Ποίηση-Δύο ποιήματα της Σαντάλ Μαγιάρ μετάφραση: Νίνα Αγγελίδου

2015-12-10 16:54

μετάφραση: Νίνα Αγγελίδου

 

ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ (αποσπάσματα)

να γράφεις

για να θεραπεύεις
στην ανοιχτή σάρκα
στον πόνο όλων
σ’ εκείνον το θάνατο που αναδύεται
από εμένα και που ανήκει σε όλους

να γράφεις

για να διώχνεις το άγχος που περιγράφει
τους κύκλους του κόνδορα
πάνω από το θύμα

όμως όχι στην ψυχή

στην ψυχή
η εκτίμηση του χρόνου που εκπνέει
και βρίσκεται επάνω
κάτι περισσότερο από τη σιωπή
με μισάνοιχτα μάτια

να γράφεις

σαν υπαινιγμός, σαν επανάσταση
χωρίς επιλογή
χωρίς παύση
γιατί το φως διαλύεται, οι δυνάμεις
εξαντλούνται
και ο άνθρωπος φεύγει πετώντας
στα νύχια ενός πτηνού
αρπαχτικού

[...]

να γράφεις για να θεραπεύεις
να γράφεις για να προστατεύεσαι
να γράφεις σαν να κλείνεις τα μάτια
για να μην τα κλείνεις
για να κινείς το χέρι και να παρακολουθείς την κίνησή του
για να αισθάνεσαι ζωντανή
ΑΚΟΜΑ
για να καθυστερείς το άγχος
σαν προσομοίωση
για να κατευθύνεις τον νου χωρίς να ξεπερνά τα όρια
για να ελέγχεις το ελεγχόμενο

να γράφεις

σαν κάποιον που αφήνει αναμμένο το φως
και κοιμάται όρθιος στηριζόμενος στον εαυτό του
για να ξοφλήσει τους λογαριασμούς με τον φόβο

να γράφεις
για να οργανώσεις ξανά

να γράφεις
χωρίς να κάνεις υποχωρήσεις

να γράφεις
σαν κάποιον που απ-ελπίζεται
για να καυτηριάσει
για να μετρήσει τον φόβο
για να ξορκίσει
για να δαγκάσει πάλι το δόλωμα της ζωής
για να μην ενδίδει

να γράφεις
για να βρίσκεις το στόχο

να γράφεις
με λέξεις κοφτές
λέξεις καθημερινές
λέξεις πολύ αληθινές
λέξεις μάτι
λέξεις ζώα
λέξεις στόμα του γάτου
στυφές κι από μέσα κι απ’ έξω
απαλές όπως το «ίσως»
λέξεις μαστίγιο
όπως το «υπερβολικά» και όπως το «αργά»

να γράφεις

για να μην ψεύδεσαι
για να πάψεις να ψεύδεσαι
με λέξεις αφηρημένες
για να μπορείς να λες μονάχα αυτό που αξίζει

να λες πως απόψε
στις έντεκα το βράδυ
ενώ το φως θα ζεσταίνει
την αριστερή πλευρά του προσκέφαλού μου
και το πράσινο σεντόνι θα ξεδιπλώνεται
στον καθρέφτη της ντουλάπας
εγώ θα είμαι
στο μέρος που συνήθως
βρίσκομαι
σ’ αυτό εδώ το μέρος καμωμένο από παράξενη
διάρκεια στο ίδιο
επαναλαμβάνοντας
την πονεμένη σάρκα
τα τραυματισμένα οστά
τα νεύρα, το τεντωμένο,
μωλωπισμένο δέρμα,
τα γκριζωπά μαλλιά
τη μοναχική, ματαιωμένη κραυγή,
κι απόψε στις έντεκα
το βράδυ απόψε
ενώ το φως ζεσταίνει
την αριστερά πλευρά του προσκέφαλού μου

πεθαίνει ένα βρέφος
ή δύο ή δεν ξέρω πόσα
πεθαίνουν και μια ηλικιωμένη ξεστομίζει
τις τελευταίες της λέξεις
ή δεν τις ξεστομίζει και πεθαίνει
και είναι κάποια άλλη που μιλάει
αλλά δεν μιλάει, λέει
σχεδόν λέει και πεθαίνει
χωρίς να πει
σχεδόν
τίποτε
και κάτι με πνίγει στο λαιμό
ίσως μια φωνή
δυνατή σαν οι έντεκα ώρες αυτής της νύχτας
ή ίσως η συνείδηση
που κοιμάται σαν φλόγα
αναμμένη η συνείδηση
όλων εκείνων που πεθαίνουν
σαν μια φωτιά
μια φοβερή πυρκαγιά
που μεταδίδεται στα παράθυρα
της πόλης και δεν σβήνει στη θάλασσα
μια συνείδηση παράλογη
ένας ορίζοντας πυρσός
η συνείδηση όλων εκείνων που ξέρουν
πως τελειώνουν
στα οστά τους από πυρσό
σήμερα, αύριο, πάντα

να γράφεις
όλοι οι θάνατοι είναι ο θάνατός μου
η κραυγή μου είναι η κραυγή όλων
και δεν υπάρχει συναίνεση
να γράφεις
για να συμφωνείς;
να γράφεις για να επαναστατείς!
δεν υπάρχει χώρος για προσευχές
δεν υπάρχει χώρος για γαλήνη
η καθαρότητα των ψυχών
γίνεται με επανάσταση

Είμαστε μόνες
κι ανήκουμε η μια στην άλλη.
Σ’ εμάς υπάρχει η δύναμη
είμαστε ένας λαός από ψυχές
σε επανάσταση
Ξύπνα!
Αυτά που γράφω εδώ
χαράζονται στον αέρα
ο πόνος είναι η οδός
ο πόνος είναι το μέσον
για τον πόνο η δύναμη
που μάχεται τον πόνο
και τον μετατρέπει
για τον πόνο διαλύω
τον πόνο μου για κάποιον άλλον
και τον άλλον σε δικό μου

να γράφεις
για να απ-ελπίζεις
για όλους εκείνους που υπάρχουν
για όλους εκείνους που υπήρξαν
τους αγνοούμενους
να γράφεις για να προσέχεις
τις εξ-αφανίσεις
για να τις συντηρείς
για να μη θολώσουν
όχι τόσο γρήγορα
όχι τόσο πάντα
γρήγορα

να γράφεις

 

ΚΑΙ ΟΜΩΣ

Και όμως,
και όμως,
και όμως... Δεν
μ’ εμπιστεύομαι. Τίποτε δεν έχει
διάρκεια. Ακόμα λιγότερο
η λέξη. Ούτε
κι αυτή,
ούτε κι αυτή,
ούτε κι αυτή. Δεν μ’ εμπιστεύομαι,
μην εμπιστεύεσαι εκείνον
που λέει, αυτόν
που μιλάει, αυτό
που λέγεται, αυτό που λες,
αυτό που λέω εγώ,
μη μ’ εμπιστεύεσαι,
δεν σ’ εμπιστεύομαι.
Η καθαρότητα είναι μια σπίθα, ένα
σχήμα συνείδησης
στα πολλαπλά σχήματα
της συνείδησης ή που διαμορφώνουν
συνειδήσεις, τα σχήματα
που μακραίνουν, επεκτείνονται,
συνεχίζονται και έτσι
ονομάζεται συνείδηση
εκείνη η συνέχεια.
Δεν μ’ εμπιστεύομαι, μην
εμπιστεύεσαι τα σχήματα
μακραίνουν,
μειώνονται,
εισβάλλουν,
χάνονται,
η καθαρότητα είναι μια στιγμή
μεταξύ των σχημάτων
παράθυρα στη μονάδα που
παραμένει κάτω
απ’ το φως του φακού που γίνεται σχήμα
και αισθάνεται κι αυτό
τους ίδιους σπασμούς.
Και όμως,
και όμως,
και όμως... αυτό
που διαισθάνομαι τώρα
θα χαθεί αύριο,
μετά,
τώρα,
μόλις γίνεται σκέψη,
συνείδηση: σχήμα. Αρπάζουμε
την αίσθηση που εισχωρεί στα σωθικά,
πολύ κάτω,
πολύ μέσα,
ομοιογενής, την αρπάζουμε
και τη μετατρέπουμε σε αυτό: σε «αίσθηση»,
της δίνουμε ένα όνομα,
την περιγράφουμε.. τη
χάνουμε. Ήδη
δεν είναι εκείνη, ήδη δεν είναι αυτό, δεν είναι πια αυτό.
Ακόμα είναι εκεί αλλά
δεν είναι αυτό που λέω,
είναι σχεδόν αυτό,
δεν είναι αυτό που ακούς,
δεν είναι αυτό, μη
μας εμπιστεύεσαι,
μη μ’ εμπιστεύεσαι,
δεν σ’ εμπιστεύομαι.

Ξανάρχεται το δειλινό,
το φως ελαττώνεται.
Τα χρώματα του φθινοπώρου έρχονται από τη δύση,
όπως έλεγε ο Κινέζος ποιητής.
Ο κόσμος είναι εντός μου.
Δεν θ’ απομακρυνθώ.
Αποδέχομαι όλα τα χρώματα, το
καλοκαίρι μέσα στο δικό μου φθινόπωρο,
γιατί ξέρω πως δεν
υπάρχει τέλος, πως δεν θα υπάρξει τέλος.
Όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε μένα.
Εγώ είμαι ο ατέρμονας στόχος
επάνω από εμένα.
υπερίπταμαι.

 

Η Chantal Maillard, Ισπανίδα ποιήτρια και φιλόσοφος βελγικής καταγωγής (γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1951), είναι δρ. Φιλοσοφίας και καθηγήτρια Αισθητικής και Θεωρίας Τεχνών. Έζησε στην πόλη Μπενάρες (Ινδία), στο πανεπιστήμιο της οποίας ειδικεύτηκε στην Ινδική Φιλοσοφία και Θρησκεία. Μέχρι το 2000 παρέδιδε μαθήματα στο Τμήμα Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της Μάλαγα, όπου προώθησε τις σπουδές Συγκριτικής Μελέτης, Φιλοσοφίας και Αισθητικής. Από το 1998 συνεργάζεται με τις γνωστότερες ισπανικές εφημερίδες στην κριτική φιλοσοφίας, αισθητικής και ανατολίτικης σκέψης. Είναι συγγραφέας πολλών δοκιμίων, ποιητικών τετραδίων και συλλογών. Μετέφρασε και εξέδωσε τον Henri Michaux και συνεργάστηκε με εκδοτικούς οίκους για τη διάδοση της ινδικής σκέψης. Τιμήθηκε, το 2004, με το Εθνικό Βραβείο Ποίησης της Ισπανίας για το έργο της Να δολοφονηθεί ο Πλάτωνας, ενώ για το έργο της Νήματα της απένειμαν το Βραβείο Κριτικής στην Ανδαλουσία και το Βραβείο Κριτικής καστελιάνικης ποίησης (2007).

Πηγή : diastixo.gr