Παιδικά-Σπυριδούλα Μπιρπίλη: «Της μουσικής το παραμύθι» κριτική της Ασημίνας Ξηρογιάννη

Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν ο κόσμος μας, αν έλειπε η φαντασία; Μερικές πιθανές απαντήσεις σε αυτή την υποθετική ερώτηση: Οι άνθρωποι θα ήταν θλιμμένοι. Δεν θα υπήρχε χαρά στον κόσμο. Όλα θα ήταν μαύρα. Θα ήταν όλα βαρετά. Δεν θα υπήρχε μουσική, χορός, τραγούδι, τίποτα. Δεν θα ζωγραφίζαμε ούτε θα ακούγαμε μουσική. Θα ήμασταν δυστυχισμένοι. Και άλλα τέτοια πολλά. Να τι συμβαίνει τώρα σε αυτό το παραμύθι: ένας κακός βασιλιάς, σε μια μακρινή χώρα, ταλαιπωρεί τους κατοίκους του βασιλείου του με παράλογες διαταγές. Παρ’ όλα αυτά, εκείνοι κατορθώνουν να είναι ευτυχισμένοι, να χορεύουν και να τραγουδούν. Όμως όλα θα αλλάξουν τη μέρα που ο βασιλιάς σκέφτεται κάτι σατανικό: καταστρώνει ένα σχέδιο και φυλακίζει τη Μουσική, αφού πρώτα κρύψει όλες τις νότες στα πιο απίθανα μέρη. Μαζί με την εξαφάνιση της Μουσικής, εξαφανίζονται και η Φαντασία, η Δημιουργικότητα και το γέλιο των ανθρώπων. Η πολιτεία πέφτει σε μαρασμό. Όσο για τον κακό βασιλιά; Κανείς δεν μαθαίνει για την τύχη του. Αλλά και κανέναν δεν τον ενδιαφέρει η τύχη του εντέλει.

Έπειτα από χρόνια, μια νέα ιστορία διαδραματίζεται μέσα στα ερείπια: πρωταγωνιστές ένα αγόρι (ο Φέρελπις) και μια γριά, κοντή γυναίκα ονόματι Φαντασία. Ελπιδοφόρος ο διάλογός τους. Μήπως τελικά τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και στην πραγματικότητα τίποτα δεν έχει χαθεί; Μήπως ποτέ δεν είναι αργά για να ξαναβρεί ο άνθρωπος τη δημιουργικότητά του;

Η συγγραφέας χειρίζεται το θέμα της με εξυπνάδα, ευαισθησία και σεβασμό προς τα παιδιά, «παίζει» με τις δυνατότητες του κοινού στο οποίο απευθύνεται και δίνει στην ιστορία της καλό τέλος, αφού όμως πρώτα έχει σπείρει γόνιμο προβληματισμό.

Ο ρόλος της Φαντασίας δεν θα είναι μόνο καθοριστικός, αλλά και σωτήριος. Η συγγραφέας χειρίζεται το θέμα της με εξυπνάδα, ευαισθησία και σεβασμό προς τα παιδιά, «παίζει» με τις δυνατότητες του κοινού στο οποίο απευθύνεται και δίνει στην ιστορία της καλό τέλος, αφού όμως πρώτα έχει σπείρει γόνιμο προβληματισμό. Η δική μου αγαπημένη σκηνή είναι η σκηνή του τέλους, εκεί στον Φάρο, όπου οι άνθρωποι διασκεδάζουν πάλι και γλεντούν, και τα παιδιά παίζουν αυτοσχέδια μουσικά όργανα. Με συγκινεί το γεγονός ότι η Φαντασία –της οποίας η προσωποποίηση αποτελεί σημαντικό εύρημα του παραμυθιού– ξαναβρίσκει τις διαστάσεις της, γίνεται πάλι πελώρια, πάλι σημαντική και παίρνει πάλι τη θέση που της αρμόζει στις καρδιές, αλλά και στην κοινωνία των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων. Αλίμονο, άλλωστε, αν δεν βρισκόταν τρόπος αποκατάστασής της στα μάτια των αναγνωστών.

Καλογραμμένη ιστορία, σε στρωτά ελληνικά, με ωραία εικονοποιία και ωραία πλοκή, που μεταδίδει όμορφα μηνύματα, αλλά δίνει παράλληλα και τροφή για σκέψη. Εξαιρετική και συμβατή με το πνεύμα του βιβλίου η εικονογράφηση της Ναταλίας Καπατσούλια. Στην προτελευταία σελίδα η συγγραφέας του βιβλίου, που είναι και θεατρολόγος, κάνει κάτι πολύ λειτουργικό αναφορικά με τη δραματοποίηση της ιστορίας: προτείνει ως οδηγό μια ανάπτυξη θεατρικού παιχνιδιού σε 4 φάσεις, πολύ χρήσιμη στον εκπαιδευτικό που θα επιχειρήσει να «παίξει» την ιστορία με τους μαθητές του ή να ανεβάσει κάποια μικρή παράσταση.

Αξίζει να διαβαστεί!

Της μουσικής το παραμύθι
Σπυριδούλα Μπιρπίλη
εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια
Διάπλαση
32 σελ.
Τιμή € 13,00

Πηγή : diastixo.gr