Μιχάλης Δέλτα: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

2016-10-26 12:53

Ο Μιχάλης Δέλτα είναι συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής ηλεκτρονικής μουσικής. Γεννήθηκε το 1969 στο Περιστέρι. Το 1992 ίδρυσε μαζί με τον Κωνσταντίνο Βήτα και τον Αντώνη Πι το συγκρότημα Στέρεο Νόβα, το οποίο διαλύθηκε το 1997. Από τότε συνέχισε μοναχική πορεία στη δισκογραφία. Έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και ταινίες, μεταξύ των οποίων το Ροζ ολοταχώς και η Στρέλλα.

Μίλησε στο diastixo.gr με αφορμή το βιβλίο του Το φως των λέξεων που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

Η θέληση για τη νέα γνώση με βοήθησε να αντιληφθώ πως όλες οι εμπειρίες της ζωής μοιάζουν σαν ένα αστραφτερό μαχαίρι που φωτίζει το σκοτάδι. Αποκοπές, αποδεσμεύσεις, καρμικά χρέη αλλά και σπουδαία μαθήματα εκπορεύονται από τη θέληση για τη γνώση. Ήθελα να μάθω το γιατί ζω.

Γεννήθηκες στην Αθήνα και μεγάλωσες στο Περιστέρι. Σε ένα κτήμα με δέντρα και ζώα. Αυτή η εικόνα θυμίζει παλιές εποχές των προαστίων της Αθήνας. Εσένα αυτή η εποχή τι σου πρόσφερε στη διαδρομή σου και την εξέλιξή σου στη μουσική;

Ναι, είναι μια εικόνα παρμένη από τις παλιές εποχές, τότε που οι άνθρωποι γελούσαν τρανταχτά τα καλοκαίρια έξω στις γειτονιές και μοσχομύριζε το κομμένο καρπούζι και το κρασί. Από αυτή την αφετηρία, της ανθρωπιάς και της οικονομικά δυσμενούς πραγματικότητας των εργατικών οικογενειών, εγώ διακρίνω από παιδί ότι είμαι διαφορετικός. Κι αυτή η αμυδρά συνειδητή μου επίγνωση δημιούργησε ένα προστατευτικό πλαίσιο απέναντι σε όλες τις δυσκολίες και τη σκληρότητα της προσωπικής μου διαδρομής. Της συναισθηματικής μου ενηλικίωσης, δηλαδή. Έμαθα να ζω με τα λίγα χωρίς να καλλιεργήσω απωθημένα έλλειψης, από νωρίς ήρθα αντιμέτωπος με το ότι η σχέση μου με την οικογένεια θα δημιουργήσει το πρώτο και μεγαλύτερο υπαρξιακό τούνελ. Αυτό στο βάθος του χρόνου μετουσιώθηκε σε ένα ανεκτίμητο υλικό για την αυτοεξέλιξή μου, πράγμα που επηρέασε σαφώς και τη μουσική μου πορεία.

Από παιδί, ομολογείς, κοιτούσες τον ουρανό και ψιθύριζες «Θέλω να μάθω». Σε τι σε βοήθησε η θέληση για τη νέα γνώση;

Το «θέλω» από μόνο του είναι ένα ολοκληρωμένο ποίημα. Η θέληση βοήθησε την ψυχή μου να ξαναθυμηθεί. Λειτούργησε απόλυτα θεραπευτικά στα εσωτερικά μου μπλοκαρίσματα και τραύματα και άνοιξε δρόμους πνευματικής κληρονομιάς. Η θέληση για τη νέα γνώση με βοήθησε να αντιληφθώ πως όλες οι εμπειρίες της ζωής μοιάζουν σαν ένα αστραφτερό μαχαίρι που φωτίζει το σκοτάδι. Αποκοπές, αποδεσμεύσεις, καρμικά χρέη αλλά και σπουδαία μαθήματα εκπορεύονται από τη θέληση για τη γνώση. Ήθελα να μάθω το γιατί ζω.

Πότε έρχεσαι σε επαφή με τη μουσική;

Από νωρίς, ήμουν πιτσιρίκι όταν έφτιαχνα ρυθμούς με ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Με γείωνε ο ρυθμός, γι’ αυτό και πάντοτε χόρευα για ώρες σχεδόν παγανιστικά, ιδιαίτερα στην εποχή του καλού clubbing. Στην εφηβεία υπήρξα ιδιαίτερα ευλογημένος, αφού ξεκίνησα να ακούω από 13 χρονών punk, Bauhaus, Joy Division, Yazoo, Eyeless In Gaza, Smiths, Cure και όλη την αφρόκρεμα του new wave. Εδώ έρχομαι σε βαθιά επαφή με τη μουσική επειδή γίνεται το ιδανικό συναισθηματικό background αυτής της άγριας και υπέροχης περιόδου, της εφηβείας. Εδώ ξεκινούν τα πρώτα μουσικά σχήματα με φίλους αλλά και δικούς μου πειραματισμούς, ιδιαίτερα στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 με την acid house έκρηξη. Η μαθηματική εξίσωση αυτής της επαφής με τη μουσική οδήγησε στη δημιουργία των Στέρεο Νόβα.

Γιατί οι Στέρεο Νόβα αγαπήθηκαν από τα νέα παιδιά;

Επειδή τα νέα παιδιά αγαπάνε την αλήθεια και την αναζητούν απεγνωσμένα. Εξερευνούν με την ορμή της νιότης την αγάπη, τον έρωτα, εναντιώνονται στο άδικο, θέλουν με πείσμα να αλλάξουν τον κόσμο ολόκληρο, κι αυτό είναι τόσο συγκινητικό. Τέτοια παιδιά υπήρξαν και οι Στέρεο Νόβα, νέοι οργισμένης ποίησης, με αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο. Με μια συναισθηματική εντιμότητα αφύπνισαν συνειδήσεις, χωρίς ποτέ να γίνουν διδακτικοί και, φυσικά, ούτε ανοργασμικά ακαδημαϊκοί. Έφτιαχναν ψυχολογικά τοπία με την εικόνα ενός ανοικτού ψυγείου ή με το σφύριγμα μιας φάλαινας. Γι’ αυτό τους αγάπησαν οι νέοι. Και όχι μόνο.

Μετά ακολουθείς μια μοναχική πορεία με εξαιρετικά δείγματα δουλειάς. Από πού εμπνέεσαι και γράφεις στίχους αλλά και φτιάχνεις νέα μουσική σύνθεση;

Η μοναχική πορεία είναι ζητούμενο σε όλη τη διαδρομή, μου εξαφαλίζει επιπλέον δημιουργικό χώρο και με γαληνεύει. Από εκεί ξεκινά και η έμπνευση. Εμπνέομαι από όλα όσα φέρνει και παίρνει μαζί της η κάθε ημέρα. Εμπνέομαι από τις εικόνες που με περιβάλλουν, από τη σχέση μου με το αστικό τοπίο, τα ταξίδια στην άκρη του Ατλαντικού και στο Βερολίνο, τις σχέσεις με τους άλλους και τις πνευματικές μου αναζητήσεις. Μοιάζει σαν να υπάρχει ένα εσωτερικής διεργασίας φίλτρο, με το οποίο μέσω της μουσικής ερμηνεύω με συναισθηματική ακρίβεια μια περισσότερο λεπτοφυή ποιότητα της πραγματικότητας. Δεν είμαι στιχουργός, έχω γράψει μόνο κάποια τραγούδια.

Στο τραγούδι «Μια αγάπη μικρή», τους στίχους του οποίου έγραψες για την Τάνια Τσανακλίδου, γράφεις «Απόψε η αγάπη μας θα γίνει ένα τραγούδι, στ’ αστέρια θα φτάσει ψηλά». Γιατί ο έρωτας είναι πάντοτε διαχρονικός;

Διότι ο έρωτας είναι η αιτία της δημιουργίας, το φως της ζωής και οτιδήποτε από αυτήν «γεννιέται και πεθαίνει» μαζί. Μιλώντας για έρωτα δεν αναφέρομαι στις σχέσεις εξουσίας μεταξύ δύο εραστών, αλλά στη συνειδητή σύνδεση με οτιδήποτε μας ανελίσσει πνευματικά, είτε είναι ένας άλλος άνθρωπος είτε μια αρχαιολογική μελέτη χρόνων. Εγώ έχω έρωτα με τα synthesizer, ας πούμε, και με το διάβασμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω έρωτα με κάποιο πρόσωπο που αγαπώ, ή με τη σχέση μου με τον Θεό επίσης.

Διαβάζοντας το βιβλίο σου Το φως των λέξεων νιώθω ότι ταξιδεύω μαζί σου και χάνομαι στους δρόμους της γραφής σου. Πώς ξεκίνησες να γράφεις το βιβλίο σου;

Το Φως των λέξεων έρχεται μετά από μια μεγάλη διαδρομή ζωής, σαν μία παύση σε ένα μικρό λόφο, και τα κείμενά του μοιάζουν να είναι η θέα που ατενίζω από εκεί. Ξεκίνησα να γράφω στην εφηβεία σκέψεις μου και φορτισμένες συναισθηματικά εμπειρίες που πήραν άλλο σχήμα μέσα από τη σχέση μου με την ψυχοθεραπεία, όταν ξεκίνησα τριάντα χρονών. Η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου με βοήθησε στο να μπω σε μια διαδικασία να την κατανοήσω και να αποκτήσω διάλογο με αυτήν. Αυτή η κατάκτηση υπαρξιακά με καθοδήγησε με ηθική συνέπεια στην αποδοχή του εαυτού, κι έτσι εκπαιδεύτηκα στο να αγκαλιάζω αυτό για το οποίο ντρεπόμουν ή φοβόμουν και να με χαίρομαι για όλα όσα είμαι, να αντέχω τη χαρά εντός μου και να της επιτρέπω να διαρκεί ως ο λόγος για τον οποίο ζω. Μέσα από αυτό το αξίωμα, άρχισα να γράφω με συνείδηση, σχεδόν τα είκοσι τελευταία χρόνια. Μου έγινε απόλυτα καθαρό πως η φωνή μου –αυτή που μετά από τόσα χρόνια κατάφερα να βρω με κόπο και πόνο– θα ακουστεί μέσω της γραφής σε εκείνους που διψάνε για την αλήθεια τους, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Πίστεψες ότι το βιβλίο θα κάνει τόσο γρήγορα έκτη έκδοση και ο κόσμος θα το αγκαλιάσει;

Ναι, το πίστεψα επειδή έχει μια αστραφτερή εντιμότητα το βιβλίο αυτό. Δεν κοροϊδεύει κανέναν, δεν έχει ανάγκη να προδώσει ή να πλανεύσει. Η συναισθηματική του ακρίβεια συντονίστηκε με την ψυχολογική κατάσταση στην οποία πολλοί Έλληνες βρίσκονται σήμερα, δηλαδή εξαπατημένοι, έχοντας όλα όσα πίστευαν ισοπεδωμένα. Οι άνθρωποι ξεγελάστηκαν από τις προσδοκίες τους και τώρα πιο πολύ από ποτέ είναι έτοιμοι να επαναπροσδιορίσουν έννοιες όπως η αγάπη, η οικογένεια, η ανοχή, ο θυμός, η αρρώστια, η αποδέσμευση από πεποιθήσεις που τους ταλαιπωρούν χωρίς να προσφέρουν κάτι γόνιμο σε προσωπικό επίπεδο. Ο κόσμος σήμερα αφυπνίζεται παγκόσμια και, όπως έχει υπογραμμίσει ο ύψιστος Carl Jung, μόνο μέσα από την εξατομίκευσή του ο άνθρωπος θα καταφέρει να δημιουργήσει μια κοινωνία λειτουργική, μέσα από τη φωτεινή σχέση με τον εαυτό του. Ο αντίποδας αυτής της οικουμενικής στροφής είναι σαφώς η άρνηση για την αλλαγή, ή αλλιώς η επίθεση του φόβου μας, για την εμπόδισή της με όποιους τρόπους ξέρει. Οι Έλληνες έχουν ανάγκη να ακούσουν, να διαβάσουν αλήθειες, να ταυτιστούν για να ακουμπήσουν και να μην τρελαθούν τελείως από την αγριότητα όσων συμβαίνουν κοινωνικά και πολιτικά. Είναι πολλοί αυτοί που δεν μπορούν να υποκρίνονται άλλο και να κρύβονται πίσω από τα κοστούμια τους ή τα περιττά τους κιλά και έχουν ξεκινήσει ψυχοθεραπεία, γιόγκα, διαλογισμό, άθληση, reiki και άλλα πολλά μονοπάτια αυτογνωσίας, κάτι που δεν συνέβαινε ποτέ πριν τόσο έντονα. Χαίρομαι πολύ για αυτό, δε, γνωρίζοντας πως Το φως των λέξεων ενδυναμώνει την αφύπνιση της εποχής.

Κρατώ μέσα μου μια φράση σου: «Η θάλασσα έχει τη μεγαλύτερη κατανόηση». Γιατί η θέα και μόνο της θάλασσας μας γοητεύει;

Η θάλασσα με θεράπευσε σε στιγμές που το σώμα μου υπέφερε από τους πόνους των σκέψεων και των εμμονών μου. Κολυμπούσα βαθιά και προσευχόμουν μέσα στο νερό, λες και επέστρεφα στη μήτρα της μητέρας μου, της συμπαντικής μου καταγωγής. Για μένα, η θάλασσα έχει τη μεγαλύτερη κατανόηση. Δεν είναι μόνο η θέα που δημιουργεί μια τέτοια σχέση, είναι η κοινή συνείδηση. Η δική μου, που σαν μικρή σταγόνα ενώνεται με τον ωκεανό της δικής της υπερ-συνείδησης.

Σήμερα ο μέσος Έλληνας δεν διαβάζει εύκολα ποίηση. Τι συμβαίνει, μήπως σταμάτησε να ονειρεύεται;

Ο Έλληνας βιώνει την εμπειρία του σοκ στην καθημερινότητά του, βλέπε οικονομική κρίση. Ως ένας, λοιπόν, σοκαρισμένος πολίτης από τα «φρικτά που του έχουν κάνει οι άλλοι», ελάχιστα δύναται για την ώρα να κάνει, το λέω και ελαφρώς ειρωνικά αυτό. Σιγά μην τον ενδιαφέρει η ποίηση, όταν δεν έχει χρήματα για πολυτέλειες ή και για επιβίωση, γιατί δυστυχώς υπάρχουν και άνθρωποι που πεινάνε, κι αυτό, ειλικρινά, μερικές φορές με ξεπερνάει ως πραγματικότητα. Από την άλλη, βέβαια, αυτό που ζει ο Έλληνας σήμερα είναι η συνέπεια του ότι δεν διάβαζε για χρόνια, όχι μόνο ποίηση αλλά και τα κακώς κείμενα της ζωής του, για τα οποία είναι απόλυτα συνυπεύθυνος με οτιδήποτε άλλο μπορεί να θεωρηθεί υπαιτιότητα. Έτσι, εγκαταλείποντας ολοένα και περισσότερο την ύπαρξή του, έγινε «εχθρός της γνώσης». Αντιλήφθηκα λοιπόν κάποια στιγμή ότι η ποίηση διαβάζεται σε στιγμές ευμάρειας, αλλά γράφεται σε εποχές μεγάλης οδύνης.

Στο ποίημα «Σώσε με» μιλάς για τους ανθρώπους που κλείνονται μέσα στα σπίτια τους και παρακολουθούν τηλεόραση. Αλήθεια, υπάρχει για αυτούς τους ανθρώπους κάποια λύση;

Δεν γνωρίζω ποια μπορεί να είναι η λύση μιας τέτοιας κατάστασης, ξέρω όμως πως ο καθένας έχει πάνω από μία ευκαιρία για να ανατρέψει τη ζωή του και να κάνει τη μεγάλη αλλαγή. Δεν υποτιμώ κανέναν, αλλά, από την άλλη, δεν μπορώ να συναναστραφώ εκείνους που δεν διψάνε.

Οι άνθρωποι ξεγελάστηκαν από τις προσδοκίες τους και τώρα πιο πολύ από ποτέ είναι έτοιμοι να επαναπροσδιορίσουν έννοιες όπως η αγάπη, η οικογένεια, η ανοχή, ο θυμός, η αρρώστια, η αποδέσμευση από πεποιθήσεις που τους ταλαιπωρούν χωρίς να προσφέρουν κάτι γόνιμο σε προσωπικό επίπεδο.

Διαβάζεις ποίηση; Ποιοι ποιητές σου αρέσουν;

Διάβαζα ποίηση αρκετά νεότερος σε μεγάλη συχνότητα. Mε άγγιξε τελευταία η Πολωνέζα ποιήτρια Άννα Καμιένσκα με την ποιητική συλλογή Ξαφνιάσματα.

Ποιο ποίημα έχεις διαβάσει πολλές φορές;

Μόνο στίχους από τραγούδια έχω διαβάσει αρκετές φορές, ποιήματα όχι.

Τι θα πρότεινες σε όσους αγαπούν την ποίηση;

Είναι σαν να με ρωτάτε τι θα πρότεινα σε όσους αγαπούν την αλήθεια.

Το φως των λέξεων
Μιχάλης Δέλτα
Οδός Πανός
100 σελ.
ISBN 978-960-477-221-6
Τιμή: €11,00

 

Πηγή : diastixo.gr