.png?ph=89752c26b8)
17 Ιουλίου 2007-Η πρώτη φωτιά στο δάσος Άνω Βριλησσίων
Η πρώτη πυρκαγιά στο δάσος μας συνέβη στις 17 Ιουλίου (ανήμερα της Αγίας Μαρίνας) το 2007.
Καθαρός εμπρησμός, αφού κατέβηκε ιδιωτικό ελικόπτερο μέσα στο δάσος σε ένα ξέφωτο και από εκεί ξεκίνησε η φωτιά. Το ανακριτικό της Πυροσβεστικής βρήκε ποιος το είχε νοικιάσει, βρήκε ότι παρέκλινε της πορείας που είχε δηλώσει, αλλά από εκεί και ύστερα τίποτα άλλο.
Θα σας διηγηθώ τα γεγονότα όπως τα έζησα.
Από την παραμονή 16 Ιουλίου είχε αρχίσει ο αέρας, στην αρχή 5 με 6 μποφόρ και από βράδυ δυνάμωσε, δεν ξέρω πως γίνεται αλλά πάντα όταν πλησιάζει η γιορτή της Αγίας Μαρίνας έχουμε αέρα. Επειδή μας είχαν ζώσει τα φίδια που λένε, καθίσαμε μέχρι πολύ αργά στο πυροφυλάκειο και κάναμε περιπολίες.
Κάποια στιγμή έφυγα να κοιμηθώ λίγο μιας και το πρωί δούλευα, ο γιος μου ο Γιώργος έκατσε μέχρι το πρωί.
Το μεσημέρι γύρισα στο σπίτι και έπεσα να κοιμηθώ ώστε το βράδυ να μπορώ να είμαι πάνω στο πυροφυλάκειο.
Ουσιαστικά λαγοκοιμόμουν αφού φύσαγε και είχα το νου μου και τον ασύρματο ανοιχτό, άκουσα το τηλέφωνο να χτυπάει το σηκώνω και ακούω τη κραυγή του γιου μου που δεν θα την ξεχάσω όσο ζω: Πατέρα καιγόμαστε.
Το πώς ντύθηκα και κατέβηκα στο αυτοκίνητο δεν το θυμάμαι, έφτασα πρώτος στο μέτωπο που είχε φτάσει στην οδό Παπαφλέσσα στην συμβολή της με την οδό Παύλου Μελά, εκείνη την ώρα έφτασε το δεκάτονο πυροσβεστικό μας με το κανόνι, πήγα να ανέβω επάνω αλλά ο χειριστής του δεν με άφησε, παρά το ότι ο Μάκης ο Μουλαρογιάννης του φώναζε να με αφήσει.
Όρμησα και εγώ και πήρα τη μάνικα ενός πυροσβεστικού του ΣΠΑΠ που είχε φτάσει στο σημείο χωρίς πλήρωμα και άρχισα τη κατάσβεση, είδα τον γιό μου με τη μάνικα ενός άλλου πυροσβεστικού να χάνεται μέσα στους καπνούς και στις φλόγες, δεν τον φοβήθηκα όμως είναι πολύ έμπειρος.
Ήρθαν πολλά πυροσβεστικά οχήματα της πυροσβεστικής και από τους γειτονικούς δήμους, ήρθαν όμως και οι «γνωστοί-άγνωστοι θεατές» και «γνώστες» κατάσβεσης πυρκαγιών. Άρχισαν τις υποδείξεις εκεί-εκεί το πεύκο, το θάμνο, προσπαθούσα να κρατήσω τη φωτιά να μην πάει στο άκαφτο και δεν είχα χρόνο να τους ρίξω μερικά μπινελίκια, με έσωσε η παρέμβαση του επίτιμου δημάρχου Βριλησσίων του κυρίου Νίκου Παπαδόπουλου που ήταν κοντά μου: Αφήστε τον άνθρωπο να κάνει τη δουλειά του ξέρει τι κάνει, έχει σβήσει τόσες φωτιές.
Φυσικά να βοηθήσουν με τη μάνικα ή να πάρουν μία κλάρα και να σβήσουν ούτε λόγος.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και η φωτιά ήταν πλέον υπό έλεγχο, μερικοί κορμοί κάπνιζαν ακόμα και τίποτα άλλο, ευτυχώς είχαμε σώσει το σπίτι της κυρίας Άννας που κάποια στιγμή κυκλώθηκε από τη φωτιά.
Βοήθησα τον οδηγό του ΣΠΑΠ να μαζέψει τη μάνικα τον ευχαρίστησα και έμεινα να βλέπω το καμένο δάσος, εκεί έβαλα τα κλάματα, η γυναίκα μου και η κόρη μου προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν αλλά δεν γινόταν, αισθάνθηκα ότι μου κάψανε το σπίτι, το μέρος που μεγάλωσα, το φυλάω από το 1979, τότε που μερικοί με λέγανε γραφικό, από το 1992 το φυλάγαμε μαζί με τον Μάκη Μουλαρογιάννη και πιστεύαμε ότι δεν θα αφήσουμε να μας το πειράξουν ποτέ. Να όμως που μας το κάψανε. Ας είναι καλά εκεί στη Μονή Πεντέλης.
Έχει νυχτώσει πια και είμαι στο πυροφυλάκειο, έχουν μαζευτεί όλοι οι ειδήμονες και λένε ότι βλακεία μπορείτε να φανταστείτε, αλλά να έρθουν να φυλάξουν έστω μια ώρα, δεν μπορούν. Μαζεμένοι και οι γείτονες που με εξαίρεση την οικογένεια Πουλάδα, δεν μπήκαν στον κόπο να βοηθήσουν στη κατάσβεση και ας κινδύνευαν τα σπίτια τους, τι να πείς.
Δεν τους αντέχω και πάω να φύγω, τότε ήρθε ο Μάκης, αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε βουβά : Πάει Λεωνίδα, μας το μαγαρίσανε, μου λέει με λυγμούς
Ευτυχώς η φύση έκανε τη δουλειά της και ήδη τώρα τα πευκάκια έχουν μεγαλώσει αρκετά, βλέπετε το δασαρχείο απαγόρευσε στο δήμο να κάνει αναδάσωση στο συγκεκριμένο σημείο, γιατί άραγε;
Ο Ανωβριλησσίωτης, κατά κόσμον Λεωνίδας Μάρκογλου