.png?ph=89752c26b8)
H Μαριλίτα Χατζημποντόζη σε α’ πρόσωπο
Όταν ξεκινάω να γράφω ένα βιβλίο, κυριολεκτικά χάνω τον ύπνο μου! Φαίνεται υπερβολικό, το ξέρω, μα υπερβολή έχουν όλες οι μεγάλες αγάπες, έτσι δεν είναι; To να φτιάξεις ένα βιβλίο για παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας, όπως είναι το Μου αρέσω, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο. Πάλευα να επιλέξω τις πιο κατάλληλες λέξεις, την πιο πρωτότυπη μα και πειστική πλοκή, τον καμβά των δράσεων και αλληλεπιδράσεων στο οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον, το όνομα του ήρωά μου. Ήθελα να ξεδιπλώσω στα μάτια τους με τρόπο ρεαλιστικό και μαγευτικό την ιστορία του. Την ιστορία ενός ήρωα που ίσως δεν είναι γεννημένος για να πρωταγωνιστεί, μα είναι γεμάτος κρυμμένα χαρίσματα και ταλέντα. Και κάπως έτσι γεννήθηκε ο Φρέκο.
Γιατί άραγε να μπαίνει αυτό το ζητούμενο από τη μικρή και τρυφερή ηλικία; Με αγγίζει πολύ. Δεν μπορώ να γράψω τίποτα που δεν με αφορά προσωπικά. Σε όλα τα παραμύθια μου πάντα υπάρχει κίνητρο μιας ιστορίας που θέλω να ειπωθεί, δεν είμαι καθόλου υπέρμαχος του γενικά και αόριστα και όπου με βγάλει. Ήθελα λοιπόν να αφηγηθώ την περιπέτεια του ήρωα αυτού που ενώ είναι γεμάτος χαρίσματα, διστάζει. Διστάζει να πει τη γνώμη του, διστάζει να παίξει μυστικούς πράκτορες φοβούμενος πως δεν θα πιάσει κανέναν, διστάζει να πάρει μέρος στον διαγωνισμό ζωγραφικής και στη θεατρική παράσταση που ετοιμάζεται! Μου αρέσω. Δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι λέξεων. Είναι μία στάση ζωής πολύτιμη, κάτι σαν ασπίδα που μαθαίνεται από την παιδική ηλικία. Μια ασπίδα που λέγεται «μου αρέσει ο εαυτός μου», ή μια ασπίδα που λέγεται «δεν συγκρίνομαι με κανέναν, είμαι μοναδικός και σπουδαίος».
Για εμένα, κάθε παιδί είναι ένα μικρό θαύμα. Με στεναχωρεί να βλέπω τους ενήλικες να προσπαθούν να «στριμώξουν» κάθε παιδική προσωπικότητα σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο, σε μία παγιωμένη ταμπέλα. Συνήθως οι προσλαμβάνουσες των μεγάλων είναι πιο περιορισμένες από των παιδιών. Αν ακούσεις προσεκτικά ένα παιδί ή αν του δείξεις πως εμπιστεύεσαι τις ικανότητές του, θα εκπλαγείς από αυτά που μπορεί να κάνει ή τις παρατηρήσεις που έχει απέναντι στον κόσμο του/μας.
Τον Φρέκο, τον κάθε Φρέκο τον πίστεψα πολύ. Διστάζει, μα μπορεί πολλά. Διστάζει, μα ξέρει άλλα τόσα. Φοβάται να μιλήσει, να ακουστεί, μα όταν αυτό συμβεί, κερδίζει όχι μόνο τον θαυμασμό των συμμαθητών του, μα και την πίστη στον εαυτό του. Είναι τότε που ξεπηδά εκείνη η μαγική φωνούλα: μου αρέσω. Πώς όμως διανύει ένα παιδί αυτή τη διαδρομή; Σίγουρα, εδώ τεράστιο ρόλο παίζει ο δάσκαλος και ο γονιός. Το παιδί πολλές φορές καθρεφτίζει στην εξωτερική του συμπεριφορά αυτό που προσλαμβάνει από τους πρωταρχικούς φορείς της κοινωνικοποίησής του, την οικογένεια και το σχολείο. Αν εισπράξει ενθάρρυνση, προτροπή, θα την αντιγυρίσει!
Με στεναχωρεί να βλέπω τους ενήλικες να προσπαθούν να «στριμώξουν» κάθε παιδική προσωπικότητα σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο, σε μία παγιωμένη ταμπέλα.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο είναι πως πολλές φορές οι γονείς δίνουν τεράστια σημασία στο μαθησιακό κομμάτι, στις σχολικές επιδόσεις ενός παιδιού. Δεν είναι όμως όλη του η ζωή ένας βαθμός, η παιδική ηλικία πρέπει να έχει μπόλικο παιχνίδι και, αν μη τι άλλο, ελευθερία.
Φανταστείτε ένα παιδί δυνατό και γεμάτο εμπιστοσύνη στον εαυτό του, πώς θα εξελιχθεί σαν ενήλικας. Εμένα μία λέξη μού έρχεται στον νου. Ευτυχισμένος.
Το Μου αρέσω είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που, αν και κάποιες φορές δεν μιλούν με θάρρος ή μιλούν χαμηλόφωνά, ή κοκκινίζουν ή κοιτούν πάντα κάτω, έχουν τόσα μα τόσα να πουν. Και είναι όλα, μα όλα, θαυμαστά και μοναδικά, όπως ο εαυτός τους.
Μου αρέσω
Μαριλίτα Χατζημποντόζη
εικονογράφηση: Γιώργος Σγουρός
Ψυχογιός
48 σελ.
ISBN 6180-01-2283-1
Τιμή €6,60
πηγή : diastixo.gr