Δράση Βριλήσσια | Ένα εκ των υστέρων σχόλιο σε μια αποκαλυπτική συνεδρίαση

Δελτίο τύπου 23/6/24

Για την κινητοποίηση της πρωτοβουλίας κατοίκων για τα τραπεζοκαθίσματα

ΘΕΜΑ 5ο: «Λήψη απόφασης περί έγκρισης κοπής και απομάκρυνσης του φυτικού υλικού που φύεται στο Ο.Τ 310 και στο Ο.Τ 311 στα πλαίσια κατασκευής του έργου: «ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΡΓΩΝ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗΣ ΟΜΒΡΙΩΝ ΜΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΔΙΚΤΥΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΑΝΑΣΧΕΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΑΤΗΜΑ ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ».

Η συζήτηση που προκάλεσε η ΔΡΑΣΗ στο δημοτικό συμβούλιο της 26ης Ιουνίου για το ζήτημα των αντιπλημμυρικών έργων που εκτελούνται στην περιοχή πέριξ του 2ου Λυκείου και Γυμνασίου, αποκάλυψε ορισμένα κεντρικά χαρακτηριστικά για τον τρόπο που λειτουργεί η αυτοδιοίκηση:

1. Εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία οι διοικήσεις του Δήμου Βριλησσίων συζητούν ένα (αναγκαίο) έργο ύψους 8.122.000€, (συν 265 χιλ. ευρώ για μελέτες), χωρίς το δημοτικό συμβούλιο να γνωρίζει, έστω σε γενικές γραμμές, πώς διαρθρώνεται το κόστος του και σε τι ακριβώς αντιστοιχεί. Σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, η «στραγγιζόμενη» περιοχή είναι συνολικής έκτασης 581 στρεμμάτων και οριοθετείται από τις οδούς Αναπαύσεως, Πεντέλης, Ολύμπου και Ολυμπιονικών και το έργο αφορά ένα κλασσικό δίκτυο αποχέτευσης ομβρίων υδάτων, το οποίο συνδυάζεται με διατάξεις ανάσχεσης (κλειστές-στεγανές δεξαμενές και περατή στρώση διήθησης) για την μείωση της παροχής αιχμής που μεταφέρεται στα κατάντη με σκοπό την άμεση προστασία από της πλημμύρες.

Αλλά, μόλις προχθές, και αφού «ανοίξαμε» πάλι τη συζήτηση, πληροφορηθήκαμε από τον εκπρόσωπο της αναδόχου εταιρείας, ότι εάν το έργο γίνονταν όπως όλα τα υπόλοιπα έργα ομβρίων στα Βριλήσσια, δηλαδή χωρίς τις δεξαμενές ανάσχεσης, δεν θα κόστιζε 8εκ. ευρώ, αλλά 4 εκ ευρώ, δηλαδή τα μισά! Διότι ο συνδυασμός της κατασκευής αγωγών και δεξαμενών ανάσχεσης, (επιλογή για την οποία η ΔΡΑΣΗ είχε κρατήσει εξαρχής επιφυλάξεις), οδήγησε σε διπλασιασμό του κόστους του έργου. Μια πληροφορία, που αν ήθελε κάποιος να την αναζητήσει, θα μπορούσε να την αντλήσει από τα πρακτικά της Οικονομικής Επιτροπής Βριλησσίων του Ιουλίου του 2018, όμως ουδείς το ανέφερε, η ενημέρωση δεν διαχέεται από τις διοικήσεις, ούτε και αξιολογείται ως κάτι σημαντικό. Αυτό είναι το πρώτο ζήτημα. Ότι ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τις προτάσεις των διοικήσεων, στο βαθμό που αποφασίζει, θα έπρεπε να γνωρίζει όλες τις παραμέτρους ενός έργου, ώστε να μην χρειαστεί να περάσουν δέκα χρόνια, για να μάθει ακροθιγώς και στο πλαίσιο μιας ερώτησης, αυτά που θα έπρεπε να γνωρίζει πριν ψηφίσει. Παρεμπιπτόντως, έγινε κάποια συζήτηση για το πού αλλού θα μπορούσαν ενδεχομένως να κατασκευαστούν, εφόσον είχε κριθεί ότι χρειάζονταν, οι δεξαμενές ανάσχεσης; (π.χ. θα μπορούσαν να γίνουν κάτω από το γήπεδο ποδοσφαίρου;).

2. «Λεφτά υπάρχουν»!. Δεν τα βάζει ο Δήμος, τα βάζει η Περιφέρεια και η Ευρωπαϊκή Ένωση». Οπότε γιατί όχι και δεξαμενές ανάσχεσης, αφού η Ε.Ε. πληρώνει εκατομμύρια για να φροντίζουμε… το ρέμα της Ραφήνας; Αυτό το επαναλαμβανόμενο αφελές, απολίτικο και παραπειστικό επιχείρημα, το οποίο μεταφράζεται σε «τι σε νοιάζει, άλλος πληρώνει», πρέπει να σταματήσει να ακούγεται στις αίθουσες των δημοτικών συμβουλίων. Άραγε, υπάρχει αντίληψη της θέσης της χώρας μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα; Των πολιτικών που μας έχουν επιβληθεί; Μας λένε για 4 εκατομμύρια. Αλλά σε αυτά δεν προσμετράται ούτε η ολοσχερής καταστροφή δύο οικοδομικών τετραγώνων, μιας παιδικής χαράς, ενός μικρού πάρκου και 80 δέντρων, μεταξύ των οποίων κάποιων αιωνόβιων πεύκων, (κατά δήλωση του δημάρχου), ούτε η όχληση των σχολείων για διάστημα που αντιστοιχεί σε τρείς σχολικές τάξεις, ούτε επίσης, το άγνωστο κόστος συντήρησης των υπόγειων δεξαμενών!

3. Το βασικό επιχείρημα υπέρ της κατασκευής δεξαμενών ανάσχεσης, είναι η «οικολογική υποχρέωση» του Δήμου, ο οποίος βρίσκεται στο άνω μέρος της γεωλογικής «λεκάνης απορροής», να προστατέψει τις «κατάντη» των Βριλησσίων περιοχές και τον τελικό αποδέκτη, που είναι το ρέμα Ραφήνας. Σε ό,τι αφορά το ρέμα Ραφήνας, θα αρκούσε να ανατρέξει κανείς  σε αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται να το προστατέψουν.  Αλλά σε ό,τι αφορά τα Βριλήσσια, η εικόνα είναι λιγότερο απλοϊκή: Τα Βριλήσσια δεν έχουν περιοχές μόνο «κατάντη» τους, αλλά και περιοχές «ανάντη» τους! Οι οποίες μάλιστα πολεοδομούνται! Από τις ίδιες διοικήσεις που κατασκευάζουν δεξαμενές ανάσχεσης για να προστατευτούν από τις βροχές! Λίγα μόλις μέτρα πάνω από τις υπό κατασκευή δεξαμενές των Βριλησσίων, μπαίνει στο σχέδιο πόλεως του Δήμου Χαλανδρίου η ζώνη πέριξ του νεκροταφείου. Η υπάρχουσα ζώνη «αστικού πρασίνου» πλάτους 250μ. περιορίζεται στα 50μ., πράγμα που σημαίνει λιγότερο χώμα να απορροφά και περισσότερες διώροφες κατοικίες με υπόγειο γκαράζ και δώμα. Ομοίως και στον Δήμο Βριλησσίων. Λίγο βορειότερα, έχει ενταχθεί στο σχέδιο η εκτός σχεδίου περιοχής Κρασσά, 130 στρεμμάτων, (πάλι με μόνη εξαίρεση την ΔΡΑΣΗ), επομένως συνεχίζεται η «αδιαβροχοποίηση» εκτάσεων στα ανάντη των Βριλησσίων, οπότε, ναι, αν συνεχίσουμε έτσι, το μέλλον είναι οι δεξαμενές ανάσχεσης!

4. Οι αβίωτες πόλεις. Καλή η «τρομοκρατία» των τεχνοκρατών, ότι 4 εκατομμύρια ευρώ δεν είναι τίποτα, και ότι αντιστοιχούν απλώς στο (αναπόφευκτο τα επόμενα 50 χρόνια), κόστος διακοσίων πλημμυρισμένων αυτοκινήτων, (παρόλο που αυτή η πρόβλεψη δεν προκύπτει από τα δεδομένα της περιοχής), ωστόσο το θέμα δεν είναι τεχνοκρατικό. Είναι πολιτικό, πάντα τέτοιο ήταν, είναι το ποιος αποφασίζει, ποιος ενημερώνεται, υπό ποιους όρους, με ποιες διαδικασίες, κατά πόσο λαμβάνουν γνώση των σχεδίων οι δημότες, (οι οποίοι μόνο εκ των υστέρων αντιλαμβάνονται τα αποφασισθέντα), πώς διαχειρίζεσαι τους δημοτικούς πόρους. Αυτό σημαίνει αυτοδιοίκηση, την ώρα που -γενικότερα- το Κράτος αποποιείται τον κοινωνικό του χαρακτήρα (πρόνοια, υγεία, παιδεία), αποποιείται και τον σχεδιασμό, την έρευνα, τον πειραματισμό κτλ. και τα αφήνει όλα στις επιχειρήσεις, στα χρηματοδοτούμενα κεφάλαια, σε αυτό που χαρακτηρίσαμε ως οικονομική «μόδα». Πρέπει να ανοίξει η συζήτηση περί των μη λειτουργικών πόλεων, εκεί οδηγούμαστε, οι οποίες αφού καταστρέψουν το περιβάλλον και τους κατοίκους του, μετά θα αναζητούν μια νέα εξεζητημένη τεχνική λύση για να «απορροφήσουν» την καταστροφή και να συνεχίσουν να υπηρετούν το ίδιο αβίωτο σύστημα.

Γι’ αυτό ρωτάμε και πάλι: Τέσσερα αιωνόβια πεύκα που θα κοπούν και δεν θα ξαναγίνουν ποτέ, σε πόσα ευρώ αποτιμώνται;

Γιάννης Τσούτσιας – Λάμπης Λαζάνης

Η συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο. (Ολόκληρο το βίντεο από την συνεδρίαση του Δ.Σ. εδώ.)

Στο απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα που παρουσιάζουμε, επιλέξαμε, για πρακτικούς λόγους, να αποτυπώσουμε μόνο τον «διάλογο» μεταξύ του πολιτικού μηχανικού κ. Μ. Αφτιά, έγκριτου μελετητή σε υδρολογικά και αντιπλημμυρικά έργα και εκπροσώπου της εταιρείας που εκπόνησε τις μελέτες για το συγκεκριμένο έργο, (Μ. ΑΦΤΙΑΣ - Σ. ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ & ΣΙΑ Ε.Ε. «ΥΔΡΟΝΟΜΗ»), ο οποίος σε πρώτη φάση εξήγησε τα περί του έργου στο δημοτικό συμβούλιο. Ακολούθησε η τοποθέτηση του κ. Κ. Βαφειάδη, επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης («Δήμος Δημιουργίας») και του Γιάννη Τσούτσια (ΔΡΑΣΗ για μια Άλλη Πόλη). Οι άλλες παρατάξεις δεν τοποθετήθηκαν. Ακολούθησε η εκτενής απάντηση του Δημάρχου (που δεν απομαγνητοφωνήσαμε) και η δευτερολογία – απάντηση σε όσα τέθηκαν, εκ μέρους του κ. Αφτιά.

Αφτιάς: Να εξηγήσω λίγο το συλλογιστικό αυτής της μελέτης. Στη σύγχρονη αντίληψη για τη διαχείριση των ομβρίων σε αστικές περιοχές, θέλουμε τα νερά που πηγαίνουν προς τα κατάντη, οι παροχές αιχμής δηλαδή, να μην ξεπερνούν αυτές που υπήρχαν πριν την αστικοποίηση. Η αστικοποίηση αναπόφευκτα αυξάνει τις αδιαβροχοποιημένες επιφάνειες, με τα κτήρια και τις ασφαλτοστρώσεις των δρόμων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, προς τα κατάντη, προς τα κάτω δηλαδή, τα ρέματα που έχουμε να μην επαρκούν και να πλημμυρίζουν. Γι’ αυτό ο σωστός αντιπλημμυρικός σχεδιασμός στα ανάντη, όπως είναι τα Βριλήσσια που είμαστε το πάνω μέρος της λεκάνης, είναι να συγκρατούμε, κατά το δυνατόν, την αιχμή, δηλ. αυτόν τον όγκο που θα μας πλημμυρίσει, και να τον αποδίδουμε στο δίκτυο λίγο αργότερα, όταν έχει περάσει η μπόρα. Αυτό ακριβώς έχουμε σχεδιάσει με τις δεξαμενές ανάσχεσης. Δηλαδή αυτές θα γεμίσουν με την παραπανήσια ποσότητα, η οποία αλλιώς θα πλημμύριζε εμάς και τους παρακάτω, αυξάνοντας την ασφάλεια του συστήματος. Τώρα, φτιάχνοντας αυτούς τους αποθηκευτικούς όγκους, οι οποίοι ως προς τη βροχή είναι προσωρινοί, μας δίνεται η δυνατότητα, σε «θερινή λειτουργία», όπως λέμε,  να κλείσουμε την έξοδο των δεξαμενών για ένα χρονικό διάστημα και να αποθηκεύσουμε νερό το οποίο θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στο πότισμα, την πυρόσβεση και στην καθαριότητα των δρόμων, σε χρήσεις δηλ. που δεν απαιτείται να είναι το νερό πόσιμο. Αυτό είναι ένα παράπλευρο θετικό όφελος. Τώρα, ως προς τα δέντρα, όπως είπε και ο κ. δήμαρχος, η μελέτη προβλέπει ότι θα αντικατασταθούνε με τα ίδια και περισσότερα, αν και αυτό δεν είναι αντικείμενο της υδραυλικής μελέτης.

Βαφειάδης: Προφανώς τα μεγάλα τεχνικά έργα έχουν πολύ ενόχληση, πολύ φασαρία, δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, δεν μπορεί να γίνει εκσκαφή χωρίς να ενοχληθεί κανένας, χωρίς να σηκωθεί χώμα. Προφανώς επίσης για το σχολείο, το ιδανικό θα ήταν να γίνει όσο περισσότερη δουλειά γίνεται μέσα στο καλοκαίρι. Ως μηχανικός ξέρω ότι δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα αυτό, ας πιέσετε πάντως προς αυτή την κατάσταση τον εργολάβο μέσω της Περιφέρειας διότι ο Δήμος ούτως ή άλλως δεν εμπλέκεται άμεσα στη διαδικασία, γιατί είναι έργο, λόγω του μεγέθους του, της Περιφέρειας.  Άρα πιέστε σ’ αυτή την κατεύθυνση έτσι ώστε, η όχληση σε επίπεδο σχολείου να είναι όσο το δυνατόν μικρότερη, δεν έχει κανείς απαίτηση να είναι μηδενική. 

Τσούτσιας: Καταρχάς να ευχαριστήσω τη διοίκηση διότι φαίνεται να έκανε όλες τις απαραίτητες ενέργειες, να διερευνήσει δυνατότητες, βελτιώσεις, γύρω από το ζήτημα. Δεύτερον, θέλω να πω, ότι συζητάμε ένα θέμα το οποίο στην πραγματικότητα, δεν αφορά το δημοτικό συμβούλιο υπό τη σημερινή σύνθεσή του, όπως ξέρετε το θέμα έρχεται από αρκετά μακριά και υπό μια έννοια, ακριβώς αυτό είναι πρόβλημα. Το είπε, κατά λέξη ο κ. Βαφειάδης, (τώρα) «δεν γίνεται τίποτα».

Ώρες – ώρες νομίζω ότι είμαστε σαν κοιμισμένοι, ότι υπνοβατούμε, «δεν υπάρχει καμία εναλλακτική», αυτό είναι το μοτίβο, το έργο τώρα βρίσκεται μπροστά μας, κανένας από μας δεν το σκέφτηκε, όπως έπρεπε να το σκεφτεί όταν ξεκίναγε. Όταν κάποιοι μας μιλούσαν πριν από δέκα χρόνια για δεξαμενές ανάσχεσης και για πράγματα, πώς να το πω, κάπως εξεζητημένα, εντυπωσιακά, να είμαστε και περήφανοι που τα υιοθετούμε, κανένας δεν σκέφτηκε τότε να ρωτήσει, πόσο θα κόστιζε αυτό το έργο χωρίς τις δεξαμενές ανάσχεσης; Γιατί εμείς δεν συζητάμε για το αντιπλημμυρικό μέρος (των αγωγών ομβρίων) για το οποίο συμφωνούμε, συζητάμε για τα υπόλοιπα. Κανένας δεν το ξέρει αυτό και δεν το έχει πει μέχρι σήμερα!

Κι ας μιλάμε για ένα έργο που κοστίζει συνολικά οκτώ εκατομμύρια ευρώ συν 250 χιλ. ευρώ για μελέτες, (χωρίς να υπολογίσουμε την πλήρη καταστροφή των δέντρων σε δυο οικοδομικά τετράγωνα και την τουλάχιστον διετή όχληση των περιοίκων και των μαθητών), ποσό, με το οποίο, ενδεικτικά, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα κέντρο διοίκησης 5.000 τετραγωνικών στο ΟΤ 365. Ένα κόστος που το αποφασίσαμε στην μνημονιακή Ελλάδα με τεράστια ευκολία. Αν μπείτε λοιπόν σήμερα στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ και πληκτρολογήσετε «δεξαμενές ανάσχεσης ομβρίων», θα δείτε ότι αυτό έχει καταστεί μια νέα μόδα. Είναι κύματα οι μόδες στην αυτοδιοίκηση. Όπως είναι κύματα οι χρηματοδοτήσεις. Όλα τα κάνουμε όλοι μαζί. Τα ΣΒΑΚ είναι μόδες, το να αλλάζουμε τους λαμπτήρες του οδοφωτισμού με led είναι μόδες, τα όργανα γυμναστικής στα πάρκα είναι μόδες, όλη η αυτοδιοίκηση, κατά σύμπτωση, είναι μια μόδα. Την οποία εμείς απλώς παρακολουθούμε. Όλη αυτή η παράνοια, στην οποία κανείς δεν μπορεί να πει όχι, του να βγάζεις από τη μέση τα δέντρα και το χώμα και να τα τσιμεντώνεις και μετά να λες θα φτιάξω τώρα μια δεξαμενή που να απορροφά το νερό το οποίο κανονικά θα απορροφούσε το χώμα, είναι η μεγάλη εικόνα, την οποία δεν βλέπουμε. Για την μικρή εικόνα, έχετε δίκιο, δεν μπορεί κανείς να πει τίποτα, το καταλαβαίνω. Το έργο έχει δρομολογηθεί από κάποιους άλλους πριν χρόνια, τα λεφτά έχουν εγκριθεί πριν χρόνια, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα, το πολύ-πολύ να κάνουμε, όπως λένε, λίγο «μασάζ» στους κατοίκους να μην φωνάζουν, να μην διαμαρτύρονται, να το αποδεχτούν πιο εύκολα, αυτό είναι όλη η ιστορία. Αλλά εν πάσει περιπτώσει, δεν μπορεί όλοι να μετέχουμε σ’ αυτή την παράνοια. Δεν μπορώ να ακούω τον τότε διευθυντή της Τεχνικής Υπηρεσίας να μας μιλάει για οικολογικές ευαισθησίες και το ρέμα της Ραφήνας, τα Βριλήσσια τότε γι’ αυτό ανησυχούσαν, για το ρέμα της Ραφήνας, πως δεν θα φτάνει το νερό απότομα σ’ αυτό. Το οποίο ρέμα Ραφήνας έχουν έτσι κι αλλιώς διαλύσει και κάποιοι τώρα διαμαρτύρονται γι’ αυτό. Δεν προγραμματίσαμε ποτέ σαν πόλη να διασώσουμε ή να αγοράσουμε κάποιο οικόπεδο, κόβουμε δέντρα, κτίζουμε, και επειδή το κάνουμε αυτό τώρα θέλουμε δεξαμενές ανάσχεσης. Και πού σταματάει αυτή η τρέλα; Δεν σταματάει πουθενά! Δεν θα μείνει τίποτα, αυτή είναι η αλήθεια. Ή για να μείνει κάτι, θα πρέπει να δαπανάμε συνέχεια τεράστιους πόρους για να ξαναβρεθούμε εκεί που ήμασταν. Σας καταλαβαίνω, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα, αλλά στην άκρη του μυαλού μας, δεν μπορεί σαν δημοτικά συμβούλια πριν από δέκα χρόνια όχι να μην αναρωτιόμαστε για όλα αυτά, αλλά να «γουστάρουμε» κιόλας τα εξεζητημένα, «θα κάνουμε δεξαμενές ανάσχεσης», το άκουγες κι έλεγες, «πω, πω, τι είναι αυτό ρε παιδιά, σοβαρά;» Να βάλουμε και χρυσόψαρα! Θέλω να πω, είναι μεγάλη ελαφρότητα να δαπανάς 8,5 εκατομμύρια το 2015 και να μην αναρωτιέσαι, ποιος θα τα πληρώσει αυτά τα λεφτά, τι θα πει Περιφέρεια, και τι θα μπορούσα να κάνω, πώς θα μπορούσα να χαμηλώσω αυτό το κόστος; Αντί να συζητάμε ότι όλα αυτά είναι και μοντέρνα και επιβεβλημένα και αντιμετωπίζουν την περιβαλλοντική κρίση. Σας καταλαβαίνω, αλλά εμείς δεν μπορούμε να φύγουμε από τη μεγάλη εικόνα και να βλέπουμε το ελάχιστο, ότι τώρα δεν έχουμε εναλλακτική, χαίρω πολύ, όλη μας τη ζωή αυτό μας λένε, δεν υπάρχει εναλλακτική, δώστε 8 εκατομμύρια ώστε το χώμα που θα τσιμεντώσετε να απορροφάται έμμεσα από τη δεξαμενή, όχι από το χώμα. Και τελειώνω λέγοντας, ότι ακόμη μέχρι σήμερα, κανένας δεν μας είπε πόσο είναι το επιπλέον κόστος του έργου λόγω της δεξαμενής και δεν μας είπε επίσης, ποιο είναι το κόστος συντήρησης του έργου λόγω της δεξαμενής, ποιος θα συντηρεί τις δεξαμενές, κάθε πότε θα αδειάζουν κτλ. Αυτή είναι γενικά η λογική που μας πάνε, μας οδηγούν. Που αν το κάνουμε και πρώτοι, μπορούμε να πάρουμε και κανένα βραβείο, όπως παίρναν άλλοι. Αλλά εν πάσει περιπτώσει, ας κάνουμε και μια στάση να τα σκεφτούμε όλα αυτά, όχι γι’ αυτό το έργο, σας καταλαβαίνω, αλλά για το αύριο και για τη συνέχεια. Και το τελευταίο που θέλω να θέσω: Κε Χρηστάκη, φτιάξατε τα παράθυρα στο Λύκειο, είναι μια καλή ευκαιρία να φτιάξετε τα παράθυρα και στο 2ο Γυμνάσιο. Δεν ξέρω πόσος θόρυβος θα προκληθεί από το έργο, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να αλλάξουμε τα αλουμίνια στο Γυμνάσιο, ώστε τουλάχιστον να βγει και κάτι καλό από αυτό.    

Αφτιάς: Τι θα σήμαινε κοστολογικά για τον Δήμο, αν δεν υπήρχαν οι δεξαμενές ανάσχεσης; Το κόστος θα ήταν το μισό. Η διαφορά είναι 4 εκ. ευρώ. Διακόσια αυτοκίνητα πλημμυρισμένα και κατεστραμμένα κάνουν περίπου τόσο. Διακόσια. Σε ένα ορίζοντα ζωής του έργου πεντηκονταετίας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συνέβαινε αυτό. Και βάζουμε μόνο υλικές καταστροφές. Ο καθαρισμός που κάνετε κάθε φορά που εκεί πλημμύριζε με λάσπες, αν τον προσθέσετε, βγάζει και αυτό ένα νούμερο. Αν δεν κάναμε δεξαμενές ανάσχεσης και προσπαθούσαμε να βρούμε ανοιχτές επιφάνειες για να κάνουμε αυτό που η φύση θα έκανε, για να αντικαταστήσουμε δηλαδή, τις επιφάνειες που «αδιαβροχοποιήσαμε» όλες αυτές τις δεκαετίες τις αστικοποίησης, εύκολα μπορείτε να καταλάβετε για το για τι επιφάνεια μιλάμε. Όχι 4 εκατομμύρια, ούτε 400 δεν θα φτάνανε. Και λίγα λέω. Άρα λοιπόν, η σχέση κόστους – οφέλους από την παρουσία αυτών των διατάξεων (σσ. Των δεξαμενών), είναι προφανέστατη. Άρα είναι καλώς ξοδευόμενα χρήματα αυτά. Χωρίς αυτά, θα ξοδέψουμε πολύ περισσότερο. Και βάζω στην εξίσωση, μόνο τα Βριλήσσια. Δεν συζητάμε για το τι προστασία προσφέρουμε στα κατάντη, και εάν αυτό έπρεπε να το έχουμε σκεφτεί πιο νωρίς. Βεβαίως θα έπρεπε να το έχουμε σκεφτεί πιο νωρίς. Εάν το είχαμε σκεφτεί πιο νωρίς, ξέρετε τι θα κάναμε;  Θα κτίζαμε τα 3/4 των Βριλησσίων και το άλλο 1/4 δεν θα το κτίζαμε! Αυτό πόσο κάνει; Ευχαριστώ.