.png?ph=89752c26b8)
Μετρονόμος // Πρόσκληση - Δελτίο Τύπου // Ουίλλιαμ Σαίξπηρ - Απόδοση επτά θεατρικών έργων σε πεζά από τον Τάσο Λειβαδίτη
2022-05-20 15:24
Οι εκδόσεις Μετρονόμος και το Θέατρο Τέχνης με αφορμή την συμπλήρωση
100 χρόνων από τη γέννηση του Τάσου Λειβαδίτη
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου
«Ουίλλιαμ Σαίξπηρ - Απόδοση επτά θεατρικών έργων σε πεζά
από τον Τάσο Λειβαδίτη»
Την Τετάρτη 25 Μαΐου και ώρα 20:30 στο Θέατρο Τέχνης, Φρυνίχου
(Φρυνίχου 14, Πλάκα, τηλ. 2103222464)
Για τον ποιητή, το έργο του και το ομώνυμο βιβλίο θα μιλήσουν οι:
Νίκος Δαββέτας, ποιητής, πεζογράφος, Πέτρος Ευθυμίου, πρώην υπουργός,
Αφροδίτη Μάνου, τραγουδοποιός, Βασίλης Παπαβασιλείου, ηθοποιός, σκηνοθέτης, Τίτος Πατρίκιος, ποιητής, Βαγγέλης Χρόνης, ποιητής
Αποσπάσματα από την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη
θα διαβάσουν οι ηθοποιοί και σκηνοθέτες:
Μαριάννα Κάλμπαρη και Μάνος Καρατζογιάννης
Τραγούδια σε στίχους Τάσου Λειβαδίτη θα ερμηνεύσει η Χρύσα Κωττάκη
Συντονίζει η δημοσιογράφος Πέπη Ραγκούση
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
«Ο Τάσος Λειβαδίτης υπήρξε ένας μείζων μεταπολεμικός ποιητής. Η σεμνότητά του, που του δώριζε μια σχεδόν παιδική αιδώ, τον άφησε έξω από τη δημοσιότητα και την προβολή που είχαν άλλοι λόγιοι και ποιητές της γενιάς του, και, κυρίως, της Αριστεράς. Βγαίνοντας από τον Εμφύλιο, όπως και άλλοι λογοτέχνες, καλλιτέχνες και επιστήμονες που είχαν μετάσχει στην Αντίσταση κατά των κατακτητών μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, ακολούθησε τη μοίρα του ως «εχθρός» του καθεστώτος, όταν καθεστώς κατέστη η νικήτρια μερίδα της χώρας στον Εμφύλιο. Διωγμοί και εξορίες. Όταν ήρθαν τα μέτρα επιεικείας και αρκετοί εξόριστοι γύρισαν στον τόπο τους, χωρίς τα περίφημα ταπεινωτικά χαρτιά μετανοίας που κανένας που σεβόταν την τιμή του δεν υπέγραφε, ο Λειβαδίτης και δεν μπορούσε, αλλά και δεν του προσφέρονταν δουλειά. Πολλοί όπως αυτός, ανάμεσά τους και ο φιλόλογος πατέρας μου, ζούσαν ποριζόμενοι τον επιούσιο της οικογένειάς τους κρυπτόμενοι ως παρίες και, συχνά, ως θηράματα των κυνηγών της φανατικής αντίπαλης ομάδας των συνελλήνων.
Ο Λειβαδίτης ‘‘γραφιάς’’ ήταν, λόγιος και ποιητής, άλλη τέχνη ή επάγγελμα δεν ασκούσε. Πριν την καταιγίδα δημοσιογραφούσε στα έντυπα της Αριστεράς με θέματα πνευματικά και κριτικής της Λογοτεχνίας. Έτσι, στα χρόνια της πολιτικής καραντίνας, κατέφυγε στους παλιούς συναδέλφους του στη δημοσιογραφία που διηύθυναν εφημερίδες και περιοδικά. Ένα περιοδικό της εποχής, από τα λεγόμενα ποικίλης ύλης και με περιεχόμενο μάλλον ελαφράς λογοτεχνίας και κριτικής των κοινωνικών και αστικών ηθών, το Φαντάζιο έδωσε την ευκαιρία στον Λειβαδίτη να εξασφαλίσει τα αναγκαία ως προς το ζην. Και ο βαθιά ενημερωμένος πάνω στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, λογοτεχνική και θεατρική παράδοση ποιητής που, εξάλλου, είχε και αδελφό έξοχο ηθοποιό της γενναίας σειράς των μεγάλων της Ελληνικής Επιθεώρησης, τον Αλέκο Λειβαδίτη, πρόσφερε στον εργοδότη του Φαντάζιο μια έξοχη σειρά κειμένων, όπου διασκεύαζε ως νουβέλες τα μεγάλα σαιξπηρικά δράματα. (...)
Οι νουβέλες Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Οθέλος, Έμπορος της Βενετίας, Ριχάρδος Γ΄, Όπως σας αρέσει, Αντώνιος και Κλεοπάτρα και Τρικυμία είναι απολαυστικά πεζά που αντλούν την υπόθεση, αλλά διαθέτουν και το βάθος των χαρακτήρων των έργων του Σαίξπηρ. (...) Ο Σαίξπηρ είχε ως πρώτη ύλη πεζά, τα μεταποιούσε σε μέγα ποιητικό θέατρο και ο Λειβαδίτης τα επέστρεφε στις πηγές τους, στον αφηγηματικό γλαφυρό λόγο, χωρίς, πράγμα που απουσίαζε και από τις αρχικές νουβέλες, την ποιητική γλώσσα. »
Aπό τον πρόλογο του Κώστα Γεωργουσόπουλου
«Ο φίλος μου Θανάσης Νιάρχος, αυτός ο σπάνιος λάτρης των ελληνικών γραμμάτων, συγκέντρωσε μία σειρά από κείμενα σημαντικής αξίας. Είναι μία σειρά από περιλήψεις, του Τάσου Λειβαδίτη, των σαιξπηρικών θεατρικών έργων Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Οθέλος, Έμπορος της Βενετίας, Ριχάρδος Γ΄, Όπως σας αρέσει, Αντώνιος και Κλεοπάτρα και Τρικυμία. (...) Με τον απαιτούμενο λοιπόν σεβασμό που οφείλει ένας επόμενος να μελετά τον προηγούμενό του, ως ιχνηλάτης παλαιών βημάτων, διάβασα τα κείμενα/νουβέλες του Τάσου Λειβαδίτη και ανακάλυψα τον ιδιοφυή τρόπο που χρησιμοποιούσε ο Λειβαδίτης, για να μιλήσει, όχι τόσο για την πλοκή, όσο για τα πρόσωπα αυτών των θεατρικών έργων. Χρησιμοποιώντας το βασικό εργαλείο της νουβέλας, την ψυχογραφία, ανέπτυξε με έναν ιδιαίτερο απλό (αλλά και κρυφό) τρόπο το ψυχογράφημα του Ρωμαίου,
του Σάυλωκ, της Πόρσια, του Ριχάρδου, του Αντώνιου, της Κλεοπάτρας, του Ορλάνδου, της Ροζαλίας και του Πρόσπερου. Με τις αδιόρατες νύξεις του αφηγητή της νουβέλας, πίσω απ’ την πλοκή της κάθε ιστορίας, στις γωνιές των κειμένων, εμφανίζονται ανάγλυφα τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των προσώπων. Και ξαφνικά έχουμε μπροστά μας, όχι μία απλή περίληψη της πλοκής ενός θεατρικού έργου, αλλά μία πολύ σημαντική δραματουργική ανάλυση.»
Aπό τον πρόλογο του Γιώργου Κιμούλη
«Ο Τάσος Λειβαδίτης υπήρξε ένας μείζων μεταπολεμικός ποιητής. Η σεμνότητά του, που του δώριζε μια σχεδόν παιδική αιδώ, τον άφησε έξω από τη δημοσιότητα και την προβολή που είχαν άλλοι λόγιοι και ποιητές της γενιάς του, και, κυρίως, της Αριστεράς. Βγαίνοντας από τον Εμφύλιο, όπως και άλλοι λογοτέχνες, καλλιτέχνες και επιστήμονες που είχαν μετάσχει στην Αντίσταση κατά των κατακτητών μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, ακολούθησε τη μοίρα του ως «εχθρός» του καθεστώτος, όταν καθεστώς κατέστη η νικήτρια μερίδα της χώρας στον Εμφύλιο. Διωγμοί και εξορίες. Όταν ήρθαν τα μέτρα επιεικείας και αρκετοί εξόριστοι γύρισαν στον τόπο τους, χωρίς τα περίφημα ταπεινωτικά χαρτιά μετανοίας που κανένας που σεβόταν την τιμή του δεν υπέγραφε, ο Λειβαδίτης και δεν μπορούσε, αλλά και δεν του προσφέρονταν δουλειά. Πολλοί όπως αυτός, ανάμεσά τους και ο φιλόλογος πατέρας μου, ζούσαν ποριζόμενοι τον επιούσιο της οικογένειάς τους κρυπτόμενοι ως παρίες και, συχνά, ως θηράματα των κυνηγών της φανατικής αντίπαλης ομάδας των συνελλήνων.
Ο Λειβαδίτης ‘‘γραφιάς’’ ήταν, λόγιος και ποιητής, άλλη τέχνη ή επάγγελμα δεν ασκούσε. Πριν την καταιγίδα δημοσιογραφούσε στα έντυπα της Αριστεράς με θέματα πνευματικά και κριτικής της Λογοτεχνίας. Έτσι, στα χρόνια της πολιτικής καραντίνας, κατέφυγε στους παλιούς συναδέλφους του στη δημοσιογραφία που διηύθυναν εφημερίδες και περιοδικά. Ένα περιοδικό της εποχής, από τα λεγόμενα ποικίλης ύλης και με περιεχόμενο μάλλον ελαφράς λογοτεχνίας και κριτικής των κοινωνικών και αστικών ηθών, το Φαντάζιο έδωσε την ευκαιρία στον Λειβαδίτη να εξασφαλίσει τα αναγκαία ως προς το ζην. Και ο βαθιά ενημερωμένος πάνω στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, λογοτεχνική και θεατρική παράδοση ποιητής που, εξάλλου, είχε και αδελφό έξοχο ηθοποιό της γενναίας σειράς των μεγάλων της Ελληνικής Επιθεώρησης, τον Αλέκο Λειβαδίτη, πρόσφερε στον εργοδότη του Φαντάζιο μια έξοχη σειρά κειμένων, όπου διασκεύαζε ως νουβέλες τα μεγάλα σαιξπηρικά δράματα. (...)
Οι νουβέλες Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Οθέλος, Έμπορος της Βενετίας, Ριχάρδος Γ΄, Όπως σας αρέσει, Αντώνιος και Κλεοπάτρα και Τρικυμία είναι απολαυστικά πεζά που αντλούν την υπόθεση, αλλά διαθέτουν και το βάθος των χαρακτήρων των έργων του Σαίξπηρ. (...) Ο Σαίξπηρ είχε ως πρώτη ύλη πεζά, τα μεταποιούσε σε μέγα ποιητικό θέατρο και ο Λειβαδίτης τα επέστρεφε στις πηγές τους, στον αφηγηματικό γλαφυρό λόγο, χωρίς, πράγμα που απουσίαζε και από τις αρχικές νουβέλες, την ποιητική γλώσσα. »
Aπό τον πρόλογο του Κώστα Γεωργουσόπουλου
«Ο φίλος μου Θανάσης Νιάρχος, αυτός ο σπάνιος λάτρης των ελληνικών γραμμάτων, συγκέντρωσε μία σειρά από κείμενα σημαντικής αξίας. Είναι μία σειρά από περιλήψεις, του Τάσου Λειβαδίτη, των σαιξπηρικών θεατρικών έργων Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Οθέλος, Έμπορος της Βενετίας, Ριχάρδος Γ΄, Όπως σας αρέσει, Αντώνιος και Κλεοπάτρα και Τρικυμία. (...) Με τον απαιτούμενο λοιπόν σεβασμό που οφείλει ένας επόμενος να μελετά τον προηγούμενό του, ως ιχνηλάτης παλαιών βημάτων, διάβασα τα κείμενα/νουβέλες του Τάσου Λειβαδίτη και ανακάλυψα τον ιδιοφυή τρόπο που χρησιμοποιούσε ο Λειβαδίτης, για να μιλήσει, όχι τόσο για την πλοκή, όσο για τα πρόσωπα αυτών των θεατρικών έργων. Χρησιμοποιώντας το βασικό εργαλείο της νουβέλας, την ψυχογραφία, ανέπτυξε με έναν ιδιαίτερο απλό (αλλά και κρυφό) τρόπο το ψυχογράφημα του Ρωμαίου,
του Σάυλωκ, της Πόρσια, του Ριχάρδου, του Αντώνιου, της Κλεοπάτρας, του Ορλάνδου, της Ροζαλίας και του Πρόσπερου. Με τις αδιόρατες νύξεις του αφηγητή της νουβέλας, πίσω απ’ την πλοκή της κάθε ιστορίας, στις γωνιές των κειμένων, εμφανίζονται ανάγλυφα τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των προσώπων. Και ξαφνικά έχουμε μπροστά μας, όχι μία απλή περίληψη της πλοκής ενός θεατρικού έργου, αλλά μία πολύ σημαντική δραματουργική ανάλυση.»
Aπό τον πρόλογο του Γιώργου Κιμούλη