Συγκίνηση και προσήλωση στη δεύτερη προεκλογική συζήτηση της «Δράσης»! «Ο ΔΗΜΟΣ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ» το Σάββατο 20 Απριλίου

2019-05-02 18:30

Όσοι είχαν την τύχη να παρευρεθούν στην εκδήλωση της «Δράσης» το βράδυ του Σαββάτου 20 Απριλίου, έζησαν μια βραδιά με έντονα συναισθήματα, τόσο λόγω της έντονης συμμετοχής των νέων στη συζήτηση που αναπτύχθηκε, όσο και για την εξαιρετική παρουσία του οκταμελούς μαθητικού μουσικού συγκροτήματος «Εκτός Ύλης» που «έκλεισε» την εκδήλωση.

Η «Δράση» προσπάθησε, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, να φέρει στο προσκήνιο τα ζητήματα της νεολαίας, εντάσσοντάς τα στη γενικότερη πρότασή της – περί της αναγκαίας ενδυνάμωσης των τοπικών δικτυώσεων και λειτουργιών για τη δημοκρατική επανασύσταση του «Δήμου» μας, πέρα και έξω από τους στενά υλιστικούς στόχους που προπαγανδίζουν αμέριμνα οι τοπικοί εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος που μετέτρεψε τη χώρα, σε χώρα του τρίτου κόσμου.

Στη συζήτηση εισηγήθηκαν: Οι Γιάννης Τσούτσιας, υποψήφιος δήμαρχος της «Δράσης», οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι Παύλος Αρβανίτης, εκπαιδευτικός - Πρόεδρος της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων Βριλησσίων, Θανάσης Σπηλιώτης, μαθηματικός στο 2ο Γυμνάσιο Βριλησσίων και Ειρήνη Κατσάνη, φοιτήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και από τους παριστάμενους οι Θανάσης Χριστόπουλος, πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), Ναταλί Ντογαντζή μαθήτρια της Α’ Λυκείου στο 2ο Γυμνάσιο Βριλησσίων και Λιλή Παπαδοπούλου, πρόεδρος του 15μελούς του 2ου Γυμνασίου Βριλησσίων.

Όλες οι εισηγήσεις έχουν αναρτηθεί στο κανάλι της «Δράσης» στο youtube:
https://www.youtube.com/channel/UCxAb2CMkIs7K63LPgRA2F3A



Γιάννης Τσούτσιας: «Ο ΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ» (απομαγνητοφωνημένο κείμενο)

Την ώρα που άλλες δημοτικές παρατάξεις συνεχίζουν να υπόσχονται έργα, σε κάθε τομέα της δημοτικής ζωής και με κάθε αφορμή, εμείς επιμένουμε να συζητάμε τα ουσιαστικά, τα «κάτω από την επιφάνεια», εν προκειμένω, ίσως το πιο δύσκολο απ’ όλα τα θέματα του προαστίου, το πιο ανέγγιχτο θέμα, μια συζήτηση για την νεολαία υπό την οπτική του Δήμου. Και είναι δύσκολο το θέμα, γιατί η νεολαία δεν ενσωματώνεται σε καμία λειτουργία του δημοτικού συστήματος. Γιατί η νεολαία, δεν μας ακούει, δεν είναι εδώ, φεύγει από το προάστιο. Απουσιάζει από τις πολιτικές διαδικασίες, πιθανότατα αδιαφορεί και για τις δημοτικές εκλογές.

Θέλω πρώτα να συνδέσω τη σημερινή συζήτηση, με αυτήν την προ 20 ημερών, που αφορούσε στον τρόπο λειτουργίας του δήμου, τόσο ως διοικητικού μηχανισμού, όσο και ως κοινότητας πολιτών. Είπαμε τότε, ότι ο δημότης πρέπει να βρίσκει ρόλο στα δημόσια πράγματα, τρόπο παρουσίας στον τρόπο που διαμορφώνεται η διοίκηση της πόλης, οι επιλογές της.

Επισημάναμε ότι μια πόλη αρθρώνεται με συλλογικότητες, με δραστηριότητες, με τοπικούς συλλόγους, οτιδήποτε την διαμορφώνει σε κοινωνία και της δίνει υπόσταση, την διαφοροποιεί από ξενοδοχείο ύπνου, την μετατρέπει σε έναν δημόσιο χώρο που κατοικείται από πολίτες, όχι μόνο κατοίκους. Γι’ αυτό μιλήσαμε για την αναγκαία νέα κοινωνικοποίηση. Το κεντρικό πλαίσιο, το νήμα και των δυο συζητήσεων που διοργάνωσε η ΔΡΑΣΗ, και συνολικά το κεντρικό πλαίσιο της παρέμβασής μας στον Δήμο, θα μπορούσε να έχει έναν τίτλο, «Εκδημοκρατισμός των κοινωνικών σχέσεων στην πόλη». Αυτό επιχειρούμε!

Ανοίγω εδώ μια παρένθεση: Είναι σημαντικό να επιχειρήσουμε να αποσαφηνίσουμε το ζήτημα των προτάσεων που τίθενται προεκλογικά από τους διάφορους συνδυασμούς. Έχουμε ακούσει και ενδιαφέρουσες προτάσεις. Το θέμα όμως δεν είναι οι προτάσεις, μια προς μία, αλλά οι προτάσεις στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης κατεύθυνσης και οπτικής. Εμείς δεν μιλάμε γενικώς για προτάσεις και για ιδέες, ασύνδετες μεταξύ τους και για λύσεις που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν, αλλά για λύσεις μέσα από την οπτική που εμείς βλέπουμε τα πράγματα. Γιατί θεωρούμε ότι η οπτική παράγει τις προτάσεις και όχι το αντίστροφο!

Αυτό οι άλλες παρατάξεις δεν το κάνουν. Προτάσεις ενίοτε έχουν, οπτική δεν έχουν. Τσαλαβουτάνε από εδώ κι από κει, με βάση αυτά που νομίζουν ότι είναι η μόδα, αυτό που νομίζουν ότι θέλει ο κόσμος ως καταναλωτής. Γίνεται μεγάλη κοροϊδία στις μέρες μας με τις προτάσεις και τις επινοήσεις. Οι εκλογές δεν είναι πανηγύρι προτάσεων και επίπλαστων λύσεων. Είναι και διερώτηση και αναζήτηση για το πως γίνονται αυτά. Δεν είναι μόνο να λέμε, κι όποιος "τσιμπήσει". Είναι και να αναρωτιόμαστε και να συζητάμε.

Οι προτάσεις της ΔΡΑΣΗΣ υπηρετούν μια προοπτική, που εμείς οι ίδιοι χρειάστηκε να οικοδομήσουμε εδώ στην πόλη μας, από το 2006, για να δώσουμε νόημα ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ στην παρέμβασή μας: Κοινωνικοποίηση μέσω και του Δήμου και της δημοκρατίας στις καθημερινές σχέσεις, αυτή είναι η ταυτότητά μας, αυτό επιχειρούμε, σε αυτό διαφέρουμε από άλλους.

Θα σκεφτεί ίσως κάποιος, «καλά, εσείς είστε οι δημοκράτες και όλοι οι άλλοι δεν είναι;»

Δεν λέμε κάτι τέτοιο. Η καθημερινότητα διαμορφώνεται μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις. Δηλαδή τις σχέσεις που φτιάχνονται στη γειτονιά, (είτε στην εργασία, για όσους δουλεύουν στα Βριλήσσια), για τους περισσότερους, στον ελεύθερο χρόνο τους. Αυτές είναι οι σχέσεις που κάνουν έναν δήμο – Δήμο και όχι απλώς ένα, χώρο, μια περιοχή.

Η καθημερινότητα όμως, μας υπαγορεύεται. Δεν κάνουμε ότι θέλουμε. Ούτε ο Δήμος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Το σύστημα μας αντιμετωπίζει ως καταναλωτές. Αυτή είναι η κεντρική ανάγνωση. Δεν μας βλέπει ως δημιουργούς. Είμαστε κάτοικοι – καταναλωτές και όχι πολίτες - συνδημιουργοί της καθημερινότητάς τους. Εδώ είναι αυτό που εμείς βλέπουμε και κάποιοι άλλοι προφανώς δεν βλέπουν. Αυτό λέμε.

Εμείς δεν θέλουμε ένα δήμο απλώς αρωγό, που να βάζει το όνομά του δημάρχου στο νέο κτήριο που έφτιαξε, (και βλέπετε μιλάω για την καλύτερη εκδοχή του δημάρχου που κάτι έφτιαξε), αλλά θέλουμε και έναν Δήμο εμπνευστή και υποκινητή σε μια πόλη ανθρώπινη και πιο δημιουργική.

Όλοι σήμερα π.χ. μιλούν για συμμετοχή του πολίτη. Υποψήφιοι περιοδεύουν τα Βριλήσσια, λένε, για να ακούσουν τους δημότες. Όμως όταν βλέπεις τον Δήμο σαν εργολαβία, δεν μπορείς να ακούσεις τίποτε. Όταν δεν βλέπεις τη σχέση. Όταν δεν βλέπεις την αλλοτρίωση και βλέπεις μπροστά σου μόνο καταναλωτές και ψηφοφόρους. Ε, τότε δεν μπορείς να φτιάξεις δημοκρατία. Γιατί αυτή είναι εκτός της νοοτροπίας σου, της σύλληψής σου.

Δεν υπάρχουν Προμηθεϊκές λύσεις. Δεν μπορεί η διοίκηση ενός δήμου να υπερβεί τους ετεροκαθορισμούς. Η ζωή, μας πάει, δεν την πάμε. Μπορεί όμως να διαχωριστεί από τις άλλες Αρχές, τις άλλες εξουσίες, και να μην ανήκει σε αυτούς που κλέβουν τη ζωή των ανθρώπων, να δώσει ένα σήμα προς αυτή μια άλλη κατεύθυνση. Ότι εδώ θέλουμε να δημιουργήσουμε και να συνεννοηθούμε.

Το πρόβλημα της νεολαίας είναι στην καρδιά αυτών που συζητάμε. Δεν λύνεται με εργολαβίες, με έργα και εκσυγχρονισμούς. Εκείνο που μπορεί να κάνει ένας δήμος είναι να οργανώσει κάπως την υποδοχή των αναγκών των ίδιων των νέων και τη δράση τους σε πρώτη φάση. Να δείξει ότι ο δήμος μπορεί να μην είναι η λύση, αλλά κινείται προς τη λύση.

Σήμερα, είναι βαριά η σκιά των μεγαλύτερων γενεών. Όλοι λέμε στους νέους, «ορίστε, σας τα παρέχουμε όλα αυτά που δεν είχαμε εμείς, εσείς γιατί δεν ανταποκρίνεστε;», υπονοούμε μια σχέση όπου ζητούνται ανταλλάγματα. Ζούμε σε μια εποχή διαχωρισμού και πολιτικής αποχής των νέων. Η νεολαία δεν πολεμάει «κατά μέτωπο», όπως τη δεκαετία του 1960, αποσύρεται, στον δικό της φαντασιακό κόσμο του διαδικτύου. Ενοχλείται από τα ρουσφέτια και από τον κυνισμό μας, μας χαρίζει την κοινωνία που έχουμε φτιάξει, παραιτείται, χάνεται στη μοναξιά, φεύγει στο εξωτερικό, βυθίζεται στην κοινωνία των δικτύων. Την ίδια στιγμή, η νεολαία ξεχειλίζει από ζωντάνια, δεν συμπαθεί τους παλιούς τρόπους, τις παλιές εξουσίες, τις τοπικές γραφειοκρατίες, τις παλιές συνήθειες, τα παρωχημένα και τα βλαχοδημαρχιακά.

Ένα μικρό κομμάτι της, υπαρκτό, πολύτιμο, καθόλου ευκαταφρόνητο, (που πρέπει να κάνουμε κάθε τι για να «διασωθεί»), κάνει ένα μικρό πέρασμα, μια διέλευση από τα κοινά. Νοιώθει αυτή την υποχρέωση. Και συνήθως βλέπει το αίσχος και φεύγει! Σε αυτό κυρίως το κομμάτι απευθυνόμαστε. Να το κρατήσουμε.

1η ΠΡΌΤΑΣΗ: Φεστιβάλ από τη νεολαία για την νεολαία

Είναι τόσο δύσκολο ο δήμος μας, ίσως και στο πλαίσιο του καλοκαιρινού φεστιβάλ, να διοργανώσει ένα φεστιβάλ νεολαίας; Να αναδείξει μια δημιουργικότητα; Προσέξτε όμως, στην προετοιμασία του οποίου θα μετέχουν οι ίδιοι οι νέοι, ένα φεστιβάλ από τη νεολαία, για την νεολαία, σε ετήσια βάση;

2η ΠΡΟΤΑΣΗ: ΣΤΕΚΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

Στην Ελλάδα είμαστε. Στον τόπο των επινοήσεων και των αυτοσχεδιασμών. Με λίγα υλικά μπορεί να φτιάξεις τα πάντα. Μπορείς να φτιάξεις ακόμα και τον τοπικό συλλογικό μας εαυτό, αυτό λέμε εμείς «Δήμο»! Μπορεί να γίνουν δράσεις για τη νεολαία πιο εύκολα από οτιδήποτε άλλο, γιατί αυτές δεν χρειάζονται πολλά πράγματα, υποδομές, κόστη, με λίγα κάνεις πολλά.
Το κεφάλαιό μας είναι η δημιουργικότητα. Είναι η ενεργητικότητα της νεολαίας, που με ότι καταπιάνεται θριαμβεύει, ιδίως στο εξωτερικό. Γιατί να έχουμε τόσο καθηλωμένη, χαμένη ενέργεια, τόσο αναξιοποίητη και να μη γίνεται τίποτα; Γιατί το πολιτικό σύστημα πρέπει να βραχυκυκλώνει τα πάντα;

Στα Βριλήσσια η νεολαία δεν έχει χώρους. Δεν της έχουμε αφήσει τίποτα. Που να τους διαμορφώνει η ίδια, να βάζει τη σφραγίδα της, να μπορεί να αλληλοεπιδρά μαζί τους. Που να είναι χώροι εύπλαστοι, διαδραστικοί, όχι προκατασκευασμένοι, όχι χώροι σαν να είναι οι νέοι αθλητικό σωματείο. Όπως κάποιος νέος θα έφτιαχνε το δωμάτιό του, ακόμη κι αν του παραδίδαμε ένα πολύ καλοφτιαγμένο δωμάτιο.

Έχουμε επί χρόνια ένα άθλιο «στέκι νεολαίας» που ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε για τον σκοπό που νοικιάστηκε. Χρειάζεται ένα πραγματικό ΣΤΕΚΙ ΝΕΟΛΑΙΑΣ, ακόμη κι αν αυτό είναι ένα παλιό βαγόνι τρένου. Εκεί οι νέοι θα συναντηθούν, θα ακούσουν μουσική, θα παίξουν μουσική χωρίς να ενοχλούν, θα κάνουν πρόβες, θα βάψουν τους τοίχους, θα δημιουργήσουν ένα δικό τους χώρο. Χρειαζόμαστε ένα στέκι και ίσως ένα μικρό αμφιθέατρο για παραστάσεις, εκδηλώσεις, σεμινάρια. Η νεολαία πρέπει να μπορεί να υπάρξει ως νεολαία, όχι με τον δικό μας τρόπο, με τον δικό της, αλλιώς θα αφήσει το προάστιο ορφανό.

3η ΠΡΟΤΑΣΗ: ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ

Προάστιο χωρίς νεολαία είναι νεκροζώντανο. Το βλέπουμε ότι οι νέοι διασκεδάζουν εκτός Βριλησσίων. Θυμίζει αυτό το αντίστοιχο μεγάλο πρόβλημα... Το ότι η νεολαία πάει αλλού, π.χ. στο Χαλάνδρι ή την Αθήνα, είναι σε μικρογραφία η δυστυχία της χώρας. Όπως η νεολαία πάει στο εξωτερικό για να υπάρξει, έτσι φεύγει και από τα Βριλήσσια για να ζήσει. Αυτό πρέπει να αναστραφεί. Βλέπουμε τα παιδιά μας να φεύγουν. Πρέπει να κάνουμε κάτι!

Έχουμε πολλές φορές μιλήσει στη Δράση για την ανάγκη μιας δημοτικής βιβλιοθήκης. Δεν θα μπορούσε μια αίθουσα βιβλιοθήκης να έχει και ένα αναγνωστήριο; Οι φοιτητές δαπανούν ώρες διαβάζοντας σε βιβλιοθήκες στο κέντρο. Διαβάζουν, κάνουν διάλειμμα, κατεβαίνουν για έναν καφέ εκεί γύρω, ξαναδιαβάζουν. Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε ένα καλαίσθητο αναγνωστήριο με 5 υπολογιστές, ώστε να παραμείνουν κάποιοι φοιτητές στο προάστιο αντί να πάνε στο κέντρο;

4η ΠΡΟΤΑΣΗ: ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Θα σας μιλήσει γι’ αυτό στη συνέχεια και ο Παύλος Αρβανίτης, και ως εκπαιδευτικός και ως πρόεδρος της Ένωσης Γονέων & Κηδεμόνων Βριλησσίων, αλλά επιγραμματικά, σκεφτείτε, δεν θα μπορούσε να οργανωθούν από τον Δήμο, μαθητικές συναντήσεις γύρω από εκπαιδευτικά περιεχόμενα που οι ίδιοι καθηγητές με τους μαθητές τους θα ορίσουν; Δεν εννοώ κάτι σαν διοργάνωση διαγωνισμών, αλλά μια διαδικασία οργανωμένων συζητήσεων ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ, αρχικά μαθησιακού περιεχομένου, στη συνέχεια πιο ανοιχτή, που να συνδέει την πρωτοτυπία του σχολείου με μια πιο ανοιχτή παρουσία του προς την τοπική κοινωνία.

5η ΠΡΟΤΑΣΗ: ΑΘΛΗΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ

Χρειαζόμαστε περισσότερους αθλητικούς χώρους και σίγουρα ένα δεύτερο βοηθητικό κλειστό γυμναστήριο, όχι για τον αυτονόητο λόγο που και οι άλλες παρατάξεις αντιλαμβάνονται, αλλά για να αναπνεύσουν οι υπάρχοντες αθλητικοί χώροι από τους συλλόγους και να δοθεί χρόνος για μη οργανωμένο παιχνίδι.


Καταθέσαμε σήμερα εδώ πέντε προτάσεις, που εντάσσονται σε μια ενιαία λογική και επιδιώκουν να απαντήσουν σε συγκεκριμένους στόχους: οι νέοι, όσο το δυνατόν, να μείνουν στη γειτονιά, να διασκεδάσουν στη γειτονιά, να δημιουργήσουν στη γειτονιά. Είπαμε πολλές φορές, η ΠΟΛΗ, ο ΔΗΜΟΣ, πέρα από τις υποδομές, είναι πριν απ’ όλα ένα δίκτυο σχέσεων. Των ανθρώπων μεταξύ τους και με το περιβάλλον τους. Γι’ αυτό εστιάζουμε στη λειτουργία του Δήμου και της Κοινότητας. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι από το προάστιο δεν λείπουν τόσο τα έργα, αλλά μια ολοκληρωμένη πρόταση για τη ζωή μας σ’ αυτό.

Σας ευχαριστούμε