Λογοτεχνικά κείμενα-«Το τελευταίο σημείωμα» του Στράτου Φουντούλη

2016-07-21 09:56

Πρωί. Για καφέ. Τη συνάντησα στον γνωστό κεντρικό πολυσύχναστο δρόμο. Τα οπίσθιά της παρέμεναν θεσπέσια. Μου είπε ότι είναι ερωτευμένη με τη Λ. –μια παλιά, δικιά μου γνωριμία από την οποία ακόμη αποθεραπεύομαι–, δεν υπήρχε λόγος να της το αναφέρω και στο άκουσμα του δικού της έρωτα, αντέδρασα με το κλασικό, διφορούμενο ανασήκωμα των ώμων. Άλλωστε ποτέ δεν ξέρουμε με ποιον π ρ α γ μ α τ ι κ ά είμαστε ερωτευμένοι και·δεν εξαιρώ ούτε τον ίδιο τον Έρωτα. Καθίσαμε. Εσπρέσο. Έγειρε στον ώμο μου κι άρχισε ψιθυριστά: «Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που αντικρίζω τη μαγεία του κόσμου. Ο πόνος μου θα λάμψει περιπαίζοντάς με, πλήρης τεχνασμάτων. Πολύχρωμα πουλιά θα εμφανιστούν και θα εξαφανιστούν. Η ψευδαίσθηση θα συγκρουστεί με την πραγματικότητα. Η χαρά μου θα είναι τόσο επώδυνη όσο κι ο πόνος. Θα δω και θα αισθανθώ πράγματα που δεν θα πιστεύει κανείς».

Θυμήθηκα το τελευταίο σημείωμα της Λ., του πρώην δικού μου και νυν δικού της έρωτα. «Το ένα συν ένα ίσον τρία είναι η σκέψη που ανακρίνει βασανίζοντας τον εαυτό της μέσω του συμβόλου “ίσον”. Το σύμπαν είναι ο εγκέφαλος που προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό του»...
«Ίσον».

Αιωρείται. Ακόμη.

Τρεις μήνες μετά. Πρωί. Εσπρέσο. Εφημερίδα. Διαβάζω το μονόστηλο: «Σιωπή. Το συγκεντρωμένο πλήθος παρατηρούσε τις φλόγες. Τα σύννεφα μαύρου καπνού έγιναν φτερά και σήκωσαν το σώμα της ψηλά στον ουρανό».

Στην αρχή θρήνησαν τα ήσυχά της βήματα πίσω από τα δέντρα και το μελαγχολικό λαχάνιασμα της βροχής. Δεν ήταν τόσο αργή η μετάβαση, όπως εκείνη θα την ονειρευόταν. Συνέβη έτσι. Ξαφνικά. Ώστε το νόημα όλων όσων είχε ζήσει να της διαφύγει για ακόμη μία φορά. Αυτή τη φορά...

Για πάντα.

Ο Στράτος Φουντούλης είναι εικαστικός. Ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες. Από το 2003 διευθύνει το περιοδικό «Στάχτες» (states.com).

Πηγή : diastixo.gr