c26b8)
«Τα παιδιά του παραδείσου» από το Cine - Δράση
Αν και στον παγκόσμιο κινηματογράφο, τη φήμη και το μονοπώλιο κατέχουν κυρίως οι αμερικάνικες κι οι ευρωπαϊκές παραγωγές, εντούτοις τα τελευταία χρόνια ο ιρανικός κινηματογράφος μπαίνει δυναμικά στο προσκήνιο. Δεν είναι μόνον η καταξίωση σκηνοθετών όπως οι Abbas Kiarostami, Jafar Panahi, Marjane Satrapi είναι κυρίως το γεγονός ότι από αυτή τη χώρα προέρχονται πολλές και πολύ ευχάριστες κινηματογραφικές εκπλήξεις που μας επιτρέπουν να μιλάμε για σινεμά αληθινό, λιτό, ανθρώπινο, ζωντανό και συναρπαστικό! Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και «Τα Παιδιά του Παραδείσου», μία αισιόδοξη ταινία, στην οποία ο σκηνοθέτης με ίσες δόσεις πίκρας και χιούμορ ξετυλίγει το κινηματογραφικό του παραμύθι, αναδεικνύει έντονα συναισθήματα και πανανθρώπινες αξίες, όπως η αδελφική αγάπη, η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, ο αλληλοσεβασμός, η επικοινωνία. Και όλα αυτά μέσα από ένα άψυχο αντικείμενο: ένα ζευγάρι παιδικά παπούτσια.
Σε μια φτωχική συνοικία της Τεχεράνης, ο Ali χάνει τα παπούτσια της μικρής αδερφής του Zahra που μόλις έχει πάρει επισκευασμένα από τον τσαγκάρη. Καθώς η οικογένεια είναι φτωχή και η τιμωρία από τον πατέρα προβλέπεται αυστηρή, τα αδέλφια συμφωνούν κρυφά να φορούν εναλλάξ τα αθλητικά παπούτσια του αγοριού όταν ο καθένας τους έχει σχολείο μέχρι να βρουν τα χαμένα παπούτσια ή να εξασφαλίσουν κάποια καινούρια. Στο Ιράν υπάρχουν σχολεία αρρένων και θηλέων που λειτουργούν διαφορετικές ώρες γεγονός που βοηθά στην υλοποίηση του σχεδίου, παρά τις δυσκολίες. Πότε μουτρωμένα, τα δυο αδέλφια πότε συμφιλιωμένα θα φτιάξουν το μικρό τους μυστικό από τον κόσμο των μεγάλων και θα ξεκινήσουν την κοινή τους περιπέτεια. Είναι η μικρή ηλικιακή διαφορά τους που τα κρατάει τόσο μαγικά δεμένα μεταξύ τους Κι αν τα παπούτσια είναι μεγάλα κι άσχημα για τη Zahra κι ο Ali δεν τα έχει όταν θέλει να παίξει ποδόσφαιρο με τους φίλους του, η στοργή και η αγάπη θα τα κρατήσουν ενωμένα και ικανά να αντιμετωπίσουν την ένδεια και τη σκληρή πραγματικότητα. Καθώς οι γονείς δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται την απώλεια των παπουτσιών η λύση στο πρόβλημα φαίνεται πολύ μακρινή.
Μέσα από το φιλμ, εκτός από την αδελφική αγάπη, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει την κατάσταση της χώρας του, τα δύο πρόσωπα της Τεχεράνης και του Ιράν. Ένα φτωχό και ένα αναπτυσσόμενο. Από τη μια το φτωχικό κομμάτι, στο οποίο ζουν και κινούνται οι πρωταγωνιστές μας, με τα στενά του σοκάκια, τα χαμηλά σπίτια, τις μικρές μαθήτριες που με τις μαντίλες τους μοιάζουν όμοιες και το κάλεσμα των ιμάμη που διαπερνά τα παράθυρα των πιστών και τους καλεί σε προσευχή. Η πλευρά της παράδοσης και του Ισλάμ. Από την άλλη, το αναπτυσσόμενο κέντρο, με τα ψηλά κτίρια και τις δυτικότροπες επαύλεις των πλουσίων στις οποίες γυρνά ο Ali με τον πατέρα του ψάχνοντας δουλειά. Εν μέσω μιας ραγδαίας, αλλά τόσο μακρινής για τη μεγάλη πλειοψηφία του ιρανικού λαού μετάβασης της χώρας από τα ήρεμα μονοπάτια της παράδοσης στις λεωφόρους του σύγχρονου πολιτισμού.
Με απλά και λιτά πλάνα που παραπέμπουν σε ντοκιμαντέρ, ο φακός του Majidi καταγράφει κάθε μικρή λεπτομέρεια της ζωής στις φτωχογειτονιές της νότιας Τεχεράνη όπου έχει αφήσει να ακούγονται οι αληθινοί ήχοι των ανθρώπων. Κινηματογραφεί με ρεαλισμό, παραθέτοντας μια ευαίσθητη ματιά πάνω στα προβλήματα που βιώνει η χώρα του και ο λαός της. Αποσπά εξαιρετικές ερμηνείες από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς του. Οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές, ο Mohammad Amir Naji ως Αλί και η Amir Farrokh Hashemian, ως η μικρότερη αδελφή του διαθέτουν αφοπλιστική αθωότητα και συγκινούν βαθιά τον θεατή.
Το φιλμ συγκρίθηκε με τον κλασικό «Κλέφτη Ποδηλάτων» του Vittorio de Sica και αναμετρήθηκε για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1997, όπου έχασε από το «Η Ζωή είναι Ωραία».
Κέρδισε ωστόσο, μεταξύ πολλών άλλων διακρίσεων σε όλον τον κόσμο, το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, Βραβείο Fipresci, Grand Prix des Ameriques, Βραβείο Κοινού και Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ (1997).
Ιράν, Κοινωνική, 1997. Διάρκεια: 87'Σενάριο-Σκηνοθεσία: Majid Majidi. Πρωταγωνιστούν: Amir Farrokh Hashemian, Bahare Seddiqi, Mohammad Amir Naji, Fereshte Sarabandi. Φωτογραφία: Parviz Malekzaade. Μουσική: Kayvan Jahanshahi.