22 Ιουλίου 1998 μαύρη ημέρα για την Πυροσβεστική και τον εθελοντισμό

2012-07-23 00:43

22 Ιουλίου 1998 - Η πυρκαγιά που εξελίχθηκε σε τραγωδία
Η Τετάρτη 22 Ιουλίου 1998 είναι μια ημερομηνία που έχει χαραχθεί βαθιά στο μυαλό αρκετών Ηλιουπολιτών και όχι μόνο. Κανείς δε φανταζόταν ότι η πυρκαγιά αυτή θα μπορούσε να μετατραπεί σε εφιάλτη και να αφήσει πίσω της 4 νεκρούς.

Το χρονικό της τραγωδίας
Όλα ξεκίνησαν στις 13:30 το μεσημέρι της "μαύρης" Τετάρτης, όταν κοντά στην εκκλησία της Αγίας Μαύρας ξεσπάει πυρκαγιά. Ηταν η μοιραία.
Η φωτιά εξαπλώνεται υποβοηθούμενη από τους θυελλώδεις βόρειους ανέμους.
Μέσα σε λίγη ώρα δημιουργούνται μέτωπα στην Άνω Ηλιούπολη, στον Προφήτη Ηλία και στον Καρέα. Στην Άνω Ηλιούπολη μία οικία και δύο οχήματα γίνονται στάχτη. Στο έργο της κατάσβεσης συμμετέχουν 100 πυροσβέστες με 20 οχήματα και 5 αεροσκάφη.
Την ίδια ώρα, στην περιοχή του Καρέα, κάτω από το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη, γράφεται η πραγματική τραγωδία. Τρεις πυροσβέστες και ένας εθελοντής εγκλωβίζονται σε μια πευκόφυτη περιοχή, όταν ο άνεμος άλλαξε ξαφνικά πορεία στρέφοντας τις φλόγες προς το μέρος τους. Οι τρεις πυροσβέστες εντοπίζονται αγκαλιασμένοι και λίγο πιο μακριά ο εθελοντής. Όλοι τους ήταν ολοκληρωτικά καμμένοι. Το ίδιο και το όχημά τους που εντοπίζεται σε απόσταση ενός χιλιομέτρου, χωρίς ούτε μία σταγόνα νερού.
Μετά τις 17:00, τα μέτωπα της Ηλιούπολης τίθενται υπό έλεγχο.

Ένας ακόμη πυροσβέστης και τέσσερις πολίτες μεταφέρονται στο νοσοκομείο με εγκαύματα.

Οι ευθύνες δεν αποδόθηκαν ποτέ ...

Το μνημείο των αδικοχαμένων πυροσβεστών και εθελοντή

Σας μεταφέρω τα γεγονότα όπως τα έζησα εκείνη την μαύρη μέρα, έχουν χαραχτεί βαθειά μέσα στο μυαλό μου και κάθε φορά που τα θυμάμαι......

Είναι 22 Ιουλίου 1998 μεσημέρι, μόλις έχω γυρίσει από τη δουλεία, ζέστη και αέρας, βοριάς δυνατός βοριάς, από το πρωί κάτι με «τρώει», αυτό το αναθεματισμένο ένστικτό μου με έχει στην «τσίτα», κάτι θα γίνει, κάπου θα έχουμε φωτιά.

Κατά τις 3 παρά χτυπάει το τηλέφωνο,

-ο κύριος Μάρκογλου;

-μάλιστα τι θέλετε;

-Υποστράτηγος Αθανασιάδης κύριε Μάρκογλου, έχουμε πρόβλημα στον Υμηττό πρέπει να μεταβείτε με το πυροσβεστικό του δήμου άμεσα

-Εντάξει στρατηγέ φεύγω τώρα.

Κατεβαίνω τις σκάλες σχεδόν κουτρουβαλώντας, τρέχω και ντύνομαι ταυτόχρονα, ξέχασα τις πετσέτες που να πάρει, αλλά δεν προλαβαίνω.

Φτάνω στο αμαξοστάσιο του δήμου πίσω από το γήπεδο, ο Μάκης ο Μουλαρογιάννης είναι ήδη εκεί και ζεσταίνει την μηχανή, παρατάω το αυτοκίνητο ξεκλείδωτο και ανεβαίνω στο πυροσβεστικό

-Φύγαμε Μάκη.

Στο δρόμο πάμε σαν τρελοί, ο καπνός είναι ήδη ορατός πρέπει να γίνεται κόλαση εκεί, η Μεσογείων άδεια, με τέτοια ζέστη ποιος να κυκλοφορεί, έχουμε ανάψει φώτα σειρήνες και πάμε «του σκοτωμού» δεν λέμε κουβέντα δεν σε αφήνει το σφίξιμο στο στομάχι να μιλήσεις, είναι και η πρώτη φορά που μας καλούν από την Πολιτική Προστασία οπότε τα πράγματα είναι σοβαρά.

Στο φανάρι πριν το Νομισματοκοπείο γίνεται και το ξαφνικό συμβάν, ενώ κατεβαίνουμε χωρίς να σταματάμε στα φανάρια, μία έξυπνη οδηγός μας προσπερνάει και στο φανάρι που ανάβει κόκκινο φρενάρει μπροστά μας και σταματάει!! Ηλίθια εντελώς, ο Μάκης δεν προλαβαίνει να σταματήσει έγκαιρα και πώς να το κάνει άλλωστε με 10 τόνους νερό φορτωμένος και της τραβάμε μία που την πέταξε πάνω στο πεζοδρόμιο, έντρομη άρχισε να ζητάει συγνώμη της δίνουμε ένα χαρτί με τα στοιχεία μας και φεύγουμε δεν έχουμε χρόνο για κουβέντες.

Στην Κατεχάκη μας ανοίγει δρόμο ένα περιπολικό, βλέπουμε τις φλόγες, στο ύψος της Καισαριανής μας αναλαμβάνει ένα τζιπάκι της Πυροσβεστικής, φτάνουμε σε ένα ξέφωτο, γύρω-γύρω φλόγες, καβαλάω επάνω και πιάνω το κανόνι, ο καπνός με πνίγει φτάνει βαθειά μέσα στα πνευμόνια μου, αν είχα μια πετσέτα μαζί μου...

Κατορθώνουμε να κόψουμε το μέτωπο και να πάρουμε μια ανάσα, ξαφνικά βλέπω μεγάλη κινητικότητα στους πυροσβέστες, κάτι γίνεται, πιάνω τον φορητό ασύρματο και ακούω στην συχνότητα

-Βοήθεια παιδιά καίγονται

-Ποιος καίγεται;

-Οι συνάδελφοι πάνω από τη ρεματιά

Ορμάμε με τον Μάκη προς τα εκεί, ρίχνω νερό αριστερά – δεξιά δεν βλέπω τίποτα μπροστά, η φωτιά έχει πέσει από τη μεριά της ρεματιάς, έχει περάσει τον δρόμο και ανεβαίνει την πλαγιά, ένα ασθενοφόρο περνάει «σφαίρα» δίπλα μας και ξαφνικά βλέπω τους 2 πυροσβέστες ξαπλωμένους στην πλαγιά σχεδόν αγκαλιασμένους δίπλα σε ένα βράχο, είναι καμένοι, στα 20 μέτρα πιο πάνω είναι ξαπλωμένος και ο τρίτος πυροσβέστης, ο εθελοντής του δήμου Ηλιούπολης που τους βοηθούσε, βρέθηκε μετά από λίγο καμένος και αυτός.

Μου κόβεται η ανάσα, θέλω να κάνω εμετό το θέαμα φρικιαστικό, ο Μάκης σβήνει την μηχανή και ανεβαίνει και αυτός επάνω, κλαίει, όχι Θεέ μου, όχι αυτό, δεν αξίζουν τέτοιο θάνατο αυτοί οι άνθρωποι που αφιερώσανε τη ζωή τους στην προστασία του συμπολίτη τους, κανένας δεν αξίζει τέτοιο θάνατο.

Η φωτιά καίει αλλά κανένας δεν δίνει σημασία, μόνο αυτοί που δεν ξέρουν προσπαθούν να την σβήσουν, μου έχουν κοπεί τα πόδια, τρέμω ολόκληρος, ανάβω τσιγάρο, οι συνάδελφοί τους αξιωματικοί και απλοί πυροσβέστες κλαίνε σαν μωρά παιδιά, κάποιοι προσπαθούν να τους μεταφέρουν αλλά καίνε ακόμα, τους ρίχνουν νερό με τα λάστιχα για να μπορέσουν να τους παραλάβουν τα ασθενοφόρα, κάποια στιγμή τους μεταφέρουν.

Ξαφνικά άλλαξε ο αέρας και ενώ έσβηναν την φωτιά στην πλαγιά, ήρθε άλλο μέτωπο φωτιάς από πίσω τους μέσα από τη ρεματιά και ο δυνατός αέρας την έσπρωξε προς το μέρος τους τόσο γρήγορα που παρά το ότι έτρεξαν προς τα πάνω τους πρόλαβε. Το πυροσβεστικό τους όχημα είχε μείνει από νερό και κάηκε ολοσχερώς.

Οι αξιωματικοί και τα πληρώματα και εμείς μαζί τους έχουμε απομείνει να κοιτάμε το μέρος της τραγωδίας σαν χαμένοι, ξαφνικά ακούγεται μια φωνή, πάνω της παιδιά πάμε να τη σβήσουμε την άτιμη!

Ορμάμε σαν τρελοί την βλέπω και έχει θολώσει το μάτι μου, είναι αυτή που σκότωσε τέσσερεις ανθρώπους, αυτή φταίει για όλα.

Είναι μεσάνυχτα, την έχουμε σβήσει, αφού φτάσαμε σχεδόν μέχρι τις κεραίες, έρχεται ο επικεφαλής της πυρκαγιάς, παιδιά ευχαριστούμε πολύ νάστε καλά, μας σφίγγει τα χέρια, κύριε διοικητά τα θερμά μου συλλυπητήρια του λέω και σε σας μου λέει, για τον συνάδελφό σας τον εθελοντή, του φεύγει ένα λυγμός, αλλά συνέρχεται αμέσως είναι διοικητής πρέπει να φανεί δυνατός.

Στο γυρισμό δεν μιλάμε, δεν πανηγυρίζουμε που σβήσαμε τη φωτιά, είμαι σίγουρος ότι σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα με τον Μάκη αλλά δεν το συζητάμε, σκεφτόμαστε τις οικογένειές τους, τους γονείς τους, τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους, ο Θεός να τους δώσει δύναμη να τα καταφέρουν, μου έρχονται οι εικόνες τους μπροστά μου και δεν αντέχω, ο Μάκης ρουφάει την μύτη του και σαν να τον ρώτησα μου λέει :

-Ακόμα να μου φύγει η καπνίλα, θέλει να φανεί σκληρός, αλλά είναι ψυχούλα.

Αφήνουμε το πυροσβεστικό αφού το γεμίσαμε ξανά και φεύγουμε για τα σπίτια μας, είμαι πτώμα, κάνω ένα μπάνιο και πέφτω να ξαπλώσω, δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν θα κοιμηθώ, τους βλέπω συνέχεια μπροστά μου, παίρνω το αυτοκίνητο και ανεβαίνω στο βουνό.....

Λεωνίδας Μάρκογλου

Ας είναι καλά εκεί που πάνε και μαζί τους οι Τρείς Παίδες εν Καμίνω να μας προσέχουν από εκεί πάνω.

Οι πυροσβέστες που έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος ήταν:

 

Αρχιπυροσβέστης (4713) Μαλούκος Δημήτριος
Γεννήθηκε το 1951 στο Γαρδίκι Φθιώτιδος. Κατατάχθηκε στο Πυροσβεστικό Σώμα το Νοέμβριο του 1975, ήταν έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών. Υπηρέτησε στις Υπηρεσίες Λαυρίου, Θηβών και Αθηνών. Έχασε τη ζωή του μαζί με τους συναδέλφους του Αρχ/στη Θ. Μαυραειδή, Πυρ/στη Α. Διαβολή και τον Εθελοντή Πυρ/στη Δ. Καραμολέγκο, στις 22 Ιουλίου 1998, κατά την κατάσβεση δασικής πυρκαγιάς στην περιοχή του Καρέα.

Αρχιπυροσβέστης (6861) Μαυραειδής Θεμιστοκλής
Γεννήθηκε το 1957 στην Άμφισσα. Κατατάχθηκε στο Πυροσβεστικό Σώμα τον Οκτώβριο του 1981, ήταν έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών. Υπηρέτησε στις Υπηρεσίες Άμφισσας, Οινοφύτων και Αθηνών. Έχασε τη ζωή του, μαζί με τους συναδέλφους του Αρχ/στη Δ. Μαλούκο, Πυρ/στη Α. Διαβολή και τον Εθελοντή Πυρ/στη Δ. Καραμολέγκο, στις 22 Ιουλίου 1998, κατά την κατάσβεση δασικής πυρκαγιάς στην περιοχή του Καρέα.

Πυροσβέστης (10032) Διαβολής Αλέξανδρος
Γεννήθηκε το 1972 στο Αιγάλεω Αττικής. Κατατάχθηκε στο Πυροσβεστικό Σώμα το Δεκέμβριο του 1996, ήταν άγαμος και υπηρετούσε στην Δ.Π.Υ. Αθηνών. Έχασε τη ζωή του, μαζί με τους συναδέλφους του Αρχ/στες Δ. Μαλούκο και Θ. Μαυραειδή και τον Εθελοντή Πυρ/στη Δ. Καραμολέγκο, στις 22 Ιουλίου 1998, κατά την κατάσβεση δασικής πυρκαγιάς στην περιοχή του Καρέα.

Εθελοντής Πυροσβέστης Καραμολέγκος Δημήτριος, 20 ετών
Ανήκε στην Εθελοντική Δασοπροστασία του Δήμου Καισαριανής από το 1995. Έχασε τη ζωή του στις 22 Ιουλίου 1998, μαζί με τους Αρχ/στες Δ. Μαλούκο και Θ. Μαυραειδή και τον Πυρ/στη Α. Διαβολή, κατά την κατάσβεση δασικής πυρκαγιάς στην περιοχή του Καρέα.