Απόψεις-«Διαφωνώντας δημιουργικά με τους εφήβους» του Πολυχρόνη Κουτσάκη

2015-12-16 19:22

Να πώς έρχεται μια καλή ιδέα:

α) Δεν διαβάζεις κανένα βιβλίο στην εφηβεία σου, επειδή την εποχή που είσαι έφηβος πολύ δύσκολα βρίσκεις βιβλία που να μιλούν για την εποχή σου. Μεγαλώνοντας, μετανιώνεις για τα χρόνια διαβάσματος που έχασες. Και λυπάσαι που μαθαίνεις πως και οι σημερινοί έφηβοι στην Ελλάδα, που έχουν πια πάρα πολλά βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων που μιλούν για την εποχή τους, δεν διαβάζουν πολύ (ή δεν διαβάζουν καθόλου).

β) Μπαίνεις στην ανακαινισμένη, με χρήματα του Ιδρύματος Νιάρχου, Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων. Η βιβλιοθήκη είναι πλέον κούκλα, χαίρεσαι να βρίσκεσαι εκεί και, καθώς τριγυρνάς, βλέπεις ένα απόσπασμα ποιήματος που είναι χαραγμένο σε έναν από τους τοίχους της. Είναι της πραγματικά σπουδαίας Κικής Δημουλά:

εγώ η ίδια συνήθως δε ζητώ ούτε και παίρνω τίποτα απ’ όσα φορτικά επιμένει να δίνει η ελπίδα

γ) Τσατίζεσαι με το απόσπασμα. Γιατί, μπορεί να είναι υπέροχοι οι στίχοι, μπορεί στο υπόλοιπο ποίημα η Δημουλά να αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό στην ελπίδα, αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι δεν παύει να τονίζει την επιφύλαξη απέναντι στην ελπίδα, ή και την άρνησή της. Οπότε, σκέφτεσαι, τι έχει να πει αυτό το κομμάτι σ’ έναν έφηβο που το βρίσκει μπροστά του στη βιβλιοθήκη; Να μην ελπίζει και πολύ; Στα δεκαπέντε του;

δ) Μετά, τσατίζεσαι επειδή τσατίστηκες. Αφού αυτή είναι η δουλειά των βιβλίων. Να μας ανοίγουν το μυαλό. Να διαβάζουμε ιστορίες, σκέψεις, στίχους που μπορεί να είναι πολύ διαφορετικοί από όσα εμείς ζούμε, σκεπτόμαστε, πιστεύουμε, και να μας αναγκάζουν να δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι. Δεν έχει σημασία αν συμφωνούμε ή αν διαφωνούμε. Σημασία έχει ότι μπήκαμε στη διαδικασία να καταλάβουμε ότι υπάρχουν κι άλλες οπτικές για καθετί που ζούμε. Και ότι πρέπει να ψάξουμε να τις βρούμε αυτές τις οπτικές και να τις καταλάβουμε, για να καταλήξουμε σε μια δική μας γνώμη που θα έχει βάση και ουσία, δεν θα είναι αποτέλεσμα μιας μονόχνοτης σκέψης.

Όλα τα παραπάνω συνδυάστηκαν με κάποιον τρόπο μέσα στο μυαλό μου, όταν σχεδίαζα, μαζί με τις Εκδόσεις Πατάκη, τη δράση «Διαφωνώντας δημιουργικά με τους εφήβους», που ταξιδεύει φέτος για τρίτη χρονιά σε σχολεία όλης της Ελλάδας. Βλέπουμε βίντεο και φωτογραφίες μαζί με τα παιδιά, τις συζητάμε, τους θέτω κάποιες ερωτήσεις και τους υπόσχομαι από την αρχή πως, ό,τι κι αν μου απαντήσουν (συχνά διαφωνούν μεταξύ τους), εγώ θα προσπαθήσω να τους πείσω για το αντίθετο. Αν πιστεύουν το Α, θα κάνω ό,τι μπορώ για να τους πείσω ότι το Β είναι σωστό. Μετά, μιλάω με όσους πιστεύουν το Β για να τους πείσω ότι η μόνη αλήθεια είναι το Α.

Βλέπω, από τις αντιδράσεις των παιδιών, πως περνάνε πολύ καλά. Γιατί αποκτούν βήμα να πουν τη γνώμη τους και ξεφεύγουν από τα τετριμμένα του σχολείου, νιώθουν το μυαλό τους να μπαίνει σε κίνηση.

Όπως νιώθει, δηλαδή, και ο αναγνώστης ενός βιβλίου. Που μέσα σε λίγες ώρες που σου κρατάει παρέα μπορεί να σου ανοίξει το μυαλό, αλλάζοντας τη ζωή σου.

Πηγή : diastixo.gr/