.png?ph=89752c26b8)
Πεζογραφία-Ανδρέας Νικολακόπουλος: «Αποδοχή κληρονομιάς»
Ας αρχίσουμε με κάτι εντελώς πασιφανές, στο έργο ενός σεφ ο οποίος δεν γράφει βιβλία για μαγειρικές αλλά λογοτεχνία, και αυτό είναι η μεγάλη, η τεράστια αγάπη που τρέφει για το βουνό σε όλες του τις εκφάνσεις: φυσικό τοπίο, ποτάμια, δάση, πανίδα, σπηλιές που ο χρόνος έχει κατασκευάσει, γενικά ένας χώρος στον οποίο καταφεύγεις για αναψυχή, για δραπέτευση, ακόμη και για αυτοκτονία, όταν οι συνθήκες είναι εις βάρος σου. Πράγματι, πολύ μεγάλο μέρος των διηγημάτων του βιβλίου αναφέρεται στο βουνό, σε αντίθεση με τη θάλασσα, τη σκυλοπνίχτρα, την οποία ήρωες μεθυστικοί προσπαθούν να της βάλουν φωτιά, προκειμένου να την εξαφανίσουν, ή φεύγουν μακριά της, προκειμένου να ξεχάσουν τον πνιγμό δικών τους ανθρώπων. Καθώς ο Νικολακόπουλος αποφασίζει να γράψει παραμύθια που στόχο έχουν τον θρύλο, τη δοξασία, τη συνωμοσιολογία, τη μυθολογία, αλλά και την πίστη ή την απιστία, τη μοίρα, τέλος, εκείνο το οποίο ο άνθρωπος εγκεφαλικά αρνείται ή δεν μπορεί να συλλάβει ή να ερμηνεύσει, το οποίο έρχεται από χιλιάδες χρόνια πριν, πετυχαίνει ένα αποτέλεσμα μαγικού ρεαλισμού σε περιόδους άκρως ικανές και ανοιχτές, οι κάτοικοι ορεινών περιοχών να δεχτούν ολόκληρη αυτή την παράλογη και ανεξήγητη φιλοσοφία, χωρίς καν να μπορούν να αντιδράσουν. Γράφοντας λοιπόν ο συγγραφέας για Νύμφες και για Κασσάνδρες, για τετελεσμένα και απρόβλεπτα, για απίστευτα ή προφανή, τέλος, για δεδομένα ή αστείρευτα, μπαίνει στον χώρο των πεζογράφων, οι οποίοι φαντασιώνονται έναν κόσμο διαφορετικό, ένα σύμπαν υπερρεαλιστικό, μια κραυγή στο ανείπωτο, μια σκέψη στο λογοτεχνικά συγκινησιακό. Έτσι που και πάλι ένα θέμα πριν από τον οριστικό όλεθρο που θα καταλύσει και θα αφανίσει, λόγω της ρύπανσης του περιβάλλοντος και της κλιματικής αλλαγής, ακόμη και τα όρη, θα υπάρχουν βιβλία, όπως αυτό του Νικολακόπουλου, που θα μας υπενθυμίζουν την εικόνα τους, την τέλεια λειτουργία τους και την όψη που είχαν πριν από τον τελικό χαμό. Όσο και αν με εξαίρεση το τελευταίο αφήγημα, που αφορά το σήμερα, όλα τα υπόλοιπα κινούνται μυθολογικά τουλάχιστον έναν αιώνα πριν (μην ξεχάσουμε και το διήγημα που αφορά στην Κατοχή, όπου ένας πανύψηλος και ντυμένος με λινάτσες ήρωας σώζει το χωριό του, που έχει κυκλωθεί από Γερμανούς και ομίχλη και δεν φαίνεται από τον δρόμο, στρέφει τα πυρά πάνω του, με μια κραυγή από το εντελώς αντίθετο σημείο) και περισσότερο, άρα ό,τι βλέπουμε σήμερα, έστω και ψευδές, έχει όχι απλώς τεράστια σημασία, αλλά αποτελεί απόλυτο σημείο αναφοράς.
Ο συγγραφέας Νικολακόπουλος είναι υποψιασμένος, καταρτισμένος, προβληματισμένος, μαχητής, αγωνιστής και πάνω απ' όλα αυτόνομος και αυτάρκης. Με γνώσεις που ξεκινούν από τη μυθολογία, την αρχαία και σύγχρονη ιστορία, την κοινωνιολογία, τη γεωγραφία, και τέλος τις ανθρωπιστικές επιστήμες και την πολιτική, και φτάνουν μέχρι τις πιο απλές ιστορίες που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα και αποτελούν κτήμα πλούσιο του λαού μας, καταφέρνει να γράψει με τρόπο άκρως ελκυστικό, γοητευτικό, καθηλωτικό, ενδιαφέρον και προπαντός εξαιρετικό, έτσι ώστε ακόμη και οι λιγότερο ποιητικές του προσπάθειες να ξεπερνούν κατά πολύ άλλες σύγχρονες καταθέσεις, που στηρίζονται στην ελαφρότητα και στον εξυπνακισμό, ενώ αντίθετα οι πολύ καλές του τεχνικές δοκιμές κυριολεκτικώς αγγίζουν το τέλειο. Ο πεζογράφος Νικολακόπουλος, με το δεύτερο κιόλας βιβλίο του, πετυχαίνει όχι μόνο να ξεχωρίσει, όχι μόνο να μας δώσει ένα ευφάνταστο πόνημα, υπερβολικό και φαντασιακό, αλλά ένα πόνημα που θα σταθεί μέσα μας ακόμη και για την προαιώνια μάχη του ανθρώπου με τον λύκο, τους σκλάβους στην Αμερική, την αιμομιξία, τους μαστόρους των γεφυριών και το απίστευτο τέλος τους, τη μάχη ενάντια στον φασισμό στην Ισπανία. Αναφορές που νικούν την προσωπική αντίδραση και δίχως ιδιαίτερα στοιχεία, παρά μόνο τα απαραίτητα, εκείνα που χρειάζονται, γίνονται τεμάχια τέχνης ικανά να προσεγγίσουν τον εσωτερικό κόσμο των αναγνωστών, να περάσουν στην εγκεφαλική διαδικασία και να παραμείνουν ανέγγιχτα στις καρδιές όλων όσοι συμμετέχουν έστω και κατά μόνας – άλλωστε, αυτό αντιλαμβάνεται στο ομότιτλο με τη συλλογή διήγημα ο δημιουργός, κατεβάζοντας την αφίσα του Γκεβάρα στο δωμάτιό του και τοποθετώντας τη φωτογραφία του παππού του για λόγους που του παρέχονται στην κηδεία εκείνου, τους οποίους και αποδέχεται.
Ο συγγραφέας Νικολακόπουλος είναι υποψιασμένος, καταρτισμένος, προβληματισμένος, μαχητής, αγωνιστής και πάνω απ' όλα αυτόνομος και αυτάρκης.
Τελειώνοντας, το βιβλίο του πεζογράφου Νικολακόπουλου έπιασε τον εαυτό μου, όπου και αν βρισκόμουν, με φίλους ή συγγενείς, να θέλω να περιγράψω μια ιστορία που ταίριαζε στην περίσταση, μιλώντας για τους πεθαμένους παππούδες και γονείς μας, τόσο παραστατικά είχαν εισχωρήσει μέσα μου (με τρόπο βέβαια απόλυτα αδύναμο, καμιά σχέση με την ικανότητα του δημιουργού, ο οποίος κυριολεκτικά σε αδρανοποιεί και σε βυθίζει στο κάθισμά σου). 
Έτσι, οι γύρω μου άκουσαν αφηγήσεις του Νικολακόπουλου από εμένα, που δεν το επιδιώκω αυτό το πράγμα, συνήθως διαβάζω και προτείνω ένα βιβλίο, και όποιος ανταποκριθεί, έχει καλώς. Και θα ήμουν πραγματικά ευτυχής εάν και άλλοι αναγνώστες προστίθεντο σε όσους, όπως εγώ, διάβασαν τη συλλογή και μεταφέρουν και αυτοί τους μύθους όπου κολλούν με την περίπτωση, όπου συμβαδίζουν με τη ζωή. Γιατί τι άλλο από μαγεία, θαυμασμός και απόλαυση είναι η τέχνη του πεζού λόγου και όταν συμπιέζεται σε ένα δεκαπεντασέλιδο διήγημα αλλά και όταν απλώνεται σε μια τεράστια μυθιστορία, όπου μέσα της συναντώνται και εκτοξεύονται, συγκινούν και φωλιάζουν τα πάθη των ανθρώπων.
Αποδοχή κληρονομιάς
Ανδρέας Νικολακόπουλος
Ίκαρος
σ. 208
ISBN: 960-572-358-3
Τιμή: 12,50€
πηγή : diastixo.gr