Δημήτρης Γλυφός: «Αντιχρονισμός» κριτική της Κατερίνας Κατράκη

2017-04-25 16:12

Θυρωρείο                     
Τρύπωσε υγρασία στις μετωπικές ρυτίδες
στη χλόη των βλεφάρων εξατμίστηκε
κι εσύ επιμένεις         
να μπερδεύεις
τα σπίτια με ανθρώπους,
τούς ανθρώπους με ψυχές.

 Ο Δημήτρης Γλυφός επιστρέφει δυναμικά με την τρίτη συλλογή του, καταγράφοντας έναν ποιητικό Αντιχρονισμό (εκδόσεις Σμίλη) σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

«Αντιχρονισμός» στη μουσική (contrattempo)ή απλώς ένα παιχνίδι ανάμεσα σε δύο συνθετικά, «αντί+χρόνος». Το αφαιρετικό εικαστικό του εξωφύλλου, έργο του Kazimir-Malevich, συνοδεύει ιδανικά τον τίτλο. Αντί αφιέρωσης, ο ποιητής επιλέγει στίχους του Βύρωνα Λεοντάρη, δίνοντας εξαρχής το στίγμα της δυναμικής του.

Η αλήθεια είναι πως με μια πρώτη ανάγνωση σκέφτηκα πως χρειάζεται μια δεύτερη, ύστερα μια τρίτη και ούτω καθεξής. Έτσι συνειδητοποίησα πως κάθε ανάγνωση του βιβλίου του είναι πάντα πρώτη, αφού κάθε φορά βγαίνω καινούρια μέσα από αυτή. Θέμα του έργου του ένας έφηβος κόσμος που ενηλικιώνεται στα χέρια του ποιητή.

Η αυτόματη γραφή του είναι μια αναγκαία ανατομία του κόσμου, της μονάδας και της ομάδας. Με βέβαιη γλώσσα που εκπορεύεται από την άρτια γνώση της ελληνικής, η σκέψη του μας κάνει να βουλιάζουμε στο ντιβάνι μιας ιδιότυπης ψυχανάλυσης.

Διαβάζοντας τον Αντιχρονισμό του Δημήτρη Γλυφού, σκέφτηκα πως ύστερα από τα δύο προηγούμενα έργα του, το Λίγο πάγο ακόμα και τον Παρεστιγμένο, αναδύεται πιο ώριμος στο ποιητικό στερέωμα. Πώς, όμως, χαρακτηρίζεται ένας ποιητής ώριμος όταν γεννήθηκε ήδη τέτοιος;

Οι εικόνες του παλλόμενες και τελεσίδικες. Οι λέξεις του κλειδώνουν σφιχτά πάνω στα νοήματα, ενώ σε πολλά σημεία η επανάληψη ζωντανεύει ό,τι παλεύει να πέσει σε κώμα. Εγκλίσεις και χρόνοι τίθενται στην υπηρεσία του ποιητή, μα πιο πολύ στέκομαι σε ένα ποίημα-υποθετικό λόγο, τετράστιχο, μικρό, πολύτιμο σαν δώρο.

Γράφει:

«Ρεγάλο»

Αν ήταν να χτίσω ένα νησί
και να γεννήσω θάλασσα
θα δανειζόμουν τ’ όνομα
και τον ιδρώτα σου.

Τα ευσύνοπτα ποιήματα του Δημήτρη Γλυφού αναδεικνύουν το λιτό ύφος του. Ο ποιητής είναι σύγχρονος και δυνατός. Υπερρεαλιστής; Ίσως. Η αυτόματη γραφή του είναι μια αναγκαία ανατομία του κόσμου, της μονάδας και της ομάδας. Με βέβαιη γλώσσα που εκπορεύεται από την άρτια γνώση της ελληνικής, η σκέψη του μας κάνει να βουλιάζουμε στο ντιβάνι μιας ιδιότυπης ψυχανάλυσης.

Ο ποιητής αποδομεί έννοιες, έγνοιες και σχήματα, για να ξαναφτιάξει έναν κόσμο όχι νέο, αλλά αυτόν ακριβώς που βιώνουμε. Δεν θέλει να αλλάξει την πραγματικότητα, αφού αυτή τον γεννά και θρέφει το πνεύμα του. Αγαπά το τίποτα που γίνεται κάτι στα χέρια του, δίνεται στον λυρισμό εν κρυπτώ και εκφράζει την απορία του με ρητορικές ερωτήσεις, όπως στο ποίημα «Zanax».

Γράφει:

Δεν διαχειρίζομαι το χώρο.
Πώς να τα βγάλω πέρα με τους ανθρώπους;

Αν όχι, όμως, ο ποιητής, τότε ποιος;

Ο δημιουργός του Αντιχρονισμού συνθέτει ποιήματα ανάγλυφα σαν γραφή που διαβάζεται στο σκοτάδι, αναδιατυπώνοντας τις αλήθειες αυτού του κόσμου, όπως τον πόνο ή τον έρωτα. Πόνος και έρωτας ίσον άνθρωπος, ένας άνθρωπος παραδομένος στη χαρά, τη θλίψη, το άγνωστο. Κι όλα αυτά δοσμένα με απλότητα και δύναμη που λύνουν τα χέρια και λυτρώνουν τον νου.

Τριάντα –παρά ένα– ποιήματα κι ένα βιβλίο-παρτιτούρα που μένει στ’ αυτιά του αναγνώστη σαν νότα ανεξίτηλη. Κάθε ποιητική σύνθεση κι ένα μικρό άνοιγμα στα στεγανά του μικρόκοσμού μας, κάθε στίχος μάς φέρνει ακόμα πιο κοντά στην πραγματική ποίηση που φέρει το όνομα Δημήτρης Γλυφός.

 

Αντιχρονισμός
Δημήτρης Γλυφός
Σμίλη
48 σελ.
ISBN 978-960-7793-90-4
Τιμή: €8,00

 

 

 

πηγή : diastixo.gr