Σταύρος Λυγερός: «Η ισλαμική τρομοκρατία» κριτική του Θανάση Αντωνίου

2017-05-30 19:15

«Δεν είναι τυχαίο ότι κανείς Σέρβος δεν πραγματοποίησε τυφλή τρομοκρατική επίθεση σε κάποια δυτική μεγαλούπολη παρότι η χώρα του βομβαρδίσθηκε και ακρωτηριάστηκε από το ΝΑΤΟ». Αυτή είναι μία από τις πολλές («αιρετικές» ως έναν βαθμό) διαπιστώσεις του Σταύρου Λυγερού στο βιβλίο του για την ισλαμική τρομοκρατία, το οποίο, σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας δίνει ο συγγραφέας στην εισαγωγή, είναι το πρώτο μιας «διλογίας» με θέμα τις συνέπειες της στρατηγικής των νεοσυντηρητικών του προέδρου Τζορτζ Μπους για «αναμόρφωση» της Μέσης Ανατολής μέσω στρατιωτικών επεμβάσεων.

 

Το φταίξιμο στη Δύση

Ο Σταύρος Λυγερός, έμπειρος δημοσιογράφος, τηλεσχολιαστής και συγγραφέας, είναι πεπεισμένος ότι για την εκρηκτική κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια με την ισλαμική τρομοκρατία την ευθύνη έχουν κατά κύριο λόγο οι δυτικοί και οι οικονομικές και γεωστρατηγικές πολιτικές που εφάρμοσαν από τον 19ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας.

Αναγνωρίζει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η ύπαρξη του θρησκευτικού υπόβαθρου και η νομιμοποιημένη από το ισλάμ έννοια του «ιερού πολέμου» (τζιχάντ). Κρατώντας μάλιστα αποστάσεις από τους φανατικούς κάθε πλευράς, ο Λυγερός μέμφεται όσους στο όνομα της πολιτικής ορθότητας αρνούνται την ύπαρξη οποιασδήποτε σχέσης ανάμεσα στο ισλάμ και την ισλαμική τρομοκρατία, θεωρώντας ότι «εθελοτυφλούν».

Ταυτόχρονα, όμως, αναγνωρίζει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η ύπαρξη του θρησκευτικού υπόβαθρου και η νομιμοποιημένη από το ισλάμ έννοια του «ιερού πολέμου» (τζιχάντ). Κρατώντας μάλιστα αποστάσεις από τους φανατικούς κάθε πλευράς, ο Λυγερός μέμφεται όσους στο όνομα της πολιτικής ορθότητας αρνούνται την ύπαρξη οποιασδήποτε σχέσης ανάμεσα στο ισλάμ και την ισλαμική τρομοκρατία, θεωρώντας ότι «εθελοτυφλούν».

Το βιβλίο, γραμμένο στην απλή, επεξηγηματική αλλά όχι αναλυτική γλώσσα που… προδίδει τη μακρά δημοσιογραφική θητεία του συγγραφέα, είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει στενά τις εξελίξεις, τουλάχιστον από το 2001 και το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη και μετά, να κατανοήσουν ποιες είναι οι αντιμαχόμενες πλευρές της σύρραξης, από πού προέρχεται και πως διαμορφώθηκε η σημερινή στάση τους (π.χ. για να εξηγηθεί το παράφρον κράτος του ΙSIS ο συγγραφέας θα ανατρέξει μέχρι την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν το 1979), ποιες είναι οι επιδιώξεις τους και ποιες οι ευθύνες τους για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.

Στα κεφάλαια που αναλύουν ιστορικά και υφολογικά το φαινόμενο της τρομοκρατίας, ο συγγραφέας κάνει μια πολύ σύντομη αναφορά στις ρίζες και την ιστορική εξέλιξη του όρου, από τη Γαλλική Επανάσταση και τον Ροβεσπιέρο στον σκληροπυρηνικό Ρώσο αναρχικό Σεργκέι Νετσάγεφ («αναρχομηδενιστής», κατά τον Λυγερό) κι από εκεί στα μορφώματα του 20ού αιώνα, μέχρι τις νεότερες εκδοχές/τάσεις όπως η νεοφασιστική τρομοκρατία στην Ιταλία της δεκαετίας του 1970 και τα ένοπλα τμήματα του IRA, της ΕΤΑ κ.ά.

Αν και η ερμηνεία του για την «ακροαριστερή τρομοκρατία» δεν θα βρει σύμφωνους ορισμένους από τους αναγνώστες του, είναι σίγουρο ότι χρειάζεται αρκετή τόλμη από τον ίδιο όταν υιοθετεί την άποψη ότι «η πιο ωμή και δημόσια περίπτωση κρατικής τρομοκρατίας είναι αυτή που ασκεί το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων». Κάπου εκεί είναι η αφετηρία της πιο ενδελεχούς ανάλυσής του για τη νέα μορφή που έχει λάβει η ισλαμική τρομοκρατία το τελευταίο διάστημα.

Τα «πρόσωπα» της τρομοκρατίας

Ο Λυγερός θα αναφερθεί, χωρίς όμως να γίνεται ιδιαίτερα αναλυτικός (για λόγους οικονομίας χώρου), στο χρηματοδοτικό και ιδεολογικό ρόλο της Σαουδικής Αραβίας, τη μακραίωνη διαμάχη σουνιτών-σιιτών, τις οργανωτικές διαφορές μεταξύ της Αλ Κάιντα και του Χαλιφάτου (η πρώτη αποτελεί οργάνωση-ομπρέλα, αφήνοντας αυτονομία σε άλλα κινήματα, ακόμα και με άλλα ονόματα, να δρουν σε παγκόσμια βάση – το δεύτερο είναι μάλλον συγκεντρωτικό), τον ρόλο της Τουρκίας τόσο σε σχέση με τη Συρία (εχθροί), όσο και με τους Κούρδους (δύο φορές εχθροί…), ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η σύντομη επίσης ανάλυσή του για τις αλλαγές της στάσης των ΗΠΑ, σημάδι τού πόσο λίγο γνωρίζουν οι… πλανητάρχες την περιοχή. Από τη χαρτογράφηση της περιοχής δεν θα μπορούσε, βέβαια, να λείπει η ανάλυση των κινήσεων της ρωσικής «αρκούδας».

Αν κάτι μπορεί να εξαχθεί σαν πρώτο, ακρογωνιαίο κι οδυνηρό μάθημα από την αιματηρή αυτή υπόθεση που ζούμε καθημερινά όλοι μας, πλέον, είναι το γεγονός ότι τα σύνορα που χάραξαν τον 19ο αιώνα οι Βρετανοί με στόχο να διευκολύνουν την κυριαρχία τους και να διαιωνίσουν την υποταγή των ντόπιων πληθυσμών, δεν έχουν πια σχεδόν καμία αξία. «Μετά από 120 σχεδόν χρόνια, η ταυτότητα Αφγανός και Πακιστανός είναι μάλλον δευτερεύουσας σημασίας» αναφέρει ο Στ. Λυγερός στο κεφάλαιο για τον ιδιαίτερο, θολό ρόλο του Πακιστάν σε όλο το προαναφερόμενο σκηνικό και εξηγεί: «Πρωτεύουσας σημασίας είναι γενικά η ισλαμική και ειδικά η φυλετική ταυτότητα». Κι έχει δίκιο…

Αυτό το συμπέρασμα μπορεί να ερμηνεύσει απόλυτα, π.χ., τον ρόλο των Ταλιμπάν στα (εκτεταμένα) σύνορα των δύο αυτών χωρών, υπό μια έννοια όμως ερμηνεύει συνολικά την πολυσημία και την πολυμορφία των ενεργειών, των κινήσεων και των εγκλημάτων που διαπράττονται στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη στο όνομα του Αλλάχ.

Η ισλαμική τρομοκρατία
Σταύρος Λυγερός
Πατάκης
189 σελ.
ISBN 978-960-16-6843-7
Τιμή: €12,50

 

 

 

πηγή : diastixo.gr