.png?ph=89752c26b8)
Εμείς οι Ανωβριλησσιώτες…..
Το γαλατικό χωριό όπως μου αρέσει να το λέω, μια ζωή τελευταίοι.
Τελευταίοι πήραμε ρεύμα, νερό, αποχέτευση, δρόμους, συγκοινωνία, σχολεία, παιδικές χαρές, αλλά δεν παραπονιόμαστε, είμαστε μαθημένοι, παλέψαμε αρκετά να ριζώσουμε πάνω σε αυτό το λόφο, με τον πολύ βράχο, παλέψαμε με τα στοιχεία της φύσης αλλά και τους χαρτογιακάδες της εξουσίας.
Ποτέ δεν μας έβλεπαν με καλό μάτι, γιαυτό και εμείς τους μπήκαμε στο μάτι.
Το ρεύμα ήρθε το 1964 αφού βέβαια πληρώσαμε αρκετά, μέχρι τότε λάμπες πετρελαίου και κεριά, για θέρμανση σόμπες και μαγγάλια.
Το νερό ήρθε και αυτό το 1964, η δεξαμενή στη κορυφή είχε γίνει επί προεδρίας Μπαρμπαγιάννη το 1955 αλλά ο αγωγός από το αντλιοστάσιο του Γεωργή έγινε το 1964 και τότε αγοράστηκαν από την κοινότητα οι αντλίες, μέχρι τότε κουβάδες και περπάτημα μέχρι τη πηγή του Γέρακα και ξανά πίσω φορτωμένοι σαν τα γαϊδούρια. Για τη λάντζα νερό βροχής.
Οι πρώτοι δρόμοι έγιναν επί Παπασπηλίου, η αποχέτευση έγινε επί Ράμφου το 1982, το σχολείο με χρήματα από τους κατοίκους περίπου 350.000 δρχ λειτούργησε το 1983, μέχρι τότε σχολείο στην αρχή σε μια μονοκατοικία στην πλατεία 25ης Μαρτίου, μετά σε μια άλλη μονοκατοικία κοντά στην πλατεία και τέλος στην ταβέρνα του Παπουτσή, το πρωί σχολείο το βράδυ ταβέρνα.
Όλα αυτά που περάσαμε μας ένωσαν, σφυρηλάτησαν τις σχέσεις μεταξύ μας, είχαμε και έχουμε ακόμα γειτονιές, νοιαζόταν ο ένας για τον άλλο, το ίδιο εξακολουθεί και σήμερα παρά το ότι οι νέοι κάτοικοι αλλοίωσαν κάπως τα πράγματα.
Τι με έπιασε και τα γράφω τώρα όλα αυτά;
Επειδή χρόνια τώρα ακούμε υποσχέσεις, από όλους τους κοινοτάρχες – δημάρχους και επειδή τίποτα δεν έγινε εδώ πάνω χωρίς αγώνα, θέλω να υπενθυμίσω στη νυν διοίκηση του δήμου, να κάνει το αυτονόητο, να κάνει κάτι για τα Άνω Βριλήσσια, να φτιάξει τη δημοτική συγκοινωνία, να κάνει συντήρηση στους δημόσιους χώρους, να φέρει τη λαϊκή στη μέση του προαστίου και όχι να αναγκάζονται οι Ανωβριλησσιώτες να κατεβαίνουν στην Αναλήψεως, δίκαια πράγματα στη μέση του προαστίου και άλλα τα οποία θα τα πούμε εν καιρώ.
Είμαστε ολιγαρκείς αλλά ξέρουμε να τιμωρούμε κιόλας και το έχουμε αποδείξει πολλές φορές.
Ο Ανωβριλησσιώτης.