Γιώργος Δαφνόπουλος: συνέντευξη στη Μάριον Χωρεάνθη

2016-03-03 14:37

Ένας νέος ηθοποιός του θεάτρου που πέφτει «στα βαθιά νερά» απ’ την αρχή κιόλας της πορείας του, με μια σειρά ιδιαζόντως απαιτητικών πρωταγωνιστικών εμφανίσεων σε μικρό χρονικό διάστημα, δεν είναι και τόσο συνηθισμένο φαινόμενο. Είτε ως νεαρός Μπέρντι και Μικρός Πρίγκιπας στις τρυφερές αλληγορίες του Γουίλιαμ Γουόρτον και του Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί, είτε ως Διονύσιος Σολωμός στη δραματοποιημένη βιογραφία της Αγγέλικας Νίκλη (μητέρας του εθνικού μας ποιητή) από τη Μαίη Σεβαστοπούλου, είτε με κεντρικούς ρόλους στις θεατρικές συνθέσεις της ίδιας Άι, Φεδερίκο! και Η Βοσκοπούλα του Δημητρίου Κορομηλά και οι Μαρούλες του, ο Γιώργος Δαφνόπουλος προσεγγίζει και (δια)χειρίζεται τους χαρακτήρες που ενσαρκώνει με εμβρίθεια και σιγουριά, δίνοντας κάθε φορά το στίγμα μιας ευαίσθητης αλλά και δυναμικής επί σκηνής παρουσίας. Πηγαίος, ετοιμόλογος και φιλοσοφημένος, αντιστέκεται στη μιζέρια του καιρού μας με όπλο τη μαγεία και την ποίηση της τέχνης του θεάτρου και δεν φοβάται να ονειρεύεται...

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Υπήρχαν στο περιβάλλον σας σχετικά ερεθίσματα ή προηγούμενα – κάποιος συγγενής, λόγου χάρη, που να ασχολείται με το θέατρο; Πώς αντέδρασε η οικογένειά σας σε αυτή σας την επιλογή;

Κανένα ερέθισμα. Κανείς από την οικογένεια ή το ευρύτερο περιβάλλον μου δεν έχει σχέση με το θέατρο, ώστε να επηρεαστώ και να πάρω την απόφαση να ασχοληθώ κι εγώ, διότι δεν ήταν απόφαση. Θέλω να πω, δεν ήταν μια τελική επιλογή κάποια στιγμή ύστερα από σκέψη. Δεν ήταν δοκιμή. Δεν προέκυψε. Θυμάμαι το χειροκρότημα, την υπόκλιση των ηθοποιών και την αυλαία της σκηνής να ανοίγει και να κλείνει στο τέλος μιας παράστασης, όταν ήμουν πέντε χρονών... αυτό ήταν για μένα το ερέθισμα! Όσο γραφικό και ματαιόδοξο κι αν σας ακούγεται. Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Δεν θα ήταν φυσικό. Αυτή η εικόνα και αυτός ο ήχος αρκούσαν εκείνη τη στιγμή για να νιώσω, να σαγηνευτώ, να μην ξεχάσω και από την επόμενη μέρα να στήνω τσαντίρια με σεντόνια –που στα δικά μου τα μάτια βέβαια φάνταζαν σαν σκηνή– και να πείθω τα παιδιά του διπλανού διαμερίσματος να γίνουν θίασός μου, για να μην παίζω μόνος μου. Τόσο απλά! Μου αρκούσαν για να ξέρω τι θα έκανα αργότερα. Δεν άλλαξε κάτι στην πορεία... απλώς περίμενα. Και ήρθε αυτό το αργότερα αμέσως μετά το σχολείο. Δεν τη ρώτησα την οικογένειά μου. Το ανακοίνωσα ένα βράδυ, όταν είχα ήδη περάσει στη σχολή. Εγκεφαλικά! Η μητέρα μου αντέδρασε έντονα. Ένα μήνα πριν, είχαν βγει τα αποτελέσματα των Εισαγωγικών στο πανεπιστήμιο. Φοβήθηκε μην τα παρατήσω. Σε κάθε παράσταση είναι από κάτω... χαίρεται, νομίζω. Ο φόβος της βγήκε αληθινός. Δεν πάτησα το πόδι μου στο πανεπιστήμιο. Δεν το έχει δεχτεί! Σε κάθε παράσταση, όμως, είναι από κάτω... χαίρεται!

Και στο χάος που υπάρχει εκεί έξω, άμα θέλουμε τη βρίσκουμε την ποίηση, αλλά επιλέγουμε το εύκολο – δηλαδή να χανόμαστε στο χάος.

Παρά το νεαρό της ηλικίας σας, έχετε ήδη δοκιμαστεί σε αρκετά ποικίλο ρεπερτόριο, με ρόλους που ταιριάζουν κατά κανόνα στην ιδιοσυγκρασία σας, συγχρόνως όμως έχουν πολύ διαφορετικές απαιτήσεις ο καθένας. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το ότι όλοι σας οι ρόλοι ως τώρα ήταν πρωταγωνιστικοί... Τους επιλέγετε ή σας επιλέγουν;

Επιλέγω να δεχτώ ή να αρνηθώ κάτι για το οποίο με έχουν επιλέξει. Δεν είναι μονόπλευρη η επιλογή, γιατί έτσι κάποιος θα μπατάρει. Μέσα σε ενάμιση χρόνο τώρα είχα την τύχη να υπάρξω συναπτά σε πέντε δουλειές στο θέατρο στο σύνολό τους, άρα και σε πέντε διαφορετικούς ρόλους και όντως από την αρχή, όπως λέτε, πρωταγωνιστικούς, για τους οποίους κάποιοι με εμπιστεύτηκαν. Δεν έχω προλάβει να το σκεφτώ, να το συνειδητοποιήσω. Έτυχε. Συνέβη!

Ποιες είναι οι πιο πρόσφατες δουλειές και συνεργασίες σας;

Α, το είχα δίπορτο! Από τη μια υποδυόμουν τον Μικρό Πρίγκιπα στην παράσταση Άλλο ένα ταξίδι με... τον Μικρό Πρίγκιπα (εκείνον… του Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί), σε διασκευή και σκηνοθεσία της Δέσποινας Πολίτου, στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Τόπος Αλλού, και από την άλλη τον Διονύσιο Σολωμό σε σκηνοθεσία και διασκευή της Μαίης Σεβαστοπούλου –από το γνωστό μυθιστόρημα της Ελένης Κεκροπούλου Αγγέλικα η μαντενούτα, που αναφέρεται στην τραγική ιστορία της μάνας του Σολωμού– και που ήταν συνέχεια από τον περασμένο Μάιο. Ταυτόχρονες πρόβες και για τα δύο και πρεμιέρες με μια εβδομάδα διαφορά. Διακτινίστηκα, αλλά τα κατάφερα...

Ένας νέος ηθοποιός, μόλις στο ξεκίνημά του, τι δυσκολίες και προβλήματα αντιμετωπίζει σε μια χώρα που μαστίζεται από κρίση;

Εγώ δεν θα σας πω τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, γιατί αυτά είναι γνωστά και ειπωμένα. Εγώ θα σας πω τις δυνάμεις και τα πλεονεκτήματα που έχει και αυτά είναι το όνειρο, η μαγεία, η ελπίδα, δηλαδή η ποίηση. Και η ποίηση δεν νομίζω πως υπάρχει σε άλλο επάγγελμα – ή, μάλλον, εν δυνάμει υπάρχει παντού... και στον υδραυλικό, αλλά δεν διακρίνεται. Ενώ το θέατρο τη δείχνει, την υπογραμμίζει, την επισημαίνει. Ε, αυτό δεν είναι αρκετό για να σκεπάσει τις δυσκολίες που λέτε; Και στο χάος που υπάρχει εκεί έξω, άμα θέλουμε τη βρίσκουμε την ποίηση, αλλά επιλέγουμε το εύκολο – δηλαδή να χανόμαστε στο χάος. Τα πάντα εκεί έξω λέτε ότι μαστίζονται από, από, από... Ε, κι εγώ, για να μη διαφέρω, επέλεξα κάτι που να «μαστίζεται», αλλά από όνειρο και μαγεία... για διαφορά!

Ποια είδη θεάτρου προτιμάτε; Θα θέλατε να ασχοληθείτε κυρίως –ή και αποκλειστικά– με ένα συγκεκριμένο ή να πειραματιστείτε με περισσότερα;

Δεν υπάρχουν είδη θεάτρου που να προτιμώ και που να θέλω ν’ ασχοληθώ αποκλειστικά. Έργα υπάρχουν που προτιμώ και ρόλοι που ονειρεύομαι, επιθυμώ και προσδοκώ να παίξω και που μπορεί να εντάσσονται σε διαφορετικά είδη. Το μιούζικαλ, που είναι όμως ούτως ή άλλως κάτι ξεχωριστό από μόνο του, μου κάνει γκελ, με μαγεύει, με γοητεύει! Και δεν μου αρέσουν τα πειράματα...

Πώς προσεγγίζετε συνήθως τους ρόλους σας; Υπάρχει κάποιο πρότυπο –ή πρότυπα– ερμηνείας, που να σας χρησιμεύει ως υπόδειγμα ή ως σημείο αναφοράς, ή ξεκινάτε να τους χτίζετε «από το μηδέν» κάθε φορά;

Πρότυπο ερμηνείας; Νομίζω πως αυτό πιο πολύ μπορεί να μπερδέψει και να παγιδέψει, ειδικά αν είσαι στην αρχή σου, παρά να βοηθήσει και να χρησιμεύσει ως υπόδειγμα ή σημείο αναφοράς, όπως λέτε. Όχι, δεν έχω πρότυπα ερμηνείας. Καλλιτέχνες που θαυμάζω έχω και που τους παρακολουθώ και που σίγουρα παίρνω πράγματα και ενστερνίζομαι στοιχεία, πολλές φορές, συνειδητά. Αυτό, ναι! Τώρα, αν το ότι ίσως να υπάρχει ηθοποιός του οποίου στοιχεία κρατώ συχνά, αυτό συνεπάγεται ότι έχει γίνει για μένα και πρότυπο ερήμην μου, δεν το έχω σκεφτεί... Μη με ρωτήσετε όνομα, πρέπει να σιγουρευτώ πρώτα... με βάλατε σε σκέψεις!

Ποιον ή ποιους θεατρικούς ρόλους ονειρεύεστε να παίξετε;

Πολλούς. Αλίμονο αν δεν είχα τέτοια όνειρα. Γεμάτη η λίστα. Και μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά... Αλήθεια σάς λέω! Είναι, ας πούμε, κάτι σαν μια βαλίτσα. Έχουμε μια που τη γεμίζουμε με γνώσεις και εμπειρίες που παίρνουμε από το καθετί, ώστε να τις ανασύρουμε και να τις χρησιμοποιήσουμε όπου χρειαστεί, και άλλη μια που την αδειάζουμε λίγο λίγο από τις επιθυμίες και τα θέλω μας πραγματώνοντάς τα... Στη μια βάζουμε αυτά που παίρνουμε απ’ έξω ως πληροφορίες και απ’ την άλλη βγάζουμε αυτά που θέλουμε να δώσουμε προς τα έξω, που δεν είναι άλλο από τις προσωπικές επιθυμίες και φιλοδοξίες, οπότε η μια γεμίζει και η άλλη αδειάζει... και όσο πάει! Δεν έχουν μέγεθος και φερμουάρ – κι αν έχουν, αυτή από την οποία βγάζω είναι ξεχειλωμένη και η άλλη στην οποία βάζω, θέλω να σκιστεί. Οπότε δεν θα σας πω συγκεκριμένα ρόλους που θέλω να παίξω, γιατί και θα σας κουράσω, αλλά και δεν θα πρωτοτυπήσω καθόλου. Γι’ αυτό, αλλάζοντας λίγο την ερώτηση θα σας πω συγγραφείς των οποίων ρόλους από έργα τους ονειρεύομαι και επιθυμώ, όπως είναι ο Σαίξπηρ, όπως είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Ίψεν, ο Μπομαρσέ... σας είπα, δεν θα πρωτοτυπήσω!

Υπάρχει κάποιος κινηματογραφικός ή/και λογοτεχνικός ήρωας που θα θέλατε, ή πιστεύετε ότι θα σας ταίριαζε, να υποδυθείτε;

Πού το ξέρετε; Κυρίως λογοτεχνικοί είναι οι ήρωες που θέλω να υποδυθώ. Δεν σας λέω κινηματογραφικούς, γιατί τους περισσότερους λογοτεχνικούς τούς ονειρεύομαι για κινηματογραφικούς. Όμως δεν θα τους προδώσω, γιατί είμαι προληπτικός. Και, για να σας προλάβω, αυτή μου η απάντηση μη σας δώσει έναυσμα για ερώτηση σχετικά με τις δυσκολίες του κινηματογράφου, γιατί πάλι δεν θα σας μιλήσω για τις δυσκολίες αλλά για το αντίθετό τους, διότι αυτό είναι το θέμα μας, ότι χάθηκε το όνειρο του ανέφικτου... και τώρα αυτού του είδους το όνειρο επιβάλλεται!

Θα επιλέγατε ή θα δεχόσασταν να αναλάβετε έναν κόντρα ρόλο, που θα απαιτούσε ίσως μια ολοκληρωτική «μεταμόρφωση»;

Θα επέλεγα και θα δεχόμουν έναν ρόλο κυρίως που να μου αρέσει... αυτό αρκεί ως στοιχείο για να ερευνήσω, να μελετήσω, να μάθω, να γνωρίσω και εντέλει να τον υπηρετήσω. Όλοι οι ρόλοι είναι μια μεταμόρφωση, κάθε ρόλος άλλη ψυχή, άλλος χαρακτήρας, άλλα συναισθήματα, μια μεταμόρφωση εσωτερική κάθε φορά. Τώρα, αν τη μεταμόρφωση την εννοείτε με την έννοια της εξωτερικής εμφάνισης... λένε πως το πενήντα τοις εκατό του ρόλου είναι άμα τη εμφανίσει, το άλλο πενήντα τοις εκατό η υποκριτική προκειμένου να πείσεις. Το δεύτερο είναι αρκετό για να μην κοιμηθείς τρεις μήνες και στο τέλος να πετύχεις ή να φας τα μούτρα σου. Γιατί να σε πιάσει πονοκέφαλος και για το πρώτο; Γλιτώνεις χρόνο. Όχι. Η Ιουλιέτα πρέπει να είναι Ιουλιέτα και η παραμάνα, παραμάνα!

Ποια τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον – αν, φυσικά, μπορούν να ανακοινωθούν;

Πολλά, που όμως δεν θα σας τα αποκαλύψω, για να δώσουν πάσα σε επόμενη συνέντευξη, στην οποία και θα μιλήσουμε γι’ αυτά. Σας δέσμευσα!

Πηγή : diastixo.gr