.png?ph=89752c26b8)
Αρουντάτι Ρόι: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη
Η Αρουντάτι Ρόι (γενν. 1961, Ινδία) είναι η συγγραφέας του μυθιστορήματος Ο θεός των μικρών πραγμάτων, που έγινε παγκόσμια επιτυχία, κέρδισε το βραβείο Booker το 1997 και έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες. Στη χώρα μας, οι πωλήσεις του πλησιάζουν τα 80.000 αντίτυπα. Είναι, επίσης, γνωστή για την ακτιβιστική της δράση υπέρ της οικολογίας, της δημοκρατίας και της ειρήνης. Έπειτα από μια σειρά δοκιμίων, επανήλθε στη μυθιστοριογραφία με Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας, το οποίο διαγράφει σπουδαία πορεία, καθώς ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker 2017 και κυκλοφορεί σε 34 χώρες.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, οι Έλληνες αναγνώστες διάβαζαν με πάθος το πρώτο μυθιστόρημά σας, Ο θεός των μικρών πραγμάτων. Τι ήταν αυτό που το έκανε να αγαπηθεί τόσο;
Είμαι η τελευταία που θα μάθει την απάντηση σε αυτή την ερώτηση! Δεν μιλώ συγκεκριμένα για τους Έλληνες αναγνώστες, αλλά γενικά για όλους. Το γιατί ένα έργο στη λογοτεχνία ή στη μουσική γίνεται αγαπητό στον κόσμο είναι συνήθως μυστήριο – και αυτό θεωρώ ότι είναι υπέροχο.
Στο μυθιστόρημα Ο θεός των μικρών πραγμάτων μαθαίνουμε για τα κίνητρα των πράξεων κάθε ήρωα και συμμετέχουμε στη σύνθεση της τοιχογραφίας της ινδικής κοινωνίας του ’60, την πτώση και την παρακμή της, τους πολιτικούς μύθους που την έθρεψαν, τις κοινωνικές ανισότητες των τάξεων. Πώς ξεκίνησε αυτή η εξαιρετικά επιτυχημένη απεικόνιση, μέσω της συγγραφής του βιβλίου;
Όταν ξεκίνησα να γράφω, άρχισα με την εικόνα δύο παιδιών σε ένα γαλάζιο Πλίμουθ με μια διαφήμιση για πίκλες στην oροφή του, να έχει κολλήσει σε μία διάβαση παρακολουθώντας μια τεράστια διαδήλωση κομμουνιστών εργατών, η οποία το είχε περικυκλώσει και περνούσε δίπλα του. Φυσικά, όλο αυτό ήταν ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας, καθώς έτσι μεγάλωσα στην Κέραλα. Και καθώς έγραφα, όλο αυτό το σύμπαν άρχισε να αποτυπώνεται στις σελίδες.
Όταν γράφω μυθιστορήματα, δεν σκέφτομαι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η προσπάθειά μου είναι να δημιουργήσω ένα σύμπαν –με ανθρώπους, ζώα, πόλεις, τοπία, τρέλα, χιούμορ, αγάπη και λύπη– και το «κενό» του να είναι τόσο στενό και πιεσμένο, όσο η πάλη για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αδικία, η βία και η αγάπη είναι όλα κομμάτια του αέρα που αναπνέουμε. Εγώ γράφω για αυτόν τον αέρα.
Αυτές οι άσχημες πολιτικές και οικονομικές καταστάσεις που συμβαίνουν στην Ινδία, δεν συμβαίνουν και σε άλλες χώρες του κόσμου;
Φυσικά. Σε γενικές γραμμές, ναι. Αλλά αυτά τα πράγματα είναι παγκόσμια και ταυτόχρονα μοναδικά από τόπο σε τόπο. Γι’ αυτό και η λογοτεχνία διεισδύει στους πολιτισμούς με αυτόν τον τρόπο. Στο Νέο Δελχί, ένας αναγνώστης κλαίει διαβάζοντας την Άννα Καρένινα. Διότι, παρά το γεγονός ότι το δράμα της είναι σχετικό με τη Ρωσία, καθένας από εμάς μπορεί να δει τη βασανισμένη και ανθρώπινη ψυχή. Αλλά όταν προσπαθείς να προσεγγίσεις κάποια πράγματα καθολικά και όχι συγκεκριμένα, κάποιες φορές κάνεις λάθος.
Μέσα από τη γραφή σας διακρίνουμε μια συγγραφέα που μάχεται για τα δικαιώματα των ανθρώπων. Τι σας κάνει να θέλετε να γράψετε για την κοινωνική αδικία;
Όταν γράφω μυθιστορήματα, δεν σκέφτομαι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η προσπάθειά μου είναι να δημιουργήσω ένα σύμπαν –με ανθρώπους, ζώα, πόλεις, τοπία, τρέλα, χιούμορ, αγάπη και λύπη– και το «κενό» του να είναι τόσο στενό και πιεσμένο, όσο η πάλη για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αδικία, η βία και η αγάπη είναι όλα κομμάτια του αέρα που αναπνέουμε. Εγώ γράφω για αυτόν τον αέρα.
Νομίζετε ότι ένας συγγραφέας μπορεί να αλλάξει τα πράγματα μέσα από τη γραφή του;
Ένας συγγραφέας επηρεάζει σίγουρα τον κόσμο. Το να επηρεάσεις ολόκληρο τον κόσμο θα ήταν ένα φιλόδοξο σχέδιο, αλλά γιατί όχι; Πιστεύω ότι ίσως όχι ένας, αλλά πολλοί συγγραφείς, πολλά βιβλία μαζί μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο.
Με το νέο σας βιβλίο, Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας, μας οδηγείτε σ’ ένα εσωτερικό ταξίδι που διαρκεί πολλά χρόνια – από τις πολυπληθείς γειτονιές του παλιού Δελχί και τα λαμπερά πολυκαταστήματα της εκκολαπτόμενης νέας μητρόπολης, μέχρι τα χιονισμένα βουνά και τις κοιλάδες του Κασμίρ. Γιατί η περιοχή του Κασμίρ έχει συχνά πολεμικές συγκρούσεις;
Παραδόξως, η Ινδία είναι γνωστή ως η χώρα του γιόγκα, του Γκάντι, της εναντίωσης προς τη βία, του πνευματισμού και της χορτοφαγίας. Αλλά κοιτάξτε λίγο το πρόσφατο παρελθόν μας. Η Ινδία ορίστηκε αρχικά από την Αγγλία ως κρατική οντότητα. Ήταν μια υποήπειρος, που αποτελούνταν από εκατοντάδες ανεξάρτητες περιοχές και πριγκιπάτα. Το 1947, μαζί με την ανεξαρτητοποίηση ήρθε και ο διαμελισμός. Δημιουργήθηκε το Πακιστάν και έπειτα το Μπανγκλαντές. Όλες οι ανεξάρτητες επαρχίες κλήθηκαν να επιλέξουν μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, κι έτσι ξεκίνησαν οι δεκαετίες των ατελείωτων συγκρούσεων. Το 1947, ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν και εκατομμύρια πρόσφυγες πέρασαν τα σύνορα. Η παραδοσιακή καχυποψία και το μίσος μεταξύ των ινδουιστών και των μουσουλμάνων ακόμα αποτελεί προϊόν εκμετάλλευσης για πολιτικούς λόγους και από τις δύο πλευρές. Την ημέρα που Ινδία έγινε ανεξάρτητη, έγινε κατά κάποιον τρόπο και η ίδια μια αποικιοκρατική δύναμη. Χρησιμοποίησε στρατιωτικά μέσα για να αναγκάσει πολλές περιοχές να ενταχθούν στην Ινδική Ένωση. Μανιπούρ, Ναγκαλάντ, Ασάμ, Μιζοράμ, Κασμίρ, Χαϊντεραμπάντ. Δεκάδες χιλιάδες σκοτώθηκαν. Σε κανέναν δεν αρέσει να μιλάει γι’ αυτό. Είναι μια χώρα που συνεχίζει να είναι ενωμένη με στρατιωτικά μέσα. Μετά υπάρχει η βία που απαιτείται και που ιστορικά έχει κρατήσει το σύστημα με τις κάστες στη θέση του. Οι κάστες είναι η μηχανή που συνεχίζει να κινεί την ινδική κοινωνία και πολιτική. Και φυσικά, υπάρχει η γνωστή πια σε όλους, παγκοσμίως, βία κατά των γυναικών – υπάρχουν αναρίθμητες παραδοσιακά θεμελιωμένες μέθοδοι βίας, υπάρχει βία που προέρχεται από παραστρατιωτικές και στρατιωτικές καταλήψεις στο Κασμίρ και το Μπαστάρ (και τα δύο αποτελούν σε μεγάλο βαθμό κομμάτι του μυθιστορήματος), και μετά φυσικά ο θυμός και η βία για τις σύγχρονες Ινδές γυναίκες που δραπετεύουν από το κελί του παραδοσιακού ινδικού σπιτιού και μπαίνουν στην κοινωνία ως εργαζόμενες και ως εισοδηματίες, προσπαθώντας να καθορίσουν οι ίδιες τη μοίρα τους.
Πιστεύω ότι ίσως όχι ένας, αλλά πολλοί συγγραφείς, πολλά βιβλία μαζί μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο.
Στο μυθιστόρημά σας, οι ήρωες είναι άνθρωποι που έχουν συντριβεί από τον κόσμο όπου ζουν και στη συνέχεια σώθηκαν από αγάπη και ελπίδα. Πού βρίσκουν τη δύναμη να μάχονται για τη ζωή τους και να μην παραδίνονται ποτέ;
Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω τόσο απλά. Γι’ αυτό και μου πήρε δέκα χρόνια για να γράψω το βιβλίο.
Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας είναι μια ιστορία αγάπης, που γράφεται με ψίθυρους και κραυγές, με δάκρυα και μερικές φορές με γέλια. Είναι ανώνυμοι ή επώνυμοι οι χαρακτήρες των ηρώων σας;
Οι χαρακτήρες του βιβλίου δεν είναι ανώνυμοι. Όταν το έγραψα, ήθελα ακόμα και ο πιο μικρός χαρακτήρας να έχει μια ιστορία και ένα όνομα. Προσπάθησα βέβαια να μη σκιαγραφήσω αναλυτικά τον καθένα, αυτό θα έκανε το βιβλίο πολύπλοκο. Αλλά δεν έγραψα ένα βιβλίο που καταναλώνεται με μία ανάγνωση. Είναι ακριβώς όπως μία πόλη: πρέπει να ζεις σε αυτή, για να ξέρεις τα μυστικά της.
Με τον Θεό των μικρών πραγμάτων κερδίσατε το βραβείο Μπούκερ και με το νέο σας μυθιστόρημα ήσασταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο. Ποια είναι για εσάς η σημασία ενός βραβείου;
Ενθουσιάστηκα όταν κέρδισα το Μπούκερ. Αλλά, βεβαίως, υπάρχουν πολλά καλά βιβλία τα οποία δεν βραβεύονται και πολλά μέτρια τα οποία κερδίζουν βραβεία. Όμως το Μπούκερ και η φήμη που το συνοδεύει με έχει προστατέψει με κάποιους τρόπους – όταν ξεκίνησα να γράφω πολιτικά δοκίμια. Ακόμα και αν υπήρξαν δικαστικές υποθέσεις, ποινές φυλάκισης κ.λπ., με βοήθησε να μη σταματήσω. Έτσι, από στρατηγικής απόψεως είναι υπέροχο. Αλλά τα βραβεία επιλέγονται από κριτικές επιτροπές, δηλαδή από λίγους ανθρώπους. Σαν να λέμε, ένα είδος λαχείου. Το πραγματικό τεστ είναι αυτό όπου θα υποβάλουν το έργο οι αναγνώστες, αλλά και ο χρόνος.
Έχετε ποτέ επισκεφτεί την Ελλάδα;
Όχι, δεν έχω έρθει ποτέ. Το θέλω πολύ!
Μετάφραση: Θοδωρής Ιντζέμπελης
Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας
Αρουντάτι Ρόι
μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου
Ψυχογιός
576 σελ.
ISBN 978-618-01-2376-0
Τιμή €18,80
πηγή : diastixo.gr