ΨΗΓΜΑΤΑ «Ουαί, στην ανάλγητη και φαρισαϊκή Ευρώπη!» του Μ. Γ. Μερακλή

2016-03-24 18:22

Ούτε στα πιο φοβερά εφιαλτικά όνειρά μας δεν έχουμε δει τα φρικτά που παρακολουθούμε τόσον καιρό (και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα) στα νησιά του Αιγαίου με τους θαλασσοπνιγμούς και τα μαρτύρια γυναικών (πολλές φορές εγκύων ή και ετοιμόγεννων, ακόμα και ξεγεννημένων μέσα στα καρυδότσουφλα), παιδιών, νηπίων, ανδρών κάθε ηλικίας, ανάπηρων, που οι Τούρκοι διακινητές, με την κτηνώδη αδηφαγία τους για χρήμα, τους στρουγγιάζουν σε ετοιμόρροπες ή πλαστικές βάρκες ή σάπια πλοιάρια, για να περάσουν, οι απεγνωσμένοι πρόσφυγες, ως επί το πλείστον Σύροι, στην Ελλάδα. Λέγεται πως οι τερατώδεις αυτοί άνθρωποι τούς πνίγουν κιόλας οι ίδιοι, μπάζοντας με χτυπήματα στις βάρκες τα νερά, ώστε να αποφύγουν το ενδεχόμενο της σύλληψής τους από τους Έλληνες λιμενικούς και άλλους.

Η προσδοκία των προσφύγων και των άλλων μεταναστών είναι να μπορέσουν, όπως ξέρουμε, να βρεθούν μέσω της Ελλάδας στην «πολιτισμένη», «πλούσια», «ενωμένη» Ευρώπη, η οποία ωστόσο (πρώτιστα οι κυβερνήτες των χωρών της) ετοιμάζεται να αναστείλει την ισχύ της συνθήκης Σέγκεν, που διευκολύνει το πέρασμά τους εκεί, υπό όρους.

Η προσδοκία των προσφύγων και των άλλων μεταναστών είναι να μπορέσουν, όπως ξέρουμε, να βρεθούν μέσω της Ελλάδας στην «πολιτισμένη», «πλούσια», «ενωμένη» Ευρώπη, η οποία ωστόσο (πρώτιστα οι κυβερνήτες των χωρών της) ετοιμάζεται να αναστείλει την ισχύ της συνθήκης Σέγκεν, που διευκολύνει το πέρασμά τους εκεί, υπό όρους.

Ήδη οι ευρωπαϊκές χώρες (συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και των ΗΠΑ) στήνουν μεγάλα και υψηλά τείχη, για να μην περνούν οι καταδιωγμένοι από το φόβο και τη στέρηση των στοιχειωδών μέσων επιβίωσης. Προπάντων στη Συρία. Του Άσαντ, που παρέχει ζωτικές εδαφικές διευκολύνσεις στη Ρωσία. Γι’ αυτό είναι οι Σύροι που ζητούν εναγώνια άσυλο. Οι μεγάλες δυνάμεις, έχω πει κι άλλη φορά, παρά τα «ανθρωπιστικά» αισθήματά τους και τις θεατρινίστικες χειρονομίες τους, απώτερο στόχο τους έχουν να αδειάσουν τη Συρία από τον πληθυσμό της, να την κάνουν ένα χώρο κενό και κατερειπωμένο, για να «κατοικηθεί» ύστερα από ένα δικό τους «λαό», ποιος ξέρει τίνος είδους συναγέλασμα, με τους τζιχαντιστές πρώτα πρώτα, όπως τουλάχιστον λογάριαζαν. Αλλά οι τζιχαντιστές, σκότια στοιχειά της φρίκης, δίνουν (πιο καλά επαναλαμβάνουν) ένα μεγάλο μάθημα της Ιστορίας, που κατά κανόνα οι «μεγάλοι» το λησμονούν: εκείνος που τον πληρώνεις για να κάνει προς χάριν σου το κακό, τελικά θα στραφεί και σε σένα που τον πληρώνεις. Ο κακούργος, ο εργάτης του κακού, γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει, για να κάνει το κακό, είναι μισθοφόρος του κακού. Κάτι περισσότερο: το Κακό είναι η θρησκεία του. Γι’ αυτό οι πάτρωνες των τζιχαντιστών βρίσκονται τώρα άσχημα μπλεγμένοι.

Βέβαια τα «ιδανικά» των μεγάλων δυνάμεων (το σημείωμα έχει γεμίσει εισαγωγικά, αλλά τι να κάνω …) τα ενστερνίζεται και η κουστωδία των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, ιδιαίτερα μάλιστα εκείνων που είχαν φτάσει ως τα ουράνια απ’ τη χαρά τους, όταν γκρεμίστηκε το τείχος του Βερολίνου. Τώρα βλέπουμε να στήνουν αυτές το «καλό» δικό τους τείχος. Καθεμιά για την πάρτη της. Πριν από την κατάργηση ή αναστολή της συμφωνίας Σέγκεν.

Έρχεται το δίλημμα: ναι, να μεταλλάζουν όσα πάσχουν και τη θλίψη τους σε οργή οι λαοί;  Ή όχι; Με το απόθεμα όποιων ακόμα ελπίδων μου απαντώ (και συνιστώ): ναι.

Επισημαίνω και μιαν άλλη αντινομία, που είναι και η κορύφωση της υποκρισίας. Οι μεγάλοι της Ευρώπης δεν θέλουν (ακόμα) την ένταξη της Τουρκίας στην Ένωση. Αμιλλώνται όμως όλοι, ποιος θα την κάνει περισσότερο φίλη του. Και όλοι μαζί συζητούν, Ευρωπαϊκή Ένωση και η Τουρκία, πώς θα «λύσουν» το προσφυγικό πρόβλημα. Στο Βερολίνο (και πριν ακόμα από την επίσκεψη εκεί του Τούρκου υπουργού εξωτερικών) αποφασίστηκε γενναιόδωρη παροχή δισεκατομμυρίων ευρώ στην Τουρκία για τη «συμβολή» της στη λύση του προβλήματος, δεδομένου ότι οι Σύροι ελεύθεροι μπαίνουν από την πατρίδα τους στην Τουρκία και ελεύθεροι φεύγουν από τις τουρκικές ακτές κι έρχονται, όσοι δεν πνίγονται στο μεταξύ, στην Ελλάδα, η οποία, με τα μέτρα που παίρνουν οι ευρωπαϊκές χώρες κλείνοντας η μία μετά την άλλη ερμητικά τις πύλες τους, θ’ αναγκαστεί να κρατεί και να συντηρεί τις ολοένα αυξανόμενες χιλιάδες των προσφύγων, όσο η Τουρκία αδρανεί (ασφαλώς σκόπιμα). Ο πανίσχυρος (επί του παρόντος) και πανούργος Σουλτάνος δεν βλέπει τίποτα, δεν κάνει τίποτα. Μόνο απειλές, δεξιά κι αριστερά.

Το σημείωμά μου αρχίζει, όπως βλέπει ο αναγνώστης, με το βιβλικό επιφώνημα θλίψης αλλά και οργής. «Ουαί, υμίν», είπε πολλές φορές ο Ιησούς στους Γραμματείς και Φαρισαίους, θλιμμένος αλλά και με μιαν οργισμένη απειλή. Τελικά όμως είναι οι Γραμματείς και Φαρισαίοι που τον σταύρωσαν. Αυτό το δράμα, σε παραλλαγές, παίζεται επί αιώνες ατελεύτητα. Έρχεται το δίλημμα: ναι, να μεταλλάζουν όσα πάσχουν και τη θλίψη τους σε οργή οι λαοί;  Ή όχι; Με το απόθεμα όποιων ακόμα ελπίδων μου απαντώ (και συνιστώ): ναι.

Πηγή : diastixo.gr