Ο Γιάννης Λασπιάς σε α΄ πρόσωπο

2017-12-20 11:59

Εκείνη τη μέρα ένιωσα μια μεγάλη ντροπή. Καθώς στεκόμουν έξω από την πόρτα του τρένου, λίγο πριν μπω μέσα, ένιωσα μια μεγάλη ντροπή. Προσπάθησα να ξεπεράσω αυτό το συναίσθημα ξεφυλλίζοντας νευρικά την εφημερίδα μου, όμως δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ σε κανένα θέμα. Η ντροπή μεγάλωνε όλο και πιο πολύ, λεπτό με το λεπτό, στάση με τη στάση. Όχι μόνο την ένιωθα βαριά πλέον στον σβέρκο μου, αλλά την έβλεπαν και οι άλλοι. Έχωσα πιο πολύ τη μούρη μου στην εφημερίδα, σχεδόν κόντεψα να φάω τα γράμματα και τις εικόνες. Η διαδρομή μού φάνηκε ατελείωτη, ταξίδι κανονικό. Όταν επιτέλους έφτασα στον προορισμό μου η ντροπή μου ζύγιζε τόσο, όσο να μη μ’ αφήνει να σηκωθώ από τη θέση μου. Αισθανόμουν δεμένος στο κάθισμά μου, βαρύς, ανήμπορος. Και ξαφνικά εκεί μπροστά σε όλους και ενώ είχα ήδη παραμείνει ακινητοποιημένος στη θέση μου, αν και είχα χάσει κατά πολύ τον προορισμό μου, συνέβη! Λες και όλο αυτό το βάρος απελευθερώθηκε μεμιάς από το σώμα μου, ευθύς προς το πάτωμα, κάτω από το τρένο, μέσα από τις ράγες, βαθιά μέσα στη γη. 

Την επόμενη μέρα παραιτήθηκα από τη δουλειά. Ήξερα τι ήθελα να γράψω, δεν ήξερα το πώς. Ξεκίνησε απλώς σαν μια ανάγκη, σαν ένα χρωστούμενο απέναντι στον εαυτό μου. Ήθελα να ’χω τη δική μου φωνή, τη δική μου ταυτότητα, όχι των άλλων. Ήθελα να κάνω λάθη μεγάλα, να τα συγχωρώ και να τα διορθώνω.

Την επόμενη μέρα παραιτήθηκα από τη δουλειά. Ήξερα τι ήθελα να γράψω, δεν ήξερα το πώς. Ξεκίνησε απλώς σαν μια ανάγκη, σαν ένα χρωστούμενο απέναντι στον εαυτό μου. Ήθελα να ’χω τη δική μου φωνή, τη δική μου ταυτότητα, όχι των άλλων. Ήθελα να κάνω λάθη μεγάλα, να τα συγχωρώ και να τα διορθώνω την ίδια στιγμή γιατί στη ζωή κανείς δεν έχει την πραγματική δύναμη να σε κρίνει και να σε αξιολογήσει, αν δεν του δώσεις εσύ τη δύναμη και το δικαίωμα να το κάνει. Η ντροπή ήταν δική μου για ό,τι παραμέλησα και για ό,τι μου χρωστούσα.

Οι άνθρωποι που επιλέγουν να ζήσουν , όπως εκείνοι νομίζουν και θέλουν, και όχι όπως τους υπαγορεύουν συγκεκριμένοι κανόνες και ηθικές δομές, πάντοτε με γοήτευαν, ανεξαρτήτως φύλου. Αυτοί είναι οι ήρωες μου. Άνθρωποι δυνατοί, άνθρωποι πρωτοπόροι, συχνά απόκληροι και μοναδικοί, όπως η Camille και η Constance στο έργο μου Camille Claudel: Mudness. Εκείνοι με κάνουν να νιώθω περήφανος και μου υπενθυμίζουν ότι η ζωή είναι μία και μοναδική και αξίζει να τη ζεις όπως εσύ θέλεις και όχι όπως ορίζουν οι άλλοι. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχή και κατάρα από την οικογένεια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχή και κατάρα από την ταυτότητα.

Το πάθος, η δημιουργία, η αυτοκαταστροφή της Camille Claudel, αποτυπωμένα στα υπέροχα γλυπτά της, μου έδωσαν το έναυσμα να ψάξω την ιστορία της αλλά και την εποχή της. Κάπως έτσι ανακάλυψα και πολλές άλλες ιστορίες γυναικών που έζησαν μια ζωή στιγματισμένη ή μια ζωή καταπιεσμένη, επειδή διάλεξαν να μην ακολουθήσουν τα πρέπει του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος. Μια κρυφή ζωή, καλά προστατευμένη, που βγήκε στο φως πολλά χρόνια αργότερα, ήταν και εκείνη της Constance Pascal, μετανάστριας από τη Ρουμανία που κατάφερε να σπουδάσει ιατρική στο Παρίσι, όταν ελάχιστες γυναίκες το αποτολμούσαν, πόσο μάλλον αν ήταν και μετανάστριες. Η φανταστική τους συνάντηση, που περιγράφω στο βιβλίο μου, προέκυψε ακριβώς μέσα από τον δεσμό γιατρού και ασθενή αλλά, κυρίως, μέσα από τα κοινά τους βιώματα.

Η Camille και η Constance δεν συναντήθηκαν ποτέ, αλλά έζησαν και εργάστηκαν στην ίδια πόλη, την ίδια χρονική περίοδο, μοιράστηκαν παρόμοιες εμπειρίες, αντιμετώπισαν κοινές δυσκολίες και δόθηκαν με το ίδιο πάθος στον έρωτα. Η μία θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στη θέση της άλλης, αφού πάλευαν με τα ίδια αδιέξοδα. Οι ιστορίες των δύο αυτών γυναικών έγιναν ο δούρειος ίππος της δικής μου αμφισβήτησης. Θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια, κοινωνία... Λέξεις σχετικές, λέξεις που οφείλουν να κριθούν και ν’ αμφισβητηθούν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχή και κατάρα από την οικογένεια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχή και κατάρα από την ταυτότητα.

Το Camille Claudel: Mudness αυτή την περίοδο έχει ανέβει στο θέατρο Πόλη σε σκηνοθεσία Πάνου Κούγια. Στον ρόλο της Camille Claudel η Μάνια Παπαδημητρίου και στον ρόλο της Constance Pascal η Αγγελική Καρυστινού. Στο πιάνο και στη μουσική σύνθεση η Μαρίνα Χρονοπούλου.

 

Camille Claudel: Mudness
Γιάννης Λασπιάς
Κάπα Εκδοτική
64 σελ.
ISBN 978-618-5191-39-9
Τιμή: €8,48

 

 

 

πηγή : diastixo.gr