ΠΟΙΗΣΗ Τέσσερα ποιήματα της Σαντάλ Μαγιάρ

2015-11-18 18:29

μετάφραση: Νίνα Αγγελίδου

 

ΕΝΑ

Ένα.
Γιατί υπάρχουν περισσότερα.
Περισσότερα βρίσκονται έξω.
Έξω απ’ το δωμάτιο.
Έξω απ’ τα υπόλοιπα δωμάτια.
Έξω απ’ το σπίτι.
Το σπίτι είναι υπερβολικά μεγάλο.
Επεκτείνονται όταν κοιμάμαι.
Γιατί επίσης υπάρχουν πολλά άλλα.
Πρόσφατα υπέστησαν καταστροφές.
Υγρά. Ολοσκότεινα.
Εξαρτάται απ’ τις ημέρες.
Εξαρτάται απ’ τα σύννεφα.
Ακόμα κι απ’ τις εικόνες.
Κυρίως όμως εξαρτάται από τα νήματα.

Το να φεύγεις είναι σαν να βηματίζεις έξω.
Έξω απ’ το δωμάτιο.
Από τη σκέψη, όχι:
δεν υπάρχει. Υπάρχει το νήμα.
Το να φεύγεις είναι να βηματίζεις
έξω απ’ το δωμάτιο με το νήμα.
Το ίδιο το νήμα.

Καμιά φορά κόβεται
το νήμα. Γιατί είναι εύθραυστο
ή γιατί το άλλο δωμάτιο
είναι σκοτεινό. Άθελα,
το τραβάμε και κόβεται.
Τότε μένει η σιωπή.

Όμως δεν υπάρχει η σιωπή.

Όχι όταν εκφράζεται
δεν υπάρχει. Υπάρχει το νήμα,
άλλο νήμα.
Η λέξη σιωπή μέσα.
Μέσα σου – μέσα σου.

 

ΧΩΡΙΣ

Να πλησιάσεις τον άλλο. Χωρίς
τον άλλο. Χωρίς να πλησιάσεις.
Να μη σφίγγεις τα δόντια.
Να ελευθερώσεις το θύμα. Χωρίς.

 

ΕΔΩ

Πες μου τι πρέπει να κάνω. Οι λέξεις
συνωστίζονται. Πες μου κάτι, λες, λέει
εκείνος. Εγώ, νομίζω
πως διαρκώς μιλάω. Όμως,
όταν το προσπαθώ –πες μου, λέει–, ακούω
κάτι σαν βογκητό, μονάχα ένα βογκητό
που καταλήγει σε λυγμό.

Πες μου τι πρέπει να κάνω. Πάρε με
εκεί που θα μου πουν τι πρέπει
να κάνω. Τα μάτια του. Τα
μάτια σου, τα δικά σου; ναι,
ζεστό βλέμμα-λίμνη, βλέμμα-εδώ.
Εδώ, σαν τα παιδιά
σαν τους ηλίθιους. Γι’ αυτό τα μάτια σου,
για να μείνω. Για να περιμένω
εδώ. Να περιμένω τι; Δεν έχει σημασία.
Για να περιμένω.

Ούτε μέσα ούτε στην επιφάνεια.
Εδώ, που τα παιδιά
και οι πτωχοί τω πνεύματι. Ένα εδώ
που παρατείνεται στα μάτια σου, στα μάτια του,
για να μπορώ να μείνω.
Πες μου τι πρέπει να κάνω.
Γράφω
ίσως γιατί δεν μιλώ. Όχι

μη μ’ αφήνεις.

 

[ΑΤΙΤΛΟ]

Να ’σαι πουλί.
Και κατ’ εκτίμηση.
Να βαδίζεις γυμνός. Οι πληγές
καυτηριασμένες απ’ τον αέρα.
Κρυμμένες ανάμεσα στις φτερούγες.
Κορμί δίχως βάρος, κίνηση.
Να πετάς. Να ’σαι

πουλί. Να θέτεις όρια μόνο
στην απρόβλεπτη παγωνιά ή στη σφαίρα ή

στην επιθυμία της σάρκας
για άλλη σάρκα ξένη...

Προαναγγέλλοντας την επείγουσα ανάγκη
για αποδημίες. Ποια.

Φτεροκόπημα.
Μια βοή
του ορίζοντα στον παλμό
που χτυπά.

 

Η Chantal Maillard, Ισπανίδα ποιήτρια και φιλόσοφος βελγικής καταγωγής (γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1951), είναι δρ. Φιλοσοφίας και καθηγήτρια Αισθητικής και Θεωρίας Τεχνών. Έζησε στην πόλη Μπενάρες (Ινδία), στο πανεπιστήμιο της οποίας ειδικεύτηκε στην Ινδική Φιλοσοφία και Θρησκεία. Μέχρι το 2000 παρέδιδε μαθήματα στο Τμήμα Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της Μάλαγα, όπου προώθησε τις σπουδές Συγκριτικής Μελέτης, Φιλοσοφίας και Αισθητικής. Από το 1998 συνεργάζεται με τις γνωστότερες ισπανικές εφημερίδες στην κριτική φιλοσοφίας, αισθητικής και ανατολίτικης σκέψης. Είναι συγγραφέας πολλών δοκιμίων, ποιητικών τετραδίων και συλλογών. Μετέφρασε και εξέδωσε τον Henri Michaux και συνεργάστηκε με εκδοτικούς οίκους για τη διάδοση της ινδικής σκέψης. Τιμήθηκε, το 2004, με το Εθνικό Βραβείο Ποίησης της Ισπανίας για το έργο της Να δολοφονηθεί ο Πλάτωνας, ενώ για το έργο της Νήματα της απένειμαν το Βραβείο Κριτικής στην Ανδαλουσία και το Βραβείο Κριτικής καστελιάνικης ποίησης (2007).

Πηγή : diastixo.gr