Ο Θάνος Αθανασόπουλος σε α΄ πρόσωπο

2018-05-31 18:40

Μου ζήτησαν να δώσω μια συνέντευξη χωρίς ερωτήσεις. Να μιλήσω μόνος μου για το βιβλίο μου. Νομίζω ότι πρόκειται περί πανούργου δημοσιογραφικού εφευρήματος. Απεκδύεται της ευθύνης των ερωτήσεων, στις οποίες θα μπορούσε ο συνεντευξιαζόμενος να αποδώσει ένα κακό αποτέλεσμα. Σου λέει, ορίστε, πες τα μόνος σου, τι θες να μας πεις; Ξεγυμνώσου μόνος σου κι εμείς θα το δημοσιεύσουμε.

Τους φαντάζομαι να χαμογελούν χαιρέκακα, σατανικά, χαϊδεύοντας τη γάτα τους, καθισμένοι αναπαυτικά στο γραφείο τους, απολαμβάνοντας τα αυτοαναφορικά παραληρήματα των επιλεγμένων τους θυμάτων. Γιατί πώς να αποφύγεις την αυτοαναφορικότητα, όταν πρέπει να μιλήσεις για το δημιούργημά σου;

Παρ’ όλα αυτά, δέχομαι την πρόκληση και θα προσπαθήσω να απαντήσω όσο πιο καλά μπορώ σε κάποια καίρια ερωτήματα που θα μου θέσω μόνος μου και με τα οποία θα επιχειρήσω να με αιφνιδιάσω. Βασικά, σε τρία θεμελιώδη ερωτήματα, που νομίζω θα γεννιούνταν στον καθένα που θα ερχόταν σε επαφή με το βιβλίο μου. Τα ερωτήματα είναι τα εξής:

1. Ποιος είσαι εσύ πάλι;
2. Μα καλά, γιατί γράφεις;
3. Τι είναι αυτά που γράφεις, μωρέ;

Ε, λοιπόν, είμαι ο Θάνος και είμαι μουσικός. Γράφω γιατί έτσι μου αρέσει. Το κάνω πολλά χρόνια. Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή ιστοριών που έχω γράψει. Μικρών ιστοριών. Ούτε καν διηγήματα. Εγώ τα λέω ανεκδιηγήματα.

Δεν υπάρχει κάτι συνεκτικό μεταξύ των ιστοριών. Μια κεντρική ιδέα. Ίσως μόνο η Λίτσα... Κατά τα άλλα, πρέπει να παραδεχτώ πως πρόκειται περί πολύ αλλοπρόσαλλου υλικού. Κάποιες φορές, αρκετές φορές, οι ιστορίες έχουν τον στόχο να προκαλέσουν το γέλιο. Κάποιες πάλι, όχι. Κάποιες μάλλον δεν έχουν κανέναν συγκεκριμένο στόχο, απλά τις έγραψα σε κάποια στιγμή και από τότε, απλά υπάρχουν.

Κάποιες φορές πρόκειται περί αυτοσχεδιασμών. Ξεκινάω, δηλαδή, χωρίς να ξέρω πού θα καταλήξω και βαδίζω από τη μία λέξη στην άλλη και το αφήνω να με πάει μόνο του, όπου αυτό νομίζει. Αυτό είναι δύσκολο, γιατί το άτιμο –όποιο κι αν είναι αυτό– δεν σε πάει πάντα κάπου. Μπορεί η ιστορία να μην ευδοκιμήσει τελικώς. Να μην υπάρξει αισία κατάληξις. Να μην υπάρξει καμία κατάληξις. Αλλά και τι έγινε; Σάματις πληρώνομαι;

Κάποιες φορές, στήνω μια ατμόσφαιρα για να την καταρρίψω μετά. Να την κοροϊδέψω. Μ’ αρέσει να κοροϊδεύω τα πράγματα. Μου αρέσει η ειρωνεία. Μου αρέσει να δείχνω πόσο ασήμαντα είναι τα σημαντικά και να δίνω μεγάλη βαρύτητα σε πράγματα ελαφριά.

Κάποιες φορές πάλι, σπανιότερα, θέλω να πω και κάτι συγκεκριμένο. Οπωσδήποτε. Έχω βρει κάτι φοβερό να πω στην ανθρωπότητα. Και βρίσκω έναν τρόπο, μια ιστορία, για να το δραματοποιήσω κάπως, να το περάσω. Κι αυτές οι περιπτώσεις είναι δύσκολες. Μου παίρνει πιο πολλή ώρα να τα πω σωστά, να καταλάβει ο κόσμος! Ώσπου αρχίζω να αναρωτιέμαι για το πόσο σημαντικό ήταν, τελικά, αυτό που ήθελα να πω. Μωρέ, ποιος νοιάζεται; Σιγά τι μας είπες τώρα... Όπα, ρε Αριστοτέλη, άραξε λίγο... Τέτοια πράγματα... Οπότε κι αυτά δεν ευδοκιμούν πάντα. Γενικά, εκτός που γράφω, σβήνω και πολύ.

Κάποιες άλλες φορές, οι ιστορίες είναι απλά ασκήσεις ατμόσφαιρας. Προσπαθώ να φτιάξω μια ατμόσφαιρα. Να γράψω μια ιστορία που να μοιάζει με τραγούδι του Τομ Γουέιτς. Ξέρετε, αυτά τα τραγούδια του Τομ Γουέιτς που σε προκαταλαμβάνουν με την επιβλητική θεατρικότητά τους, ενώ στην ουσία δεν λένε και τίποτα; Κάπως έτσι.

Κάποιες φορές, στήνω μια ατμόσφαιρα για να την καταρρίψω μετά. Να την κοροϊδέψω. Μ’ αρέσει να κοροϊδεύω τα πράγματα. Μου αρέσει η ειρωνεία. Μου αρέσει να δείχνω πόσο ασήμαντα είναι τα σημαντικά και να δίνω μεγάλη βαρύτητα σε πράγματα ελαφριά. Μου αρέσει να αντιστρέφω τα πράγματα και τα νοήματα. Μου αρέσει και να παίζω με τις λέξεις. Μου αρέσει κι η αβεβαιότητα. Μου αρέσει και να υπονοώ πράγματα, χωρίς να λέω όμως κάτι συγκεκριμένο.

Σε τελική ανάλυση, πρέπει να έχει κάποιος κάτι συγκεκριμένο να πει, για να κάτσει να γράψει ένα βιβλίο; 100 χιλιάδες λέξεις ξερωγώ; Πόσα συγκεκριμένα να πεις πια; Ε, δεν νομίζω. Έτσι κι αλλιώς, δέκα άνθρωποι θα διαβάσουν μια ιστορία, δέκα διαφορετικές εκδοχές θα καταλάβουν. Είναι ατελές εργαλείο επικοινωνίας η γλώσσα. Οπότε; Το μόνο που μετράει είναι να πεις την ιστορία καλά. Όχι το τι θα πεις. Έτσι λέω στον εαυτό μου. Δεν είναι ανάγκη να είσαι σοφός για να γράψεις μια ιστορία. Απλά πρέπει να την πεις καλά. Αυτό είναι όλο. Αυτό προσπαθώ γενικά. Έτσι θα συνόψιζα τη λογοτεχνική μου φιλοδοξία. Να πω μια ιστορία καλά. Ούτε να μορφώσω θέλω, ούτε να πω τις απόψεις μου, ούτε να μιλήσω για τον εαυτό μου θέλω. Ούτε να με συμπαθήσουν καν.

Τώρα, το καταφέρνω; Ξέρω κι εγώ; Πάρτε το βιβλίο και πείτε μου εσείς. Όλα μόνος μου θα τα λέω;

 

Τα χρυσόψαρα και άλλα 49 ανεκδιηγήματα
Θάνος Αθανασόπουλος
Πικραμένος
192 σελ.
ISBN 978-618-5342-03-6
Τιμή €10,00

 

 

πηγή : diastixo.gr