Λογοτεχνικά κείμενα-«Γράμμα στον σύντροφο Καστρόφ απ’ το Παρίσι για την ουσία της αγάπης» του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι

2017-07-03 10:53

Το 1928 ο Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι πήγε στη Γαλλία ως διαπιστευμένος δημοσιογράφος. Είχε οριστεί συντάκτης στην εφημερίδα Κομσομόλσκαγια Πράβντα από τον Ταράς Καστρόφ στον οποίο έστελνε ειδήσεις για τη ζωή και την πολιτική στο εξωτερικό. Μετά από δύο μήνες έστειλε στον φίλο του Ταράς το ποίημα που ακολουθεί. Αιτία γι’ αυτό στάθηκε η γνωριμία του με τη Ρωσίδα πρόσφυγα Τατιάνα Γιάκοβλεφ την οποία ερωτεύτηκε.

 

Γράμμα στον σύντροφο Καστρόφ
απ’ το Παρίσι
για την ουσία της αγάπης

Συγνώμη
σας ζητώ,
σύντροφε Καστρόφ,
από τα βάθη
της ψυχής,
που μέρος
των στροφών μου
στο Παρίσι
σε συλλογή ποιητική
θα σπαταλήσω.
Για φανταστείτε:
μπαίνει
στη σάλα η καλλονή,
με γούνα και με χάντρες
στολισμένη.
Εγώ
αποφάσισα
να πω στην καλλονή:
– να έκανα καλά
ή όχι;
Σύντροφος είμαι,
από τη Ρωσία,
διάσημος στη χώρα μου εγώ,
είδα
κορίτσια πιο ωραία,
είδα
πιο λυγερά κορίτσια.
Τα κορίτσια
αγαπούν τους ποιητές.
Κι ακόμα είμαι έξυπνος
και φωνακλάς,
και αποσπώ την προσοχή
– και μόνο
να μ’ ακούσεις συμφωνείς.
Δεν
με πιάνεις
σε ανάξια πράγματα   
με εφήμερα
αισθήματα.
Είμαι
 αιώνια
πληγωμένος από έρωτα
– μόλις που σέρνομαι.
Ο έρωτάς μου
γάμους δεν χρειάζεται:
παύει να μ’ αγαπάει,
εξαφανίζομαι.
Εγώ, σύντροφε,
σκοτίστηκα εντελώς
για το στεφάνι.
Να μπω στις λεπτομέρειες,
παρατήστε τα αστεία,
λοιπόν, η καλλονή μου,
δεν είναι είκοσι
ούτε τριάντα...
και κάτι.
Ο έρωτας
δεν φουντώνει
εντυπωσιακά,
ούτε
σε καίει στα κάρβουνα,
αλλά
σηκώνει και βουνά στα στήθια
και
πάνω απ’ τα μαλλιά τη ζούγκλα.
Αυτό σημαίνει
έρωτας:
στο βάθος της αυλής
να κυνηγάει
  μέχρι το βράδυ τις κουρούνες,
και με λαμπρό τσεκούρι,
κούτσουρα θα σκίζει,
καμαρώνοντας
για τη δική του
δύναμη.
Έρωτας
είναι τα ξεσχισμένα από την αϋπνία
σεντόνια,
και ορμώντας έξω από αυτά
ζηλεύω τον Κοπέρνικο,*
αυτόν
κι όχι τον άντρα της Μαρίας Ιβάνοφ**
αυτόν
θεωρώ
αντίπαλό μου.
Ο έρωτας
για μας
  δεν είν’ παραδεισένιος,
ο έρωτας
ο δικός μας
  θορυβεί,
που έβαλε πάλι
σε λειτουργία
η καρδιά
τον παγωμένο κινητήρα.
Εσείς
εκεί στη Μόσχα
μου κόψατε το νήμα.
Τα χρόνια
  δημιουργούν απόσταση.
Πώς θα μπορούσα
  εγώ
  εξήγηση
να δώσω;
Στη γη
  φώτα μέχρι τον ουρανό...
Στον καταγάλανο ουρανό
αστέρια
μέχρι να φαν κι οι κότες.
Και αν δεν ήμουν
  ποιητής,
ίσως
  γινόμουν
    αστρονόμος.
Αχός στην πλατεία ανεβαίνει
κινούνται αμάξια,
περπατάω
γράφοντας στιχάκια
στο καρνέ.
Τρέχουν γρήγορα
  τα αυτοκίνητα
 στον δρόμο,
μα δε με ρίχνουν καταγής.
Αντιλαμβάνονται
  τα ξύπνια:
Ο άνθρωπος
  είναι σε έκσταση.
Σωρός οράματα
  και ιδέες
γεμάτος
μέχρι την κορφή.
Εδώ κι οι αρκούδες
  θα μπορούσανε
να βγάλουνε φτερά.
Κι εδώ
  σε κάποια
    φτηνιάρικη τραπεζαρία,

όταν
μαγειρευτεί αυτό εντελώς,
από το λαρύγγι
στ’ αστέρια
αναδύεται ο λόγος
σαν χρυσογέννητος κομήτης.
Απλώνοντας
  την ουρά του
στο τρίτο του ουρανού,
λάμπει
και φλέγει το φάσμα του,
για να βλέπουν τ’ αστέρια
οι δύο εραστές
απ’ το δικό τους
κιόσκι
  με τις πασχαλιές.
Για να σηκώσει,
  να οδηγήσει,
να προσελκύσει,
την όραση όσων χαλάρωσε.
Και για να κόψει τα κεφάλια
των εχθρών
από τους ώμους
με της ουράς
το λαμπερό σπαθί.
Εγώ
  μέχρι τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς,
σαν σε ραντεβού,
περιμένοντας,
αφουγκράζομαι:
ο έρωτας ο απλός,
ο ανθρώπινος
θα κραυγάσει.
Θύελλα,
   πυρκαγιά
νερό
με περικυκλώνουν με γογγυτά.
Ποιος
  μπορεί να τ’ αντιμετωπίσει.
Αν μπορείτε;
Δοκιμάστε...

(1928)

 

* Νικόλαος Κοπέρνικος (1473-1543), γεννήθηκε στην Πρωσία, επικράτεια της σημερινής Πολωνίας,  αστρονόμος που έθεσε τη θεωρία για το ηλιοκεντρικό σύστημα.
**Έκφραση για έναν καθημερινό άνθρωπο.

 

 

πηγή : diastixo.gr