Η παρέμβαση του Γιάννη Τσούτσια, επικεφαλής της ΔΡΑΣΗΣ, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2024

Βρισκόμαστε σε μια ιδιόμορφη περίοδο αυτές τις ημέρες στα δημοτικά, της μετάβασης από τη μια διοίκηση στην άλλη, οπότε, πριν απ’ όλα, θέλω να ευχαριστήσω για τη συνεργασία όσους συναδέλφους από αυτό το δημοτικό συμβούλιο δεν θα είναι του χρόνου δίπλα μας.

Στο θέμα μας τώρα: Αυτό το χαρτί που έχει τον τίτλο «προϋπολογισμός», δείχνει την κακή κατάσταση του Δήμου παρά την προσπάθεια αυτή να διαμορφωθεί με τρόπο ευπαρουσίαστο. Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά: Έχουμε έναν προϋπολογισμό ύψους 31,2 εκατομμυρίων, που όμως καταλήγει στα «βεβαιωθέντα» επίπεδα των 11,50 εκατομμυρίων, από τα οποία, τα 6 εκατομμύρια είναι αμοιβές και περίπου άλλα 3 εκατομμύρια παροχές τρίτων. Δηλαδή έχουμε έναν προϋπολογισμό του οποίου το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αφορά σε μισθοδοσίες και αμοιβές προς τρίτους. Επίσης, έχουμε έναν προϋπολογισμό στον οποίο εγγράφονται 5,85 εκατομμύρια από επιχορηγήσεις και επενδύσεις αλλά τελικά διασφαλίζονται μόλις 283 χιλιάδες. Και έναν προϋπολογισμό που λέει ότι θα εισπράξουμε 3.546.901 ευρώ από χρέη παρελθόντων ετών, αλλά τελικά βεβαιώνονται 586 χιλιάδες. Και «επιστροφές χρημάτων» 1.171 εκ. ευρώ αλλά επιστρέφουν 118 χιλιάδες ευρώ. Έχουμε δηλαδή μια εικόνα δημιουργικής λογιστικής και δεν ξέρω γιατί συμφωνήσατε οι πρώην με τους μέλλοντες σε αυτά και γιατί δεν θα μπορούσατε να συμφωνήσετε σε κάποια άλλα πράγματα. Τέλος πάντων, είπα ότι είμαστε σε μια ιδιόμορφη κατάσταση που δεν μπορείς να πεις πολλά πράγματα, ο ένας έρχεται, ο άλλος φεύγει, οπότε το μόνο που ακούμε από όλους και ακούσαμε ήδη, είναι δικαιολογίες.

Η εικόνα λοιπόν είναι απογοητευτική. Και εδώ στα Βριλήσσια έχουμε καθιερώσει μια ιδιόμορφη αντίληψη, ότι φτιάχνουμε προϋπολογισμούς για να τους φτιάχνουμε και να τους αναμορφώνουμε στη συνέχεια. Δηλαδή, «αδυνατίζουμε» τη διαδικασία διαμόρφωσης του προϋπολογισμού, λέμε «εντάξει, μην ανησυχείτε, δεν έχει και μεγάλη σημασία, θα τον αναμορφώσουμε». Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η αναμόρφωση του προϋπολογισμού πρέπει να προκύπτει ως κάτι έκτακτο. Δεν μπορεί να φτιάχνεται ένας προϋπολογισμός, έτσι, για να υπάρχει, και μετά να έρχεται ο πραγματικός ως μια συνεχής διαδικασία αναμορφώσεων.

Δεύτερον, θέλω να πω, ότι εμείς ως παράταξη, αντιλαμβανόμαστε τη δυσκολία των πραγμάτων. Το καταλαβαίνουμε. Μάλιστα, ενίοτε, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από όσο τα λέτε. Αλλά εμείς αυτό το είπαμε και προεκλογικά, όταν εσείς το κρύβατε και περιγράφατε μια πανδαισία έργων και υποσχέσεων. Και τώρα από αυτό το σημείο, έχετε κατασταλάξει σε έναν προϋπολογισμό μιζέριας για τα Βριλήσσια. Αλλά τέλος πάντων, δεν θέλω να πω περισσότερα επ’ αυτού.

Διότι ίσως είναι προτιμότερο να σας πω, και αυτό αφορά κυρίως τη νέα διοίκηση, ότι το προάστιο έχει κάποια σοβαρά ανοιχτά ζητήματα που δεν μπορούμε πλέον να τα αφήνουμε και να τα παραπέμπουμε από χρόνο σε χρόνο. Και επομένως, από την πρώτη κιόλας χρονιά θα πρέπει να ξεκινήσετε μερικές ενέργειες. Μπορεί αυτές οι ενέργειες να είναι κάποιες μελέτες, μπορεί να είναι συνεννοήσεις, μπορεί να είναι διάφορα πράγματα. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να παραμένει επί δεκαετίες η Ναυτική Βάση «κατά χρήση» και όχι «κατά κυριότητα» στον Δήμο Βριλησσίων. Αυτό πρέπει να λυθεί. Όπως και το ανάλογο ζήτημα της περιοχής του «Θεόκλητου». Τα ξέρετε αυτά. Πρέπει να γίνουν ενέργειες, μιλάω για τα «μεγάλα» ζητήματα του Δήμου, ώστε μετά να μπορούμε να σχεδιάζουμε αυτά που κάποιοι προτείνουν και στην πραγματικότητα είναι στον αέρα, όσο δεν λύνονται τα ιδιοκτησιακά.

Πρέπει επίσης κάποτε να συζητήσουμε, αν όντως θέλουμε, όπως προβλέπεται από το ΓΠΣ, να κάνουμε δημαρχείο στο ΟΤ 365, (δημοτική έκταση οδού Μητροπούλου). Αν θέλουμε αυτή η πόλη να έχει χώρους για τις υπηρεσίες της, για το κοινό, να έχει κάτι οργανωμένο ή όχι. Εμείς συμφωνούμε με τον αρχικό σχεδιασμό. Η διοίκηση Μανιατογιάννη διαφωνούσε, χωρίς όμως να το έχουμε συζητήσει στο δημοτικό συμβούλιο. Είχε την άποψη ότι οι υπηρεσίες πρέπει να μην είναι συγκεντρωμένες σε ένα σημείο. Πρέπει επίσης να συζητήσουμε το τι θα γίνει στο ΟΤ61 (πρώην τένις κλαμπ). Και ακόμη, μια παλιά ιστορία, που αφορά την επέκταση του Μετρό, διότι το προάστιο μεγαλώνει, ενώ οι προϋπολογισμοί μικραίνουν. Μεγαλώνει, χτίζεται και δεν χτίζεται μόνο η πόλη μας, χτίζονται και οι πέριξ αυτής περιοχές, το Πάτημα Χαλανδρίου, η περιοχή Γέρακα, που όλες με τα Βριλήσσια συνδέονται, οι κάτοικοί τους στα Βριλήσσια έρχονται το πρωί να κάνουν δουλειές, στα Βριλήσσια θα ψάχνουν θέση στάθμευσης κλπ. κλπ.

Αυτά που θέτω είναι παλιές υποθέσεις που μεταφέρονται από διοίκηση σε διοίκηση χωρίς να προχωράει τίποτα. Και καλό είναι αυτό να το σταματήσουμε ή έστω να το περιορίσουμε, κάτι να αρχίσει να λύνεται. Και επίσης, αν ανοίξουμε τέτοιες συζητήσεις θα προκύψουν και καινούρια θέματα, (γιατί αυτά είναι αρκετά παλιά), τα οποία δεν ξέρω ποια θα είναι, μπορεί να αφορούν χώρους στάθμευσης, δεν ξέρω, το προάστιο έχει αλλάξει.

Μπορεί λοιπόν κάποιος εδώ να λέει διάφορα. Βλέπω την απερχόμενη διοίκηση, έχει γίνει και σε προηγούμενες συνεδριάσεις, να αναφέρεται συστηματικά σε διάφορες δικαιολογίες που δεν είναι ψέματα, είναι μέρος της πραγματικότητας. Όπως ότι ανέβηκε το τέλος ταφής των απορριμμάτων, το ενεργειακό κόστος, τα προβλήματα που συνεπάγεται η κατάργηση των Νομικών Προσώπων και η ενσωμάτωσή τους στον Δήμο –(παρεμπιπτόντως αυτά τα κάνουν οι κυβερνήσεις, είναι πολιτικές αποφάσεις-  δεν έρχονται από τον ουρανό και υπάρχει ζήτημα πολιτικής κριτικής σε αυτά όλα). Οι δυσκολίες αυτές είναι πραγματικές. Αλλά εν πάση περιπτώσει, είναι βολικό να αρχίζουμε τις δικαιολογίες για να δικαιολογούμε μια ασταμάτητη κατηφόρα ή τη μιζέρια. Ναι τα πράγματα είναι δύσκολα, μάλιστα χωρίς να έχουμε πλήρη εικόνα των οικονομικών, όπως θα έπρεπε. Το λέμε και το ξαναλέμε αυτό. Και μάλιστα εσείς, (η πλευρά Πισιμίση), ως νέα διοίκηση, αναλαμβάνετε χωρίς να έχετε εικόνα. Ωστόσο όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι πρέπει να συνηθίσουμε στα λίγα και στα διαχειριστικά. Πρέπει με κάποιο τρόπο να αντιμετωπίσουμε και τα μεγάλα ζητήματα της πόλης, να προετοιμάσουμε κάποια θέματα.

Και τέλος, εδώ, υπάρχει και κάτι ακόμη. Το ζήτημα της δημοκρατίας. Ενδεχόμενα όλα αυτά που θέτω και άλλα ακόμη, θα έπρεπε να αποτελούν αντικείμενο συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου ή μέρος κάποιας πιο οργανωμένης διαδικασίας, ίσως μιας διαπαραταξιακής επιτροπής, που θα θέσει τα «μεγάλα» ζητήματα και θα προσπαθήσει να τα βάλει μπροστά. Ο εθισμός στα μίζερα και στα περιορισμένα δεν είναι ένα πρόβλημα μόνο του Δήμου μας, δεν είναι μόνον συνέπεια της οικονομικής κρίσης ή των αποτυχημένων διαχειριστικών πολιτικών των προηγούμενων τοπικών διοικήσεων, είναι κάτι ευρύτερο. Που έχει να κάνει με τη Χώρα, με την κατάσταση που βρίσκεται η οικονομία της, με τον τρόπο που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές αντιμετωπίζουν κάθε τι που έχει σχέση με το «δημόσιο» και τους Δήμους. 

Υπάρχει λοιπόν και αυτή η πλευρά, και για να κλείσω, είναι εξαιρετικά κρίσιμο  -και πάντα αναφέρομαι στη νέα διοίκηση- να γίνει μια προσπάθεια να συζητάμε λίγο πιο δημοκρατικά, οι διαδικασίες, οι διεργασίες, να αναβαθμιστούν, να μην παίρνουμε τον προϋπολογισμό δυο μέρες πριν, μέσα στις γιορτές, που δεν τον έχει διαβάσει κανένας. (Για να μην πω για το ενοποιημένο Ολοκληρωμένο Πλαισίου Δράσης (Ο.Π.Δ) του Δήμου Βριλησσίων, που κάθε Δεκέμβρη είναι το μόνιμο ανέκδοτο, κανείς δεν ασχολείται με αυτό.

ΝΑ γίνουν όλα λίγο πιο ανθρώπινα, λίγο πιο συλλογικά, πιο μοιρασμένα για να μπορούμε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Αυτό μάλιστα, είναι κάτι που προέκυψε και από τα πεπραγμένα της διοίκησης Μανιατογιάννη, με μεγάλη σαφήνεια. Ήταν μεγάλο πρόβλημα το «τα ξέρω όλα», το «δεν ακούω κανέναν» και το ότι όλα είχαν μια απίστευτη προχειρότητα. Με προχειρότητα μιλάμε, με προχειρότητα συνεννοούμαστε, βαράμε το χέρι, λέμε «θα γίνει αυτό και το άλλο», «θα το δούμε», όλο αυτό το μικροπολιτικό μοντέλο πρέπει να σταματήσει.

Βρισκόμαστε όντως μπροστά σε δυσκολίες, αλλά ξέρετε, οι δυσκολίες έχουν και το καλό ότι μπορείς να ανοίξεις και διάδρομο και διέξοδο και να δεις ένα φως. Να το  δει και το Δημοτικό Συμβούλιο, να το δουν και οι δημότες και να υπάρξει στήριξη στα ουσιαστικά, όχι μόνο στα μικρά και στα μίζερα, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια.