.png?ph=89752c26b8)
Η Μιράντα Βατικιώτη σε α’ πρόσωπο
Το Μυστικό του βασιλιά των γερανιών δεν μπορώ να το αποκαλύψω. Που και να μπορούσα, δηλαδή, και πάλι δεν θα το καταλάβαινες ξερό και μόνο του. Χρειάζεται να διαβάσεις όλες τις σελίδες, για να σου αποκαλυφθεί. Όχι ότι είναι μαγικό –αντιθέτως– αλλά έτσι αποκαλύφθηκε σε μένα. Από τη μία λέξη στην άλλη χτίστηκε η ιστορία του βασιλιά των γερανιών. Και τώρα που έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που τον είδα, μου φαίνεται ακόμα πιο θλιμμένος απ’ ό,τι ήταν τότε. Η θλίψη δεν φεύγει ποτέ από τους ήρωες ενός βιβλίου. Ίσως γιατί οι ίδιοι δεν μπορούν να φύγουν ποτέ από την ιστορία τους. Εμείς, υπό συνθήκες, μπορούμε να φεύγουμε. Εκείνοι όχι.
Αυτό που πραγματεύεται αυτό το βιβλίο είναι οι παρενέργειες της θλίψης. Είναι ικανή η απέραντη θλίψη να οδηγήσει στον φόνο; Επίσης, αυτό το βιβλίο πραγματεύεται την εκδίκηση. Την απόλυτη, ολοκληρωτική εκδίκηση, που συνομιλεί τόσο με τον Νόμο όσο και με τους Θεούς. Είναι ο φόνος η υπέρτατη μορφή εκδίκησης; Εκδίκηση ή τιμωρία;
Σ’ αυτό το βιβλίο, ο δολοφόνος είναι απόλυτα συγκεντρωμένος στο σχέδιο που έχει αποφασίσει να υλοποιήσει. Είναι πολύ πληγωμένος, πολύ ταλαιπωρημένος ψυχικά, αλλά πολύ αποφασισμένος. Ο δολοφόνος θεωρεί πως μόνο έτσι μπορούν να γίνουν τα πράγματα και θα το υποστηρίξει μέχρι τέλους.
Σ’ αυτό το βιβλίο ο δολοφόνος δεν είναι ένας, αλλά ούτε και περισσότεροι από ένας.
Σ’ αυτό το βιβλίο μπορώ να σου πω ποιος είναι ο δολοφόνος: αυτός που ο αναγνώστης δεν θα καταφέρει να συγχωρέσει/δικαιολογήσει/κατανοήσει.
Σ’ αυτό το βιβλίο, για να είμαι ειλικρινής, ξεκίνησα να γράφω την ιστορία ενός και βρέθηκα να γράφω την ιστορία πολλών. Αλλά έτσι γίνεται όταν αποφασίζεις να αντιμετωπίσεις το φόνο ως σύμπτωμα. Επειδή η ερευνητική διαδικασία με τραβάει σαν μαγνήτης, μ’ αυτόν τον τρόπο πιάνω να λέω μια ιστορία: φτιάχνοντάς την. Η αφετηρία είναι πάντα μια τεράστια απορία. Και δεν μπαίνει η τελεία, αν δεν πάρω μια απάντηση. Δεν είναι εύκολο. Θέλει κόπο, ξενύχτι, αφοσίωση, διαρκή ανατροφοδότηση της έμπνευσης, αποδοχή της ημέρας που ούτε μισή λέξη δεν έρχεται να σε βρει, σε πλήρη ετοιμότητα για τη μέρα που οι λέξεις είναι πιο πολλές απ’ όσες προλαβαίνεις να γράψεις. Γι’ αυτό άλλωστε το γράψιμο θέλει αμέριστη συμπαράσταση από τον περίγυρο, αλλά κυρίως από τον εκδότη και την ομάδα του (ευτυχώς, στις Εκδόσεις Πικραμένος υπάρχει ανοιχτή γραμμή υποστήριξης συγγραφέων όλο το 24ωρο χωρίς χρέωση από σταθερό και κινητό τηλέφωνο).
Γιατί, τελικά, τι είναι το γράψιμο; Κάθε φορά που πάω να περιγράψω τη διαδικασία της συγγραφής, καταλήγω να απαριθμώ εμμονές. Να, θα γράψω εδώ μερικές, γιατί χωρίς αυτές ο βασιλιάς των γερανιών ποτέ δεν θα κατάφερνε να μας αποκαλύψει το μυστικό του.
Εμμονή να μην προσχεδιάσω το πώς θα αποκαλυφθεί η αλήθεια του φόνου, γιατί αλλιώς πώς θα έχω εγώ η ίδια αγωνία την ώρα που γράφω;
Η αφετηρία είναι πάντα μια τεράστια απορία. Και δεν μπαίνει η τελεία, αν δεν πάρω μια απάντηση. Δεν είναι εύκολο. Θέλει κόπο, ξενύχτι, αφοσίωση, διαρκή ανατροφοδότηση της έμπνευσης, αποδοχή της ημέρας που ούτε μισή λέξη δεν έρχεται να σε βρει, σε πλήρη ετοιμότητα για τη μέρα που οι λέξεις είναι πιο πολλές απ’ όσες προλαβαίνεις να γράψεις.
Εμμονή όταν κάτι γράφεται να μη σβήνεται. Άλλο βάσανο αυτό. Αυτές είναι οι του θεάτρου κακές συνήθειες που δεν λέω να αφήσω πίσω μου, αλλά τις βάζω διαρκώς μπροστά μου. Γιατί άμα είσαι στη σκηνή και αυτοσχεδιάζεις, δεν μπορείς να κάνεις παύση να το σκεφτείς καλύτερα. Πρέπει να το υποστηρίξεις. Σβήνω κάτι μόνο εάν αποτύχω παταγωδώς να το υποστηρίξω.
Εμμονή με τα ιντερμέδια. Να μοιράζω μικρά ονειρικά διαλείμματα μέσα στην πλοκή για να ξεκουραζόμαστε και να παίρνουμε φόρα/κουράγιο/έμπνευση να φτάσουμε στο φινάλε του βιβλίου.
Εμμονή το πρώτο κεφάλαιο να είναι το τελευταίο. Και γι’ αυτό το πρώτο που γράφω είναι πάντα το τέλος. Το κάνω και ως αναγνώστρια αυτό. Πάω κι ανοίγω τα βιβλία στην τελευταία σελίδα. Και πάντα θα βρεθεί κάποιος/α να μου φωνάξει με φρίκη: «Τι κάνεις!». Ναι, το παραδέχομαι. Το κάνω. Διαβάζω το τέλος. Και δεν μυρίζω ποτέ τα βιβλία. Ο καθένας με τις ιδιοτροπίες του.
Εμμονή με τον καύσωνα. Μια φίλη το παρατήρησε πρόσφατα: «Πάλι καλοκαίρι διαδραματίζεται η ιστορία σου;». Ναι, πάλι καλοκαίρι. Ξέρω καλά πως η βροχή είναι το απόλυτο must του φόνου, του noir και λοιπών λογοτεχνικών ειδών. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα. Τσιμέντο και ζέστη. Αν κάτι δίνει τοπικό χρώμα στην ατμόσφαιρα, αυτό είναι ο καύσωνας. Ο καύσωνας για τη μεσογειακή λογοτεχνία είναι για μένα ό,τι κι η χωριάτικη σαλάτα για τη μεσογειακή κουζίνα.
Εμμονή στο να μην υπάρχει τίποτα περιττό. Ακόμα και μια μύγα να πετάξει την ώρα της συνομιλίας δύο ηρώων, θα πρέπει να εξυπηρετεί την πλοκή. Αλλιώς η μύγα πρέπει να φύγει. Με πόνο ψυχής, βέβαια, γιατί όπως είπαμε παραπάνω, στη συγγραφή δεν πρέπει να υπάρχουν αδιέξοδα.
Εμμονή να ομολογήσει ο δολοφόνος. Ναι. Πάντα. Ό,τι δρόμο κι αν έχει πάρει η πλοκή, ο δολοφόνος θα πάρει χώρο να μας πει γιατί το έκανε. Μανιακή με τα κίνητρα. Παραδοσιακή whodunit από μια άποψη. Όλα ξεκινούν από την εύρεση του πτώματος και όλα τελειώνουν με την αποκάλυψη του δολοφόνου.
Εμμονή με τον Παπαδόπουλο και τον Αλεξάκη. Ύστερα από δύο υποθέσεις που έλυσα μαζί τους, δεν θα τους αφήσω εύκολα. Και, αυτό να μείνει μεταξύ μας, ήδη με τον Παπαδόπουλο μελετάμε μια νέα σκηνή εγκλήματος και πολύ σύντομα θα αρχίσω να γράφω τη νέα περιπέτεια.
Εμμονή με τον Beckett. Για το χιούμορ του. Πειράζει να κλείσω με Beckett;
Κλοβ: Σ’ αφήνω.
Χαμ: Όχι!
Κλοβ: Τι ανάγκη μ’ έχεις;
Χαμ: Να μου αποκρίνεσαι. (παύση) Την προχώρησα την ιστορία μου. (παύση) Την προχώρησα πολύ. (παύση) Ρώτα με πού έχω φτάσει.
Κλοβ: Α, μια και το ’φερε η κουβέντα, πώς τα πας με την ιστορία σου;
Χαμ (πολύ ξαφνιασμένος): Ποια ιστορία;
Κλοβ: Αυτή που διηγείσαι ανέκαθεν.
Χαμ: Α, εννοείς το μυθιστόρημά μου;
Κλοβ: Ακριβώς.
Το μυστικό του βασιλιά των γερανιών
Ένα ημερολόγιο εξιχνίασης φόνου
Μιράντα Βατικιώτη
Πικραμένος
456 σελ.
ISBN 978-960-6628-94-8
Τιμή €18,00
πηγή : diastixo.gr/